Էստեղ էլ ինֆո կա աշխարհում ուսուցիչների աշխատավարձի մասին: Երևի բացարձակ թվերով խոսելը կոռեկտ չի, որովհետև պետք ա հաշվի առնել տվյալ պետության միջին աշխատավարձն ու այլ հանգամանքներ: Տվյալ դեպքում Դանիայում ուսուցիչը ստանում ա խելքը գլխին միջին աշխատավարձ, դեռ միջինից էլ մի քիչ շատ (եթե նայենք որպես զուտ որպես աշխատավարձերի թվաբանական միջին, ոչ թե միջին հարկատու):
Շատ իզուր: Միշտ հնարավոր ա դասաբաժանումը նենց կատարել, որ ուսանողը ոչ միայն չտուժի, այլ նաև շահի: նենց չի, որ լավ մասնագետը նշանակում ա լավ դասախոս, ըստ էության կոնկրետ բրիտանական սիստեմում համակարգը էնպես ա գործում, որ եթե խոսքը խայտառակ վատ մասնագետի մասին չի, անգրագետ մեկի, ապա էդքան էլ կապ չունի մասնագետի որակը, որքան դաս տալու հմտությունները: Մասնագետը ուղղակի կարող ա ինքը լեկցիաներ մշակի, կոնկրետ կուրս մշակի, բայց կարան իրան տան մշակված պատրաստի կուրս վարել, թութորիալներ վարել և այլն:Բարեկամ-ի խոսքերից
Ասենք՝ էստեղ ես կարամ գնամ փիլիսոփայության, աշխարհագրության, պատմության, համեմատական գրականության և դրամատուրգիայի թութորիալներ վարեմ, ասենք՝ վերջին երկուսը եթե իմ մասնագիտության հետ առնչվում են, մնացածը՝ ոչ: Բայց կրթական համակարգը էնպես ա, որ դա էական չի, էականը դաս վարելու հմտությունն ա, պատրաստի կուրս ա, քեզ նյութերը տալիս են, դու ուսանողների հետ պարապմունք ես անցկացնում, նենց որ էդ ուժեղ մասնագետը գործող համակարգում ավելի շատ կարևոր ա գիտահետազոտական աշխատանք կատարելիս:
Ինձ թվում ա՝ Բարեկամի ասած դեպքում խնդիրը էդ տղամարդկանց հանդուրժողականության մեջա, ինչ անենք՝ անկապ բան ա ասում, աշխարհի վերջը չի, պետք ա ուրեմն աշխատել հետը, կամաց-կամաց ավելիլավը դարձնել իրանց միջավայրը, ոչ թե տղերքով հավաքվել ու մենակ իրար սիրել, ջան ասել, ջան լսել:
Շին, նենց չի, որ դաս վարելը խաղուպար ա, դա էլ իր հերթին հմտություն ա: Չգիտեմ՝ ձեզ մոտ ոնց, բայց մեզ մոտ համալսարանի ստրատեգիան ա PhD ուսանողներին ստիպելը, որ դասավանդեն: Իհարկե, մի փոքր դիդակտիկ մանկավարժության կուրս են անցկացնում նախապես, որին, ի դեպ, կարող ես չգնալ, բայց դե դա շատ քիչ ա հմտություններ ձեռք բերելու համար: Իսկ PhD ուսանողներին ստիպում են զուտ երկու պատճառով. մեկն էն ա, որ երեք տարվա PhD-ից կես տարին ամբիոնին «պարտք» ես, այսինքն՝ պիտի իրանց համար կես տարի աշխատես: Բնական ա, փոխշահավետ ա, երբ դա տեղի ա ունենում դասավանդման տեսքով: Մի կողմից, ամբիոնի դասավանդման բեռն ես թեթևացնում, մյուս կողմից՝ փորձ ես ձեռք բերում: Դե երկրորդ պատճառն էլ էն ա, որ աշխարհով մեկ պոստդոկի համար դասավանդման փորձ են ուզում, ինչը շատ PhD-ներ չունեն: Այսինքն, ուզում են մեզ մրցունակ սարքել: Բայց դե դա չի նշանակում, որ սաղ նենց մի ընտիր դասավանդողներ են: Ու հա, ըստ էության, կարաս ցանկացած հարակից առարկայի նյութ սովորես ու մտնես լսարան դասավանդելու, բայց թույլ տուր մի քիչ կասկածել որակի վրա: Ես որ իմ մասնագիտական առարկան էի դասավանդում, տեղից ահագին բարդ էր, ու բազմաթիվ դեպքերում տակից չէի կարողանում դուրս գալ:
Ստեղ ջան ասել-ջան լսելու հարցը չի, այլ էն, որ ինչ-ինչ պատճառներով որոշակի ոլորտներ կանանցից զուրկ են մնում, ու էդ ոլորտները կանանցով համալրելու համար առաջին պատահած կնոջը գործի ընդունելը սխալ եմ համարում: Ճիշտ կլինի պարզելը, թե ինչու կանայք ոտք չեն դնում տվյալ ոլորտներ: Մի քանի պատճառ կարամ թվարկեմ.
1. Ստերեոտիպային դաստիարակությունը: Կանանց նենց են դաստիարակում, որ իրանք ի սկզբանե իմանում են, որ տվյալ ոլորտը կանանց համար չի: Լուծում. փոքր տարիքից քարոզչական աշխատանքներ տանել, որ ասենք կինն էլ կարա ռոբոտաշինությամբ զբաղվի
2. Մրցակցության հակված չլինելը: Լուրջ մրցակցային ոլորտներում կանայք հաճախ դուրս են մնում, որտև չեն սիրում մրցակցել: Լուծում. թեթևացնել ոլորտների արյունարբու մրցակցությունը, այլ հատկանիշների վրա նույնպես շեշտ դնել (օրինակ, էմպաթիա, թիմային աշխատանք, շփվողականություն և այլն)
3. Երեխա ունենալը: Լուծումները նախորդ գրառումներումս նշել եմ
Բայց ոչ մի դեպքում պետք չի կնոջը գործի ընդունել նրա համար, որ ինքը կին ա: Մեկը ես որպես կին վիրավորվում եմ դրանից: Ուրեմն ուրիշ արժանիք չունե՞մ, որ պետք ա մենակ սեռիս վրա հիմնվելով ինձ գործի ընդունեն:
Progart (14.07.2017)
Առաջին կետի հետ էնքան էլ համաձայն չեմ: Այն, որ մասնագիտությունների ընտրության հարցում գենդերային անհամակշռություն կա, պատճառը գլխավորապես բնական հակվածությունն է՝ սեռային գործոնի վրա հիմնված: Բնությունից այնպես է, որ տեխնիկական մասնագիտությունների հանդեպ ավելի շատ արական սեռն է հակված/հետաքրքրված, և ինչքան էլ ուզում ես աղջկան մանկուց դաստիարակի սիրել ռոբոտներ կամ էլեկտրական սխեմաներ, պատկերն առանձնապես չի փոխվի: Ընդ որում, հենց ստերեոտիպային է ներողամիտ ու զիջումնային մոտեցումը կանանց կոմպետենտության հանդեպ, էնքան որ, ասենք, հանքաբանության մեջ թունդ արական միջավայրը մի քիչ համեմվի կանանցով: Կոնկրետ քեզ համար էդպիսի մոտեցումը վիրավորական է, բայց ես գիտեմ կարիերիստ կանանց, որոնք լավ էլ ներ են խուժում ու առաջ գնում՝ օգտվելով էդ քաղաքականությունից, դեռ մի բան էլ բացում են ադմինիստրատիվ ծրագրեր՝ կոչված ավելի շատ կանանց ներգրավելու, բուն գործով զբաղվելու փոխարեն:1. Ստերեոտիպային դաստիարակությունը: Կանանց նենց են դաստիարակում, որ իրանք ի սկզբանե իմանում են, որ տվյալ ոլորտը կանանց համար չի: Լուծում. փոքր տարիքից քարոզչական աշխատանքներ տանել, որ ասենք կինն էլ կարա ռոբոտաշինությամբ զբաղվի
2. Մրցակցության հակված չլինելը: Լուրջ մրցակցային ոլորտներում կանայք հաճախ դուրս են մնում, որտև չեն սիրում մրցակցել: Լուծում. թեթևացնել ոլորտների արյունարբու մրցակցությունը, այլ հատկանիշների վրա նույնպես շեշտ դնել (օրինակ, էմպաթիա, թիմային աշխատանք, շփվողականություն և այլն)
3. Երեխա ունենալը: Լուծումները նախորդ գրառումներումս նշել եմ
Մյուս կողմից էլ՝ ավելի շատ կանա՛յք են հակված ուսուցչությամբ զբաղվելու նաև այն բանի համար, որ վերջինս, հատկապես դպրոցի մասին է խոսքը, ինչ-որ տեղ նաև խնամքի հետ կապված աշխատանք է, ինչն այն դարձնում է ավելի ՛՛կանացի՛՛ հակվածությամբ մասնագիտություն:
Երկրորդ կետի հետ էլ էնքան համաձայն չեմ. կանայք մրցակցության մեջ ոչ մի բանով տղամարդկանց չեն զիջում, դեռ ավելին՝ զուտ կանացի հատկությունների հենքով կարող են լինել ավելի նպատակասլաց, նստաջան, հետևողական, և նաև՝ ամբիցիոզ, մի քիչ էլ /կամ ոչ քիչ/՝ միմյանց վնասող:
Երեխա ունենալը, այո, բավականին ազդում է, բայց դե այլընտրանք չկա. երկու երանի մի տեղ չի լինում, որևէ մեկի մեջ /ընտանիք կամ աշխատանք/ պիտի ինչ-որ տեղ թերանաս:
Էնքան էլ համաձայն չեմ: Իհարկե սրա գիտական հիմնավորման համար ժամանակ ա պետք, որ անցնի, որովհետև բազմաթիվ երկրներում նոր-նոր են սկսել երեխաներին ստերեոտիպներից դուրս դաստիարակել: Բայց ակումբի Ռուբին էլ կգա, կասի, ես էլ կասեմ, թե ոնց ա հասարակությունն անընդհատ մեզ ստերեոտիպների տակ դրել: Ասենք, վերցնենք կարդիովիրաբուժությունը, որ Հայաստանում բացառապես արական մասնագիտություն ա, բայց առաջին կուրսեցի աղջիկների ուղիղ կեսն ուզում ա կարդիովիրաբույժ դառնալ: Վեց տարվա ընթացքում համոզում են, որ կարդիովիրաբուժությունն աղջկա բան չի, ու երբ հասնում ա դիմելու պահը, դիմորդ աղջիկների թիվը լինում ա ուղիղ զրո: Կամ մեկ-մեկ ես զարմանում եմ, թե էստեղ ոնց են դաստիարակում էրեխեքին: Ասենք, տղա երեխան վարդագույն հեծանիվ ա ուզում, ծնողները չեն ասում՝ էդ աղջկա գույն ա, առնում են հենց վարդագույն հեծանիվ: Կամ աղջիկ երեխան ուզում ա գնդակ տշել, ծնողները չեն ասում՝ դա տղայի խաղ ա, դուրս են գալիս հետը գնդակ տշելու: Հետաքրքիր ա, թե էս սերունդն ինչ մասնագիտական ընտրություն ա անելու:
Ուսուցիչների մասով նորից Դանիայի օրինակը բերեմ, որտեղ գենդերային հավասարությունը թեև նոր թեմա չի, բայց ահագին ճամփա ունի անցնելու: Էստեղ տեսնում ենք, որ կանանց ու տղամարդկանց տարբերությունը շատ մեծ չի տարրական դասարաններում: Ավելի բարձր դասարաններում տղամարդ ուսուցիչների թիվն ավելի մեծ ա, բայց դա կարա աշխատավարձով պայմանավորված գործոն լինի. ցածր դասարանների ուսուցիչներն ավելի քիչ են վարձատրվում: Ու ասենք իմ շրջապատում նույնիսկ ավելի շատ տղամարդ ուսուցիչ գիտեմ, քան կին: Ավելին ասեմ. երեք տարվա մեջ ունեցել եմ լեզվի չորս ուսուցիչ, որոնցից մենակ երկուսն են կին եղել: Պատկերացնու՞մ եք: Լեզու ու ուսուցիչ, էսքան կանացի բան, բայց ընդհանուր միջավայրում հիսուն-հիսուն են:Մյուս կողմից էլ՝ ավելի շատ կանա՛յք են հակված ուսուցչությամբ զբաղվելու նաև այն բանի համար, որ վերջինս, հատկապես դպրոցի մասին է խոսքը, ինչ-որ տեղ նաև խնամքի հետ կապված աշխատանք է, ինչն այն դարձնում է ավելի ՛՛կանացի՛՛ հակվածությամբ մասնագիտություն:
Էդ արդեն ես չեմ ասում, գիտական հետազոտություններն են ցույց տալիս: Էս էլ օրինակ:
Երկրորդ կետի հետ էլ էնքան համաձայն չեմ. կանայք մրցակցության մեջ ոչ մի բանով տղամարդկանց չեն զիջում, դեռ ավելին՝ զուտ կանացի հատկությունների հենքով կարող են լինել ավելի նպատակասլաց, նստաջան, հետևողական, և նաև՝ ամբիցիոզ, մի քիչ էլ /կամ ոչ քիչ/՝ միմյանց վնասող:
Կա այլընտրանք: Հասարակության աշխատելու ձևը փոխելն ա: Ինչի՞ց ա, որ մասնագիտական կյանքում հաջողակ տղամարդը կարա նաև լավ հայր լինի, իսկ կինը՝ չէ: Որովհետև աշխատանքային հաջողությունը տղամարդկանց ա հարմարեցված, ոչ թե կանանց: Կնոջից սպասվում ա գործից հետո էրեխեքին դպրոցից վերցնել, հասցնել տուն, ճաշ սարքել, մաքրել, քնացնել էրեխեքին: Տղամարդը լավագույն դեպքում կողքից օգնում ա, վատագույն դեպքում հեռուստացույցի դիմաց վերընկնում: Իսկ եթե էս պարտականությունները հավասարապես բաշխվեն երկու սեռերի միջև, կինը հաջողակ լինելու ավելի շատ ժամանակ կունենա:Երեխա ունենալը, այո, բավականին ազդում է, բայց դե այլընտրանք չկա. երկու երանի մի տեղ չի լինում, որևէ մեկի մեջ /ընտանիք կամ աշխատանք/ պիտի ինչ-որ տեղ թերանաս:
Կարդիովիրաբուժությունը չգիտեմ ինչու են համարում հատկապես տղամարդու մասնագիտություն։ Ինձ՝ որպես էդ բնագավառում ոչ մասնագետի համար, դա մտնում է բժշկության մեջ, իսկ բժշկությունը ես չեմ տեսնում/համարում այն մասնագիտություններից, որոնք ակնհայտ սեռային տարբերություն են հուշում։ Բայց այ ակնհայտ սեռային տարբերություն հուշում է, օրինակ, էլեկտրոտեխնիկան, ու ինչքան էլ ուզում ես աղջկան մանկուց ՛՛էքսպոզ՛՛ արա պլատաների ու սխեմաների, դրանից սեր դրանց հանդեպ չի առաջանա, համենայն դեպս ճնշող մեծամասնության մոտ չի առաջանա, մինչդեռ տղաներն անհամեմատ ավելի շատ են հետաքրքրված, ու բնականից։ Ու դա բնավ ստերեոտիպային դաստիարակության արդյունք չի։
Դա օրինաչափություն չի։ Գործի մեջ նշանակալից նվաճումների հասնող տղամարդու ժամանակը, մտքերը և այլ ռեսուրսներ իրականության մեջ չեն բավականացնում երեխաներով լիարժեք զբաղվող հայր լինելուն, որքան էլ որ մեծ լինի ցանկությունը։ Գուցե բացառություններ լինում են, բայց ավելի օրինաչափ է այն սխեման, երբ բիզնեսի մեջ հաջողակ տղամարդն իրականում բավական կտրված է ընտանիքից և երեխաներից, թեև ոչ բոլորն են դա խոստովանում։Ինչի՞ց ա, որ մասնագիտական կյանքում հաջողակ տղամարդը կարա նաև լավ հայր լինի, իսկ կինը՝ չէ:
Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 16.02.2017, 13:49:
Ֆիզիկական ուժի ու անտանելի ռեժիմի պատճառով: Ըստ ոմանց կարծիքի, կանայք չեն դիմանա էդ ռեժիմին, եթե դիմանան էլ, պիտի հրաժեշտ տան անձնական կյանքին, մինչդեռ տղամարդիկ հանգիստ ընտանիք են կազմում, երեխա են ունենում, որովհետև տանն իրենց երեխային պահող ունեն:
Ինչ վերաբերում ա աղջիկներին սխեմաներին ու պլատաներին «էքսպոզ» անելուն, ապա պետք ա փորձել ու տեսնել՝ հետաքրքրություն առաջանու՞մ ա, թե՞ չէ: Ես դեռ չգիտեմ մի աղջկա, որին էդպիսի զուտ «տղայական» բաներ են ներկայացրել, աղջիկն էլ հեռու ա փախել, գնացել Բարբի տիկնիկների մոտ:
Ամբողջ հարցն էն ա, որ հասարակությունը «լավ հայր» ու «լավ մայր» ասելով լրիվ տարբեր բաներ ա հասկանում։ «Լավ հայրը» նա ա, ով կարողանում ա ընտանիքին լավ տնով, մեքենայով ապահովել, տարին մեկ տանել հանգստանալու և այլն։ Ու պարտադիր չի, որ երեխաների երեսն ամեն օր հինգ րոպե ա տեսնում։ Իսկ եթե երեխան մի օր կեղտոտ շորով մանկապարտեզ գնա, միանգամից կասեն՝ մայրը լավը չի։ Ուզում եմ ասել՝ ընտանիքում կնոջ ու տղամարդու վրա տարբեր տեսակի պահանջներ են դրված, ինչն էլ խանգարում ա կանանց հաջողության հասնել։Դա օրինաչափություն չի։ Գործի մեջ նշանակալից նվաճումների հասնող տղամարդու ժամանակը, մտքերը և այլ ռեսուրսներ իրականության մեջ չեն բավականացնում երեխաներով լիարժեք զբաղվող հայր լինելուն, որքան էլ որ մեծ լինի ցանկությունը։ Գուցե բացառություններ լինում են, բայց ավելի օրինաչափ է այն սխեման, երբ բիզնեսի մեջ հաջողակ տղամարդն իրականում բավական կտրված է ընտանիքից և երեխաներից, թեև ոչ բոլորն են դա խոստովանում։
Հետո, մենակ բիզնեսից չենք խոսում, այլ ընդհանրապես բոլոր բնագավառներից։ Վերցրու հենց ակադեմիան։ Տղամարդ պրոֆեսորներից ամեն մեկը առնվազն երկու-երեք երեխա ունի։ Իսկ կին պրոֆեսորներից քանի՞սը։ Ես դեռ մենակ մի կին պրոֆեսորի եմ հանդիպել, որ իր կենսաբանական երեխան ունի, էն էլ ուղղակի հասցրել էր ամբողջ կարիերան էնպես դասավորել, որ պրոֆեսորի հաստիքը զբաղեցնելուց հետո էր երեխա ունեցել, ինչը բավական բարդ բան ա, որովհետև ոչ բոլոր կանայք են կարող 40 տարեկանում երեխա ունենալ։
Լավ էլի, Բյուր։ Ինչքան ուզում ես էքսպոզ արա, տղաների մեծամասնությունը ընտրելու ա ավտոյով խաղալը, աղջիկները՝ տիկնիկները։ Երեխա որ ունենաս, ինքդ կապշես, թե աղջկական կամ տղայական հակվածությունները որքան անպայմանական են, ներքուստ արդեն որոշված, անդաստիարակելի, էդ կոդով են ծնվում /բացառությունների մասին չեմ խոսում/։ Ու էդ ասածդ "ստերեոտիպները" բնականոն են առաջացել։ Հիմա դու ուղղակի օդային տեսություններ ես առաջարկում ու ամեն ինչ հնարավոր համարում։
Իսկ ինչ վերաբերում է ընտանիք-երեխաներ չունեցող պրոֆեսոր կանանց, ճիշտ ես, նրանց զգալի մասի մոտ քո ասած կերպ է կյանքը դասավորվել, բայց ես դա ավելի շուտ համարում եմ ընտրության խնդիր՝ թե որն է իրենց համար նախընտրելի եղել՝ երեխա՞ն, թե՞ մասնագիտության մեջ խորանալը։ Իսկ մայրը մնում է մայր, որը պետք է ժամանակի մեծ մասը հատկացնի երեխային, իսկ տղամարդը՝ իր վրա վերցնի փող աշխատելու պատասխանատվությունը, որովհետև ամեն մեկն անում է այն, ինչն իր մոտ ավելի լավ է ստացվում։
Ի դեպ բացառված չի, որ հաջորդ ԱԺ նախագահը կին լինի: Էս պահին ոնց հասկանում եմ Աշոտյանի ու Արփինե Հովհաննիսյանի մեջ լուռ հակամարտություն ա էդ աթոռի համար:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Ես իմ սեփական մանկությունից եմ հիշում, որ ինձ ավելի հետաքրքիր էին պապուս սղոցներն ու վերամբարձ կռունկները, եղբորս մեքենաները քանդել-սարքելը, քան տուն-տունիկ խաղալը: Ու նաև տեսնում եմ աչքիս առաջ մեծացող երեխաներ, որ օրինակ աղջիկ երեխային մինչև արքայադուստրական զիզի բաներ դեմ չեն տալիս, ինքը չի հետաքրքրվում դրանցով, այլ ուզում ա գնդակ տշի: Մենք էստեղ սկզբունքորեն ոչ մի երեխայի գենդերային ստերեոտիպով նվեր չենք տալիս: Ու արի ու տես, որ բոլոր երեխաներն էլ հավեսով հետաքրքրվում են նրանով, ինչ տալիս ես իրանց: Նույնիսկ մի անգամ Քրիսմըսին ուշադիր հետևեցինք, թե աղջիկ երեխան որ նվերների վրա ամենաերկարը ֆիքսվեց: Աղջկական զիզիբիզիություններից հետո ժամերով չափիչ խաղալիքով էր խաղում, ինչին պիտի օրենքով տղաներն ավելի հակված լինեն: Բայց եթե էդ չափիչները չլինեին, կշարունակեր էդ զիզիներով խաղալ:
Ամբողջ հարցն էն ա, որ կանայք էդ դեպքում պիտի ընտրություն կատարեն՝ ընտանիք, թե մասնագիտություն, իսկ տղամարդը նման ընտրության առաջ չի կանգնում:Իսկ ինչ վերաբերում է ընտանիք-երեխաներ չունեցող պրոֆեսոր կանանց, ճիշտ ես, նրանց զգալի մասի մոտ քո ասած կերպ է կյանքը դասավորվել, բայց ես դա ավելի շուտ համարում եմ ընտրության խնդիր՝ թե որն է իրենց համար նախընտրելի եղել՝ երեխա՞ն, թե՞ մասնագիտության մեջ խորանալը։ Իսկ մայրը մնում է մայր, որը պետք է ժամանակի մեծ մասը հատկացնի երեխային, իսկ տղամարդը՝ իր վրա վերցնի փող աշխատելու պատասխանատվությունը, որովհետև ամեն մեկն անում է այն, ինչն իր մոտ ավելի լավ է ստացվում։
Ոչ ու հազար անգամ ոչ: Երեխային ժամանակ պիտի հատկացնի նաև հայրը: Ու ի վերջո կինը եթե նույնիսկ մայր ա, հավաքարար ու խոհարար չի: Իսկ թե՛ փող աշխատել, թե՛ երեխայի խնամքով զբաղվել երկու սեռերի մոտ էլ հավասարապես լավ ա ստացվում: Ուղղակի պատրիարխալ հասարակությունը չի ուզում դա ընդունել ու նաև պայմաններ ստեղծել, որ կանայք էլ աշխատեն: Ասենք ես ներքուստ պահանջ չունեմ խոհանոցում ժամանակ անցկացնելու, ոչ էլ տունը բոլորի հետևից մաքրելու, ոնց որ հայ հասարակությունն էր բարդում ինձ վրա: Ոչ էլ տղամարդիկ էդպիսի հատուկ պահանջ ունեն: Բայց էդ պարտականությունները կնոջ վրա նաղդելը հարցի հեշտ լուծում ա նրանց համար, ովքեր չեն ուզում դա անել:
Նորից պիտի դանիական հասարակության օրինակը բերեմ: Էստեղ տղամարդիկ երեխաների խնամքի մեջ ավելի շատ են ներգրավված, քան Հայաստանում, ԱՄՆ-ում կամ Ավստրալիայում, կիսում են նաև տնային գործերը: Ու ոնց որ թե թե՛ հայրերին ա դա դուր գալիս, թե՛ կանայք հնարավորություն ունեն աշխատել ու առաջ գնալ, թե՛ ուժասպառ եղած կանայք աչքովդ չեն ընկնում: Ու էս հասարակությունն առողջ ա, շատ ավելի առողջ ա, որովհետև արդեն երեսուն տարի ա հասկացել ա, որ սեռերի միջև տարբերությունները մենակ կենսաբանական են, իսկ մնացածը հասարակության պարտադրանք ա:
Աշոտյանը ՀՀԿ տասնյակում կա՞ր: Արփինե Հովհաննիսյանը ոնց որ երրորդն էր: Դրանից աչքերս թռան ճակատիս, որ ամենահետամնաց կուսակցությունը եռյակում կին ա մտցնում:
Բյուր, ինչ-որ տարօրինակ ընդհանրացումներ ես անում․ ոնց որ ուրիշ մոլորակից մեկին փորձեմ բացատրել որ կան սեռեր ու սեռային հակվածություններ։ Ես էլ աղջիկ երեխաներ գիտեմ, որ մեքենայով ավելի շատ են սիրում խաղալ, քան տիկնիկով, ու տղաներ էլ գիտեմ հավեսով բարբիներին հագցնում-հանվացնում են, բայց դու ժխտում ես մեծամասնության ուղղվածությունը ու համարում դա պարտադրանքի արդյունք։ Մի կոպիտ համեմատություն անեմ․ նույնն ա, թե ասես հետերոսեքսուալիզմը ստերեոտիպային դաստիարակության արդյունք ա, այ եթե տվյալ սեռին նույն սեռին "էքսպոզ" անեն, կպարզվի մեծ մասը հոմո են կամ, լավագույն դեպքում, բիսեքսուալ։
Աշոտյանը վեցերորդն ա: Առաջին հնգյակում բացի Արփինեից, իմ գնահատմամբ չկա ԱԺ նախագահի այլ հավակնորդ:
Աշոտյանի ԱԺ նախագահ դառնալու հեռանկարի մասին դեռ շուտ եմ ասել: Բայց հիմա իրավիճակ ա փոխվել ու Սերժը կարող ա ամեն դեպքում որոշի Արփինեին դնել էդ պաշտոնին:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Այս պահին թեմայում են 4 հոգի. (0 անդամ և 4 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ