Իմ վերևի մարդը

[Mr. Annoying]

StrangeLittleGirl

Տարօրինակ, հետաքրքիր մարդ: Մինչև անցած դեկտեմբեր մենակ ակումբի գրառումներից ու օրագրից էի կարծիք կազմում իրեն մասին: Ախ էդ օրագիրը ախր շատ լավն ա է, էն նեգատիվ գրառումներն անգամ լիքը լույս ունեն իրանց մեջ: Երևի լիքը նախասիրություններով նման ենք, դրա համար եմ հավանում Հետո անցած տարի դեկտեմբերին հանդիպեցինք: Ես համարյա չէի խոսում, ուսումնասիրում էի ու հա, իմ պատկերացրած մարդն էր, իրական, հավես, լիքը էներգիայով, գիտնական: Համարյա չենք շփվում, բայց իրանից ստացած վարկանիշները շատ եմ սիրում, մանավանդ հետի գրառումները:

[laro]

Սպասեք ես ասեմ Վարդանը...ըըը ոնց ասեմ....ինքը թույն դեմք ա Լավ մարդ ա ու ընտիր ընկեր: Էն կարգի ընտիր, որ տանս ինչ փչանում ա, դուխով իրան ասում եմ, հնարավորինս արագ էդ պրոբլեմը լուծվում ա
Վարդանի հետ կարամ խոսեմ ամեն ինչից, էն ամենաամենանուրբ թեմաներից, ու լրիվ հանգիստ, ինքը ամեն ինչ հասկանում ա ու ձևեր չկան մեր մեջ Ինքը վստահելի մարդ ա, ու կարևորը անկեղծ, ինչ կա միանգամից դեմքիս ասում ա: Ամենաչսիրածս բանը իր մեջ էդ իր թրոլն ա, որովհետև նենց հմուտ ա էդ հարցում, որ հաճախ չեմ հասկանում երբ ա թրոլլում, երբ չէ: Ատում եմ էդ պահը :Դ Բայց իր հետ ես ես եմ Ինչ-որ դիմակ հագնելու ու թաքնվելու կարիք չկա: Իր հետ կարելի ա գնալ խմելու ու չմտածել քեզ խմած ոնց կպահես, ինքն այ էդքան լավ ու վստահելի զավրիկ ա:
Ու չնայած նրան, որ շատ հարցերում մենք համակարծիք չենք, մանր պատերազմներ ենք մղում ու մարդամեկին կիսում մասերի, հետո կռվում, թե ում ա էդ մարդամեկն ավելի շատ սիրում ու ում հետ պիտի ավելի շատ ժամանակ անց կացնի, մեկ ա, ինքն իմ լավ ընկերն ա ու ես իրան շատ եմ սիրում Հա, հա քո հետ եմ, ուշադիր կարդա, սա քեզ ասում եմ առաջին ու վերջին անգամ....կամ կարող ա էլի ասեմ, եթե մարդամեկն ինձ ասի, որ վսյո ժե ինձ ա ավելի շատ սիրում: Հա ու հենց ինձ էլ սիրում ա, մենակ ինձ: Ուղղակի քեզ չի ասում, որ շատ չնեղվես

[StrangeLittleGirl]

Լարոն էն մեր աչքի առաջ մեծացած էրեխեքից մեկն ա։ Ինքն իմ ճանաչած ամենաջահել մարդն ա, որ մեր համալսարանում ա սովորում, ու արդեն հասել ա չորրորդ կուրս։ Մի տեսակ հավատս չի գալիս, որ արդեն էսքան մեծ ա։ Բոլորովին վերջերս դեռ ընդունելության քննություններ էր հանձնում։
Լարոն խելքի ծով ա, բայց ինքն իրա նկատմամբ էնքան պահանջկոտ ա, որ հաճախ ինքն իրենից դժգոհ ա։ Շատ նուրբ ու զգայուն ա։ Ինքը ներսից մաքուր ու լավ մարդ ա ու սպասում ա, որ բոլորն էլ պիտի էդպիսին լինեն։ Որևէ մեկի չի ուզում ցավացրած կամ վնասած լինի, դրա համար հաճախ լիքը բան ներս ա լցնում։
Որ գամ Երևան, Լարոյին պի՜նդ գրկելու եմ։

[Բարեկամ]

Ու՛խ, Բյուրը։ Գրեմ, քանի չեն տարել։

Մինչև Բյուրի մասին պատմելս, մի երկու բան՝ իմ մասին իր գրառման հետ կապված, որը կարդում էի այ այս դեմքով , աչքերս էլ երբեմն ճպճպացնելով։ Այն, որ ես ոչ միայն «Ի՞նչ, որտե՞ղ, ե՞րբ» խաղին եմ մասնակցել, այլև կազմակերպել եմ, ոչ միայն չեմ հիշում բացարձակապես, այլև հավատս չի գալիս։ Նույնիսկ չգիտեմ, թե դա ինչպես են կազմակերպում, այն էլ օնլայն ։ Չեմ հիշում նաև, որ Բյուրի հետ երբևէ թեժ բանավիճած լինեմ բլոգային տարածքներում, որովհետև իմ բոլոր 7 բլոգերում էլ ես միայն իմ կյանքից էի գրում, ու գաղափարական վեճերի առիթ դժվար լիներ։ Բայց ամենաապշեցուցիչը՝ որ չունենալով որևէ ձևի արտագրառումային շփումներ Բյուրի հետ, ես համարձակվել եմ ինչ-որ մարդուց զգուշանալու խորհուրդ տալ Ու չեմ էլ մտաբերում որևէ ընդհանուր ծանոթի, որին ճանաչեի այնքան, որ նման խորհրդի կարիք լիներ․․․
Բյուրի ճշմարտախոսությանն, իհարկե, մի գրամ չեմ կասկածում։ Ուղղակի վախենալու է, թե ինչ ավերակ վիճակում է հիշությունս...

Բյուրի հետ ուղղակիորեն երևի մեկ-երկու անգամ ենք միայն կարճատև զրուցել տարիներ առաջ /ինչքան հիշում եմ/, և մի քանի վայրկյան էլ տեսակապի մեջ մտանք։ Ու ասեմ․վիրտուալ տարածքներում թուրը աջ ու ձախ ճոճող, մարտական Բյուրն իրականության մեջ մանկական մաքրությամբ, մի ճառագող մռութ-մռութիկ ա

Բյուրի ամենագլխավոր գիծը, որով կարելի է հիանալ, անվախությունն է։ Ընդ որում, դա ոչ սելեկտիվ անվախություն է՝ լինի կյանքի հարցերում վճռականություն, թե ընկերոջը, սեփական կարծիքին կամ ավելի գլոբալ ասպարեզներում պաշտպան կանգնելը։

Ամենահետաքրքիրը Բյուրի՝ իր անձնական կյանքի հետ երկխոսության մեջ գտնվելն է, որի համար իրեն պետք է բաց հանդիսատես։ Միջամտություն, սակայն, այդ երկխոսությանը Բյուրը չի հանդուրժում։ Երկխոսությունն այդ առաջ մի տեսակ հին ոճի գրական մակարդակում էր, որից այն պատվում էր որոշակի արհեստականությամբ, բայց հիմա հղկվել է ահագին, դարձել ավելի բնական ու կենդանի։

Բյուրին հանդիպելը ևս մտնում է իմ ցանկությունների ցուցակում, ու թեև հիմա չեմ պատկերացնում, թե ինչ առիթով ու ոնց կլինի, բայց դե՝ մեծ աշխարհ ա

[Smokie]

Ուրախ եմ, որ Բարեկամը վերադարձել ա ակումբ: Չգիտեմ, գրանցվելուս օրերին ինքն է՞ր քիչ ակտիվ, թե՞ ես լիքը ակումբցիների մեջ իրեն քիչ էի նկատում, բայց մոտս էնպիսի տպավորություն ա, որ ես իր գրառումներին հանդիպել եմ ու որոշակի իր մասին տեղեկացվել եմ դեռ ակումբցի դառնալուց առաջ:

Հոգատար ու պատասխանատու, նաև բարեսիրտ ու հանդուրժող անձնավորություն: Մեր բոլորի բարեկամը իրոք ոչ մեկի վատը չի ուզի: Բոլորին կարող ա մոտենալ սիրով ու ջերմությամբ: Նաև օժտված ա հետաքրքիր ու սիրուն պատմելու ունակությամբ, սիրում եմ իր երեխաների մասին պատմությունները: Այ հիմա, որ հիշեցի իր ավատարը, մոտս էնպիսի տպավորություն ստեղծվեց, որ հենց ինքն ա նկարել ու որ դա իր ընտանեկան ծառն ա: Վայ... փաստորեն ես բոլորովին այլ կերպ էի հիշում էս նկարը, իրականում շատ ավելի հետաքրքիր, սիրուն ու խորհրդավոր ծառ ա: Չնայած իր նկատմամբ ունեցածս հարգանքին ու ստացածս դրական էներգիաներին, կարծես անձամբ շփվելու ոչ առիթ ա եղել մինչ օրս, ոչ էլ փորձ:

[StrangeLittleGirl]

Սմոքն իմ ճանաչած ամենամիամիտ մարդկանցից ա, եթե ոչ ամենամիամիտը։ Ինքն էնքան մաքուր հոգի ունի, որ ուզում ես՝ աչքերը քո ձեռով փակես, որ աշխարհի էն սև ու կեղտոտ բաները չտեսնի։
Սմոքը նաև ուժեղ երաժշտասեր ա։ Իմ ճանաչած բացառիկ երաժշտասերներից ա, որ երգերն ալբոմներով ա լսում, ոչ թե առանձին-առանձին։ Ու նաև բավական կազմակերպված ա. ինքն իր կոմպի մեջ բոլոր ալբոմները սիրուն, հատուկ տրամաբանությամբ դասավորել ա։ Էն աստիճանի, որ մեկ-մեկ ուզում եմ իրեն խնդրել, իմ կոմպի պապկաներն էլ դասավորի, որտև ես դրանցից գլուխ չեմ հանում։
Որ Հայաստան գամ, ուզում եմ երաժշտական քուիզի գնալ։ Ու Սմոքն առաջին մարդն ա լինելու, որին հրավիրելու եմ միանալ մեր թիմին։

[One_Way_Ticket]

Ես 30 փաստի մեջ գրել էի, որ քիչ ակումբցիների գրառումներ եմ կարդում: Այդ քչերից մեկը StrangeLittleGirl-ն է: Շատ գիտակ մարդ է ու հիանալի տրամաբանություն ունի: Հետաքրքիրն այն է, որ չէի ասի, թե նրան համակրում եմ: Ընդհանրապես, ես ծայրահեղ ձախ հայացքների տեր մարդկանց չեմ համակրում (ինչպես և ծայրահեղ աջերին): Սովորաբար երբ քո հայաքներին հակասող գրառում ես կարդում, ի սկզբանե սկեպտիկորեն ես տրամադրված, ու բավական է դատողությունների մեջ մի փոքր ծակ նկատես, դադարում ես կարդալ ու մնում քո կարծիքին: Իսկ StrangeLittleGirl-ի գրառումները որ կարդում եմ, ռեակցիաս այլ է: Մոտավորապես այսպիսին՝ հլը սպասի հասկանանք մարդը ինչ է ասում, գուցե ճի՞շտ է ասում: Իսկ բժշկական և հարակից թեմաներում առավել ևս հարգում եմ իրեն, կոմպետենտությունը կասկածների տեղիք չի տալիս:

[Բարեկամ]

One_Way_Ticket-ն այն մի քանի ակումբցիներից է, որոնց հանդիպել եմ։ Իր գրառումները միշտ հետաքրքրությամբ էի/եմ կարդում, որովհետև չի ավելորդաբանում և գրում է, երբ կոնկրետ ասելիք ունի։ Հատկապես հավեսով են գրված և կարդացվում իր ճամփորդական նոթերը, որոնցից անպայման մի բան քաղում ես, ինչ-որ բան մի բան տպավորվում է ընդմիշտ /նույնիսկ իմ մոռացկոտության դեպքում/։
One_Way_Ticket-ն ընդհանրապես ոչ սովորական մարդ է, այսինքն՝ ի տարբերություն սովորական մարդկանց, իր աշխարհահայցքը մի տեսակ իր սեփականն է, չազդված ընդունվածով կամ պարտադրվածով։
Ուշագրավ է նաև, որ նա երբեք չի ձանձրանում մենակ ճամփորդելուց և լիարժեք կարող է վայելել նորը տեսնելու, ճանաչելու հաճույքը առանց որևէ մեկի հետ կիսվելու անհրաժեշտության։ Բայց ամենևին էլ այնպես չէ, որ կատարյալ ինքնամփոփ է կամ հասարակատյաց․ պարզապես ինքն է ընտրում թե՛ իր շրջապատը, թե՛ հարթակները, թե՛ մարդկանց, և ոչ ադեկվատության դեպքում զոհողության, կարծես, չի գնում։ Այդ առումով, ես համարում եմ, որ Ակումբի համար որակապես բավական շոյիչ է One_Way_Ticket-ի ներկայությունն այստեղ։

[One_Way_Ticket]

Ուրեմն ես էլ Բարեկամի մասին գրեմ
Բարեկամին ես ակումբից առանձնապես չեմ ճանաչել, երևի երբ ես եկա, իր ակտիվության պիկը անցել էր: Եթե չլիներ նույն հեռավոր երկրում ապրելը, դժվար թե երբևէ շփվեինք: Հանդիպեցինք մի անգամ, գնալուս առաջին տարին: Հետաքրքիր է, որ հանդիպումից հետո ֆեյսբուքում մի քանի նկար էի դրել, ու հարազատությունս մտածել էր, որ ընկերուհիս է Չնայած որ տարիքով նա ինձնից էապես մեծ է, բայց արտաքնապես դա բացարձակ չի երևում, ու ոչ մեկի մոտ նման կասկած չէր առաջացել
Դրանից հետո Բարեկամին էլ չեմ հանդիպել, ակումբում էլ նա վերջերս է միայն ակտիվացել, դրա համար իրեն ավելի շատ ֆեյսբուքից եմ ճանաչում: Ու շատ բարձր կարծիքի եմ իր մասին որպես անձնավորության: Նա սիրում ու հարգում է երկիրն, ուր տեղափոխվել է, բայց այդուհանդերձ շատ կապված է հայերին ու հայկական ամեն ինչին, ինձ թվում է Հայաստանը իր սրտում միշտ առաջին տեղում է լինելու: Նվիրված է ընտանիքին, սիրում է ամուսնուն և զավակներին: Բազմակողմանի զարգացած ու հետաքրքրասեր մարդ է: 30 փաստի մեջ գրել էր, որ շատախոս է Հա, ինձ մեկ մեկ հարցուփորձ անելիս թեմաներ է շոշափում, որոնք չեմ ուզում քննարկել, բայց նա դա շատ արագ հասկանում է ու չի շարունակում

[Ուլուանա]

One_Way_Ticket–ը երևի էն քիչ ակումբցիներից է, որոնք գրառում են անում միայն կոնկրետ ասելիք ունենալու դեպքում։ Նրա գրառումներն աչքի են ընկնում հանգստությամբ, հավասարակշռվածությամբ ու ադեկվատությամբ, նաև մի տեսակ դիտորդի անհաղորդությամբ։ Ընդհանրապես իր կերպարն ինձ համար ասոցիացվում է չափավորության ու կայունության հետ, որը նաև ենթադրում է ցանկացած տեսակի ֆանատիզմի իսպառ բացակայություն, ինչպես նաև կողմնակի ազդեցությունների նկատմամբ նախանձելի դիմադրողականություն։ Իմ պատկերացմամբ Թիքեթը շատ կազմակերպված, վերին աստիճանի օրինապահ ու ճշտապահ մարդ է, ով, անկախ միջավայրից, օրինակելի քաղաքացի է, հետագայում՝ համոզված եմ՝ օրինակելի ամուսին, օրինակելի հայր և այլն, և որի կյանքում ամեն ինչը սիրուն դասավորված է իրեն հատկացված դարակում, ու դարակների պարունակությունները երբևէ չեն խառնվում կամ գերծանրաբեռնվում։ Իր տեսակի մարդու համար, կարծում եմ, Հայաստանում ապրելը պիտի որ բավական բարդ ու անցանկալի լիներ, ու ինձ թվում է՝ արտասահման տեղափոխվելուց հետո ինքն ընդհանրապես մշակութային շոկ կամ կարոտ չի զգացել, փոխարենը շատ արագ ու հեշտությամբ հարմարվել է նոր միջավայրին։ Նաև տպավորություն ունեմ, որ Թիքեթն ընդհանրապես շատ ինքնուրույն ու անկախ մարդ է՝ կոնկրետ մարդկանց ու միջավայրերին չկապվող/չկապված, փոխարենը միշտ օպտիմալության ձգտող ու ըստ այդմ էլ անընդհատ առաջ շարժվող։

Որքան գիտեմ, One_Way_Ticket–ը կամ ռուսական կրթություն ուներ, կամ էլ ուղղակի ռուսախոս ընտանիքում է մեծացել, բայց իր գրառումներից հեչ չես ասի. բավական գրագետ է գրում հայերեն։

[Բարեկամ]

Անուկի մասին վաղուց էի ուզում գրել, սպասում էի, որ հայտնվի։

Անուկի հետ, մինչև ֆիզիկապես հանդիպելս, այնքան մտերիմ էի արդեն, որ ոչ միայն չէի ուզում հանդիպել, այլև նեղվում էի այդ մտքից։ Կարծես մի ավելորդ, կոպիտ ու անհարկի բան պիտի մտներ մեջ միջև ու խանգարեր։ Իրականում այդպես էլ եղավ։ Առաջին հանդիպումը Երևանում էր, սրանից հինգուկես տարի առաջ․ շփոթված-կաշկանդված մի հանդիպում էր, նստեցինք սրճարանում, հյութ խմեցինք, մի երկու բառ կցկտուր փոխանակեցինք՝ հայացքներս միմյանցից փախցնելով, ու հեռացանք։ Ու սա այն դեպքում, որ ես երևի թե ոչ մեկի հետ այդքան ազատ, վստահ ու մտերիմ չէի եղել երբևէ, ինչքան Անուկի, և այդ ամենը միանգամայն հնարավոր էր թվային փոքրիկ պատուհանով։ Մի քանի օրից նորից հանդիպեցինք, այդ ժամանակ մի քանի ուրիշ ակումբցիներ էլ կային, բայց երեկոյան կողմ մենք առանձնացանք Հրապարակի շատրվանների մոտ ու երկար խոսեցինք․ անջրպետը փոքր-ինչ քանդվեց։ Երրորդ և վերջին հանդիպումը երկու տարի առաջ էր, Նյու Յորքում, Անուկենց տանը։ Չէ, չորրորդն էլ եղավ, հաջորդ օրը, Մանհեթընում, բայց կարճատև էր, որովհետև ես արդեն մեկնում էի։

Եվ այնուամենայնիվ, այս մի քանի հանդիպումները չմիացրեցին ինձ համար վիրտուալ և ռեալ Անուկներին։ Ռեալ-Անուկը փխրուն, ամաչկոտ, ֆիզիկապես թափանցիկ, հոգեպես անթափանց մի էակ է, հազիվ լսելի, նուրբ ու բարակ ձայնով։ Վիրտուալ-Անուկը պինդ ու վստահ, զրնգուն ու շիտակ Պոկահոնտասն է, որի ճակատին գրված է "Ներկա"։

Անուկն ինձ համար միշտ Ներկա է, որովհետև նա այն հազվագյուտ ընկերներից է, բառիս ամենաբարձր իմաստով, որ տարիներ եթե նույնիսկ չշփվես, այն պահին երբ սկսեցիր խոսել, ասես ժամանակ չի անցել․ այ այդպիսի հավերժ Ներկա է Անուկը։

Անուկին ես վստահում եմ անպայմանականորեն, ու ոչ թե նրա համար, որ նա բացառիկ, անխոստումնազանց գաղտնապահ է , այլև հասկանում է քեզ այնքան լավ, որ ոչ միայն շփացնում է ճակատիդ սխալներդ ու թերացումներդ, դեռ վերջում էլ շնորհակալություն ես ասում

Գիտեք, մեծ բարեբախտություն է ունենալ այնպիսի մեկին կյանքումդ, ինչպիսին ինձ համար Անուկն է։ Ասում են՝ կատարյալ ոչինչ չի լինում, այդ թվում և հատկապես՝ ընկերությունը։ Անուկն այն բացառությունն է, որը հաստատում է օրենքը․ իր հետ դեռ երկար ճանապարհ կա գնալու մինչև կատարելություն

Հ․Գ․ Գրառումս ստացվեց ոչ թե Ուլուանայի մասին, այլ իմ վերաբերմունքի՝ նրա նկատմամբ։ Մի ուրիշ անգամ կպատմեմ նրա մասին։

[Շինարար]

Ոչի՞նչ որ էլի Բարեկամի մասին գրեմ որովհետև դեռ ասելիք կա։ Ինձ շատ ա դուր գալիս Բարեկամի վերաբերմունքը իր գրառումների հանդեպ։ Բոլորս էլ ինչ որ պահի վիրտուալում զգում ենք ինչպես տանը արխայնանում եւ դադարում հոգալ որակական հատկանիշների մասին մեր խոսքի։ Ոչ Բարեկամը։ Ինձ մոտ տպավորություն ա որ նա յուրաքանչյուր գրառման մոտենում ա որպես գեղարվեստական ստեղծագործության պատկերավորման միջոցներով, հղկված։

Մի անգամ Հայկօի եւ Ռայադերի հետ պատմվածք էի գրել, որը հանգուցալուծման պատճառով դաժան դատափետման արժանացավ, մինչդեռ ես շատ մեծ հոգացությամբ էի վերաբերվել թե խոսքս ոնց կհոսի եւ ոնց անեմ որ նախորդ հատվածների յուրաքանչյուր պատկեր արտացոլվի իմ հատվածում։ Այսինքն հարգանքով էի մոտեցել գրչակիցներիս առաջադրանքներին։ Բարեկամը միակն էր որ նկատել էր դա ու ես ահագին զգացվել էի։ Հարմար առիթ ա, ասի ասեմ։

[Alphaone]

Շինարարին սկզբում ես էնքան սահմանափակ ու ձանձրալի մարդ էի համարում(խակ էի, կայուս): Չափազանց «ճիշտ» մարդ էր, էդ ձանձրալի էր թվում: Բայց հետո զգացի, որ ուղղակի խուփ ա, իր ներքին փոթորիկներին երևի միայն ընտրյալ մարդիկ կարող են հաղորդակից դառնալ: Ինձ համար ինքը հանածոյի պես էր, սկզբում ուղղակի գորշ քարի կտոր ա, պետք ա ուսումնասիրես, որ ներսում եղած հանքանյութը տեսնես, առաջին հայացքից չի երևում: Մյուս կողմից, ինքը ոնց որ Տրոյան լինի, ինչքան պեղում ես, պարզվում է ներքևում մի ավելի հին, ավելի հետաքրքիր ու խորը շերտ էլ կա: Իրեն հարգում եմ, քանի որ նախանձելի ինքնատիրապետում ունի, կարողանում է դիմացինին հրաշալի ու խորն ընկալել ու կարողանում է յոլայություն պահպանել անգամ իրեն չափազանց հուզող հարցերի շուրջ՝ ի վերջո օբյեկտիվ ու ռացիոնալ գնահատական տալով: Շինարարի մեկնաբանություններն եմ սիրում գրական մրցույթներին՝ միշտ նկատում է էն, ինչը շատերի համար անտեսանելի է՝ Բարեկամին էր վերևում օրինակ բերում, բայց ինքն ավելի շատ է էդպիսին: Ու օֆֆտոպեմ, էս պետք ա ակումբցիներից ում եմ ուզում հանդպել թեմայում գրեի, ստեղ եմ գրում՝ ահավոր շատ եմ ուզում իրական կյանքում Շինարարին հանդիպել:

[Շինարար]

Էս թեմայում խարիսխ եմ գցել, մինչև մեկը մի սարսափելի բան ասի իմ մասին: Էս չափազանց ճիշտ որակումը իմ մասին ահագին հետաքրքիր ա շատերից լսել, որովհետև ես շատ «խելոք»՝ սուսուփուս իմաստով, լինելով, չափազանց հաճախ եմ լուրջ փորձանքների մեջ ընկնում՝ չմտածված, պահի տակ արվող, երբեմն ի սկզբանե գիտակցված արարքների համար, ահագին արկածասեր եմ իրականում, ուրիշ բան, որ աշխատում եմ՝ ուրիշներին չվնասեմ, ու ինձ դա դու ա գալիս, չեմ էլ պատրաստվում փոխվել, ինչևէ էս թեման իմ կարծիքը իմ մասինը չի

Ալֆայի մասին: Ես սովորաբար նախընտրում եմ նորեկներով շատ չհիանալ, ու Ալֆան էն ակումբցիներից էր, որին բոլորը մի տեսակ շատ գրկաբաց ու ինձ թվում էր հիացած ընդունեցին, բացի երևի ինձանից Ինձ մոտ տպավորություն ա, որ Ալֆան շատ ավելի մեծ պոտենցիալ ունի, քան կարողացել ա ձեռքբերել՝ գիտելիքների առումով օրինակ և այլն: Ու ինքը էս բացը շատ անկեղծ ա գիտակցում ու ցույց տալիս: Ու երբեմն ինքը որոշ բաների էնպես ա արձագանքում, որ ես զարմանում եմ, ասենք՝ հիանում ա բաներով, որ իմ կարծիքով չարժեր կամ ամաչում ա, նեղվում բաներից, որ հեչ դրա կարիը չկար:ԴԴ: Հետո ինձ թվում ա, որ ինքը էս ամենի հետ նաև լուրջ թերարժեքության զգացում ունի, ասենք՝ թույլ ա տալիս, որ իրան բացահայտ սովորեցնեն ու ինքը հմայված աշակերտի դերում լինի, այն դեպքում, երբ հասուն մարդկանց շփման մեջ դա էնքան էլ ճիշտ դիրքավորում չի, նույնիսկ եթե դու սովորում ես մարդկանցից, այդ շփումը պետք ա հավասարության սկզբունքի վրա լինի, դու չպետք ա քեզ ստորադասես, թեկուզ մի բան պակաս գիտես: Ընդ որում դա իրանից ա գալիս, ոչ թե իր շրջապատից, որովհետև ինքն ա իրան դեռահաս աշակերտի տեղ դնում, ոչ թե դիմացինները: Մի խոսքով, գուցե սխալվում եմ, բայց իր ակումբային ակտիվությունից էդ տպավորությունն եմ ստացել: Վերջը ինձ թվում ա՝ ինքն իրեն մի քիչ էնքան էլ ճիշտ չի մատուցում, պետք ա ավելի համարձակ լինել, չնեղվել մի բան պակաս իմանալուց, սխալվելուց վատ չզգալ ու ինքն քեզ չստորադասես:

Ինձ թվում ա՝ սա ընդհանուր գավառական երևույթ ա, ինքս էլ գավառից լինելով ծանոթ եմ էդ զգացողությանը, երբ դու գալիս ես մայրաքաղաք ու տեսնում թե քո տարիքակիցները ինչքան ինքնավստահ են և այլն ու քեզ թվում ա, որ դու մի ահավոր հետ ես իրանցից: Վերջը կներեք, որ ես էս թեմայում ավելի քիչ եմ հիացական գրառումներ անում, ամեն դեպքում էն իմ կարծիքով թերությունները որ նշում եմ, չեն նշանակում, թե դրանցով հանդերձ դիմացինը մյուսներից որևէ կերպ պակաս ա, ընդհակառակը ասելս էն ա, որ պետք չի նեղվել: Ես օրինակ ոչինչ չգիտեմ Տրոյանի մասին ու քանի շերտ ունի և այլն, է հետո՞:

Կարծեմ էս թեմայում էլի եմ ասել, հենց իր նեղ, փակ միջավայրում լինելն ա թերևս պատճառը, որ Ալֆան էդքան տարված ա այլ մոլորակներով, այլ աշխարհով, իր մեջ մղում կա դուրս պրծնելու, ազատվելու ու ազատ զգալու, լիարժեք թոթափելու նեղվածքը, որում իրան զգում ա: Մի տեղ կարդացել եմ, որ եթե մի տեղ ամեն բան քո ուզածով չի ստացվում՝ կարիերա, ինքնառեալիզացում, անձնական, ուրեմն դու քո տեղում չես, պետք ա տեղավոխվել: Ալֆայի դեպքում մի քիչ բարդ ա, որովհետև ինքը դեպի այլ գալակտիկաներ ա ձգտում

[Alphaone]

Օֆֆտոպեմ՝ Շին, Տրոյան չէ, Տրոյա քաղաքը երբ պեղեցին, հետո հա տակը նորանոր շերտեր էին գտնում՝ նույն տեղում էլի քաղաքներ ))