Այս կինոն ինձ դուր չի եկել

[Լեո]

The Lobster...




Ինչ ինչ, բայց հիասթափություն էս ֆիլմը կարողանում ա պատճառել...
Սպասում, սպասում, սպասում ես, իսկ ֆիլմը տենց էլ չի հետաքրքրանում ու առանձնապես իմաստ չի արտահայտում... :սօռռի :վօռռի

[StrangeLittleGirl]

The Lobster...




Ինչ ինչ, բայց հիասթափություն էս ֆիլմը կարողանում ա պատճառել...
Սպասում, սպասում, սպասում ես, իսկ ֆիլմը տենց էլ չի հետաքրքրանում ու առանձնապես իմաստ չի արտահայտում... :սօռռի :վօռռի

Բայց նենց պատկերացնում եմ, որ էս ֆիլմը կարա լիքը-լիքը մարդկանց դուր չգա Մի տեսակ ինքը հենց տենց ա ստեղծած, որ կա՛մ զզվում ես, կա՛մ ահավոր սիրում: Իսկ իմաստ կա մեջը, լիքը կա, ու շատ հավես ձևով ա էդ իմաստն արտահայտվում:

[Յոհաննես]

Էդ ֆիլմն էնքան սիրուն ա նկարած, որ մենակ օպերատորական գործն ու Լուբեցկին հերիք են, որ ֆիլմն արժեքավոր լինի: Եթե ձեզ դուր չի եկել, ուրիշ բան: Բայց դրանից ֆիլմի արժեքը չի ընկնում:

Իսկ Դիկապրիոյի պահով համաձայն եմ, որ ինքն ավելի լավ դերեր ուներ՝ Օսկարին արժանի: Էստեղ իր կերպարն իմ կարծիքով լիարժեք բացված չէր. տենց էլ չկարողացա լիովին ընկալել իր հերոսին: Ով էր, ինչ մարդ էր: Թերի էր մի ձև ինձ համար:
Իսկ այ Թոմ Հարդիի մարմնավորած կերպարը լրիվ վերջն էր:

Էնքան սիրուն նկարած կինոներ կան,որ էս ընդհանրապես չի կարա իրա սիրունությամբ մրցակից լինի:
Դի Կապրիոն երկու գերհզոր դեր ունի. Մեկը Ջանգոյում,իսկ մյուսը Ուոլ սթրիթի գայլում:Մնացած դերերը միջին ու միջին մի քիչ բարձր են:Թոմի պահով լրիվ համաձայն եմ,իրա կողմից վատ դեր չեմ տեսել,մեկը մյուսից հզոր կերպարներա մարմնավորում:

Հզոր ֆիլմ է, մանավանդ օպերատորական մասով, ու ով որ քիչ թե շատ գաղափար ունի էտ գործից, չի կարող դա չնկատել փայլուն ու ֆենոմենալ աշխատանքը: Սենց գործ դեռ ոչ մի ֆիլմում արված չէ:
Երկորդ ֆիլմը նկարված է բնական տեղանքում, Քվեբեքում, ու բնական ցրտի պայմաներում: Ամեն ինչ առավեագույնս բերված է բնականի: Ու այստեղ էլ Դեկապրոյի աշխատանքը ֆենոմենալ է:
Երրորդ - սցենարը հիանալի է, բնականին շատ մոտ: Քիչ խոսք ու մաքիսմալ ասելիք: Իսկական իր ժամանակի ոգով: Շատ լավ է ցույց տրված և գաղութացնողների և տեղացիների հոգևվիճակը ու շարժը:
Իսկ Դեկապրիոի դերակատարումը իր բոլոր դերերի մեջ լավագույնն է, հաշվի առնելով որ իր բոլոր դերակատարումներ են փայլուն:

Լավ ախպերս

[Տրիբուն]

Դի Կապրիոն երկու գերհզոր դեր ունի. Մեկը Ջանգոյում,իսկ մյուսը Ուոլ սթրիթի գայլում:Մնացած դերերը միջին ու միջին մի քիչ բարձր են:

Իմ համար իրա լավագույն դերակատարումը եղել ա քսան տարի առաջ - The Basketball Diaries։

Դրանից հետո ոչ մի նորմալ դեչ չունի, ու Օսկար չստանալը լրիվ ընդունելի էր։ Ջանգոյում, համաաձայն եմ, դերը էլի լավն ա, բայց բասկետբոլին չի հասնում։

[Հայկօ]

Մոդերատորական. թեմայից դուրս գրառումները ջնջվել են: Անձնական հարաբերությունները պարզեք նամակներով, իսկ դուր չեկած գրառումների մասին տեղեկացրեք համապատասխան համակարգով:

[Յոհաննես]

American History X-մի ժամանակ շատ էի հավանում,բայց ամենասխալ ֆիլմերից է:Էն որ ամբողջ գաղափարը տապալել է ու սրա ամենամեծ մեղավորները Էդվարդը ու Թոնին են:

[Արշակ]

էդ որ ասում եք․ «թույն կինո ա, թույն օպերատորական աշխատանք՝ հլը տեսեք մեջը ինչքան սիրուն բնության տեսարաններ կան»․․․
Ժողովուրդ, հիմա ես էլ որ գնամ իմ հեռախոսի կամերայով Կանադայի անտառները նկարեմ, էլի շատ սիրուն կլինի Բա որ ձմեռով նկարեմ, էն էլ ձնաբուքի ժամանակ փաթիլներով–բանով, պա՜հ–պա՜հ–պա՜հ․․․

Ասածս ի՞նչ ա․ անտառ նկարելը, էն էլ լայն անկյուն օբյեկտիվով, լայն էկրանի վրա միշտ սիրուն ա լինում․ դրա համար հատուկ տաղանդ պետք չի։
Ինչ խոսք, սիրուն բնությունը իհարկե գրավչություն ա տալիս ֆիլմին, բայց եթե գեղարվեստական ֆիլմի հիմնական արժանիքը սիրուն անտառի տեսարաններն են՝ էդ արդեն ֆիլմը նկարողների անճարության նշան ա։ Նույն ձևով, ոնց խոշոր պլանով բաց վերք ցույց տալով ու Դի Կապրիոյի ցավից ոռնոցով հանդիսատեսի արցունք քամելը։

Իհարկե, սա ընդամենը սուբյեկտիվ կարծիք ա ու չեմ ուզում վիրավորել էդ ֆիլմը հավանողների ճաշակը, բայց այնուամենայնիվ ֆիլմը գնահատելու որոշ քիչ թե շատ օբյեկտիվ չափանիշներ կան, չէ՞:

[anslov]

էդ որ ասում եք․ «թույն կինո ա, թույն օպերատորական աշխատանք՝ հլը տեսեք մեջը ինչքան սիրուն բնության տեսարաններ կան»․․․
Ժողովուրդ, հիմա ես էլ որ գնամ իմ հեռախոսի կամերայով Կանադայի անտառները նկարեմ, էլի շատ սիրուն կլինի Բա որ ձմեռով նկարեմ, էն էլ ձնաբուքի ժամանակ փաթիլներով–բանով, պա՜հ–պա՜հ–պա՜հ․․․

Ասածս ի՞նչ ա․ անտառ նկարելը, էն էլ լայն անկյուն օբյեկտիվով, լայն էկրանի վրա միշտ սիրուն ա լինում․ դրա համար հատուկ տաղանդ պետք չի։
Ինչ խոսք, սիրուն բնությունը իհարկե գրավչություն ա տալիս ֆիլմին, բայց եթե գեղարվեստական ֆիլմի հիմնական արժանիքը սիրուն անտառի տեսարաններն են՝ էդ արդեն ֆիլմը նկարողների անճարության նշան ա։ Նույն ձևով, ոնց խոշոր պլանով բաց վերք ցույց տալով ու Դի Կապրիոյի ցավից ոռնոցով հանդիսատեսի արցունք քամելը։

Իհարկե, սա ընդամենը սուբյեկտիվ կարծիք ա ու չեմ ուզում վիրավորել էդ ֆիլմը հավանողների ճաշակը, բայց այնուամենայնիվ ֆիլմը գնահատելու որոշ քիչ թե շատ օբյեկտիվ չափանիշներ կան, չէ՞:

Այս ֆիլմը հանճարեղ է այնքանով, որ խախտել է կինոարվեստում ընդունված շատ չափանիշներ ու օրենքներ:

Դու ասում էիր, որ "լայն անկյուն օբյեկտիվով միշտ սիրուն ա լինում․ դրա համար հատուկ տաղանդ պետք չի" :
Լայն անկյուն օբյեկտիվով նկարելուց միշտ տգեղ վիդեօ և ֆոտո է լինում:

Լայն անկյուն օբյեկտիվով անգամ գեղեցիկ ֆոտո նկարելը չափազանց բարդ է, իսկ լյուբիտելի համար անհնարին, զուտ տեխնիկական պատճառներով, որոնք կարող եմ բացատրել եթե ցանակնում ես :
Այս ֆիլմը նկարվել է Լայն անկյուն օբյեկտիվով ամբղջովին ու դուրս է եկել շատ գեղեցիկ, չնայած "Լայն անկյուն օբյեկտիվի":
Այս ֆիլմը իր այդ մոտեցմամբ պիոներ է:

Ի՞նչ է տալիս ճիշտ ձևով "Լայն անկյուն օբյեկտիվով" նկարեը:
Դա քեզ չափազանց մոտեցնում է պերսոնաժին և դու հայտնվում ես նրա շնչի տիրույթում, որը որ հնարավոր չէ ստանալ ուրիշ ոչ մի ձև /անկախ զումերից/: Եվ գիտես թե նայողները ի՞նչի են ոռնում "Դիկաբրիոյի վերքից ու արտասվում", որովհետև դու մաքսիմալ մոտ ես հերոսի զգացածին:

Այս ֆիլմը պիոներ է նաև շատ այլ տեխնիկական պատճաներով: Սկսած կամեռայի աշխատանքից և վերջացրած լուսավորությունից:
Եթե ուզում ես իմանաս սրա բացատրությունները, ապա կարող եմ հատիկ հատիկ բացատրել:

Յութուբում կան ֆիլմի "օբյեկտիվ չափանիշներ"-ի պրոֆեսիոնալներ- որոնք երկար ու բազմակողմանի անալիզ են անում այս ֆիլմի բոլոր նորարարությունները ու խոշոր ներդրումները ֆիլմարվեստի մեջ:

Ինչ հեռախոսով էլ որ դու Կանադական անտառ մտնես. դու այս ֆիմիլի մեկ հազարերոդ էֆեկտը չես կարող ստանալ, ու ոչ միայն դու, այլ նաև շատ համաշխարհային մակարդակի ռեժիսորներ:

Տեխնիկական մի երկու խոշոր դետալ էլ ասեմ: Մեկ կամեռայով երկար անընդմեջ երկարատև տեսարաններ նկարելը /one take/ և "խորը ֆոկուսով" տեսարաններ նկարելը:

[StrangeLittleGirl]

Իհարկե կարելի ա հազարումի տեխնիկական նորամուծություն անել ու տեխնիկական թույն հնարքներ գործածել, բայց ինձ՝ որպես ֆիլմ սպառողի, կներեք, դա չի հետաքրքրում: Ես ուզում եմ մտնել կինոթատրոն ու դուրս գալ՝ զգալով, որ ինչ-որ բան ստացել եմ: Իսկ կոնկրետ էս ֆիլմի դեպքում կինոթատրոնում անընդհատ շուռումուռ էի գալիս, ժամացույցին նայում, թե երբ ա վերջանալու: Ինձ համար ֆիլմն առաջին հերթին պատմությունն ա ու էդ պատմությունը ներկայացնելու ձևը: Էս կինոյում պատմություն չկա: Ապացույցն էլ էն, որ իր ստացած զանազան-զարմանազան մրցանակների մեջ լավագույն սցենար չկա: Իսկ առանց լավ սցենարի կինոն ոնց որ առանց ողնաշարի մարդ լինի: Մի քանի տարին մեկ էսպիսի կինոներ բսնում են, որ սաղ հիացած տեխնիկական հնարքներից ու սիրուն տեսարաններից են խոսում: Որպես կանոն, դրանք լինում են երեք ժամանոց (հա, ձանձրալի), շատ վատ գրված, վատ դերասանական խաղով ֆիլմեր: Մի էդպիսին էլ Տիտանիկն էր, էլի նույն վաստակաշատ Լեոյի մասնակցությամբ:

[anslov]

ֆիլմը կարող ես համավել կամ չհավանել- դա "ճաշակի հարց ա":
Նույն ձև կարելի է համարել որ "սցենար չկա": էլի "ճաշակի հարց ա":
Ու ստեղ ոչ մեկիը չի պատրաստվում քեզ համոզել, որ սցենար կա: Որտեվ սա անիմաստ խոսակցություն ա:
Ոնց որ ասենք "Առանց դավանանքի" ամ համար ամենալավ գիքերից մեկն ա, քո համար հնարավոր ա որ ամենա տուֆտա գիրքը որ երբևէ թերթել ես:
Նույն ձև նաև կարելի է չսիել Դեկապրիոյին:
Սա էլ է "ճաշակի" հարց:

Բայց կոնկրետ օպերատորական տեխնիկական դետալներից խոսալու համար առնվազն պետք ա մինիմալ գիտելիքներ ունենալ գոնե:

Ու մեկ էլ, ես էլ չեմ սիրում, որ արվեստի մասին խոսում են ու իրենց անվանում դրա "սպառող":
Արվեստ սպառելու համար չէ:
Անգամ Ամերիկայում աշխատում են տենց բառեր չօգտագործել:

[StrangeLittleGirl]

ֆիլմը կարող ես համավել կամ չհավանել- դա "ճաշակի հարց ա":
Նույն ձև կարելի է համարել որ "սցենար չկա": էլի "ճաշակի հարց ա":
Ու ստեղ ոչ մեկիը չի պատրաստվում քեզ համոզել, որ սցենար կա: Որտեվ սա անիմաստ խոսակցություն ա:
Ոնց որ ասենք "Առանց դավանանքի" ամ համար ամենալավ գիքերից մեկն ա, քո համար հնարավոր ա որ ամենա տուֆտա գիրքը որ երբևէ թերթել ես:
Նույն ձև նաև կարելի է չսիել Դեկապրիոյին:
Սա էլ է "ճաշակի" հարց:

Բայց կոնկրետ օպերատորական տեխնիկական դետալներից խոսալու համար առնվազն պետք ա մինիմալ գիտելիքներ ունենալ գոնե:

Սովորաբար ճաշակի հարց փաստարկը բերվում ա, երբ մնացած բոլոր տեսակի փաստարկները սպառվում են: Իսկ սցենարի վատ լինելը, փաստորեն, մենակ իմ կարծիքը չի, ու ոնց որ թե նաև լիքը-լիքը պրոֆեսիոնալների «ճաշակի հարց ա», եթե ֆիլմն իր հսկայական թվով մրցանակների կողքին ձևի համար մի մրցանակ չունի սցենարի համար:

Ես տեխնիկական ու օպերատորական հնարքների մասին չեմ էլ ժխտում, որ բարձր մակարդակով են արված, բայց տեխնիկական ու օպերատորական հնարքներ կարաս հինգ րոպեում ցույց տաս, դրա համար կարիք չկա երեք ժամանոց կինո նկարելու: Կամ եթե կինոն լավն ա մենակ էդ հնարքների համար, կներես, որպես հանդիսատես ես ինձ խաբված եմ զգում, որովհետև ձանձրանում եմ կինոդահլիճում:

«Առանց դավանանքի» գրքի մասին ստեղ ոչ ոք կարծես չէր խոսում, բայց եթե խոսք բացվեց, ասեմ, որ բավական պրիմիտիվ գիրք ա:

[anslov]

Սովորաբար ճաշակի հարց փաստարկը բերվում ա, երբ մնացած բոլոր տեսակի փաստարկները սպառվում են: Իսկ սցենարի վատ լինելը, փաստորեն, մենակ իմ կարծիքը չի, ու ոնց որ թե նաև լիքը-լիքը պրոֆեսիոնալների «ճաշակի հարց ա», եթե ֆիլմն իր հսկայական թվով մրցանակների կողքին ձևի համար մի մրցանակ չունի սցենարի համար:

Ես տեխնիկական ու օպերատորական հնարքների մասին չեմ էլ ժխտում, որ բարձր մակարդակով են արված, բայց տեխնիկական ու օպերատորական հնարքներ կարաս հինգ րոպեում ցույց տաս, դրա համար կարիք չկա երեք ժամանոց կինո նկարելու: Կամ եթե կինոն լավն ա մենակ էդ հնարքների համար, կներես, որպես հանդիսատես ես ինձ խաբված եմ զգում, որովհետև ձանձրանում եմ կինոդահլիճում:

«Առանց դավանանքի» գրքի մասին ստեղ ոչ ոք կարծես չէր խոսում, բայց եթե խոսք բացվեց, ասեմ, որ բավական պրիմիտիվ գիրք ա:

Պարզ ա: Պրիմիտիվ ձևի ցույց տվեցիր, որ որակավորումներ տալուց ոչ մի պրոբլեմ չունես:
Մնում ա որ քո որակավորումները որևիցէ մեկի համար "Ասնավանի" լինեն:

[StrangeLittleGirl]

Պարզ ա: Պրիմիտիվ ձևի ցույց տվեցիր, որ որակավորումներ տալուց ոչ մի պրոբլեմ չունես:
Մնում ա որ քո որակավորումները որևիցէ մեկի համար "Ասնավանի" լինեն:

Երբ փաստարկները սպառվում են, դիմացինը հաճախ անցնում ա նաև անձնական մակարդակի: Ու նման դեպքերում ամենաճիշտը բանավեճից դուրս գալն ա: Նենց որ բարին ընդ քեզ

[Արշակ]

anslov, էնքան ես գովելու որ վերջը բռնեմ երկրորդ անգամ կյանքիս 3 ժամը սպանեմ, որ տեսնեմ էդ ինչ թույն օպերատորական հնարքներ կան էդ ֆիլմում, որ բաց եմ թողել

Լավ, կատակը մի կողմ․ anslov ջան, ես մասնագետ չեմ ու բոլորովին չեմ բացառում որ էս ֆիլմում օպերատորական բարդ հնարքներ կան, որ իմ ոչ մասնագիտական աչքը չի նկատել ու գնահատել։ Բայց ամեն դեպքում, ասածս էն ա, որ սիրուն բնությունը դեռ թույն օպերատորական աշխատանքի ու առավել ևս թույն կինո լինելու հիմնավորում չի, հատկապես որ բացի դրանից ֆիլմում ուրիշ բան նկատելի չի Բայց ինչևէ, սյուժե ու դերասանական խաղ բան, իմաստ չկա վիճելը․ տարբեր կարծիքներ ունենք, ու դժվար եմ պատկերացնում թե կարողանանք մեկս մյուսի կարծիքը էդ առումով փոխել, եթե մինչև հիմա չի փոխվել

Դու ասում էիր, որ "լայն անկյուն օբյեկտիվով միշտ սիրուն ա լինում․ դրա համար հատուկ տաղանդ պետք չի" :
Լայն անկյուն օբյեկտիվով նկարելուց միշտ տգեղ վիդեօ և ֆոտո է լինում:

Լայն անկյուն օբյեկտիվով անգամ գեղեցիկ ֆոտո նկարելը չափազանց բարդ է, իսկ լյուբիտելի համար անհնարին, զուտ տեխնիկական պատճառներով, որոնք կարող եմ բացատրել եթե ցանակնում ես :
Այս ֆիլմը նկարվել է Լայն անկյուն օբյեկտիվով ամբղջովին ու դուրս է եկել շատ գեղեցիկ, չնայած "Լայն անկյուն օբյեկտիվի":
Այս ֆիլմը իր այդ մոտեցմամբ պիոներ է:

Որ խնդրեմ կբացատրե՞ս թե ինչ տեխնիկական պատճառներով ա լայն օբյեկտիվով բնության տեսարանների ֆոտո նկարելը չափազանց բարդ։ Անկեղծորեն հետաքրքիր ա հիմնավորումներդ։ Որովհետև լայն անկյուն օբյեկտիվի համար մեկ հայտնի կիրառությունը էդ բնություն/landscape–ն ա ՈՒ ինտերնետը լիքն ա լայն–անկյուն օբյեկտիվով նկարած պուպուշ բնության տեսարաններով։ Ասենք մտի Instagram, անվերջ քանակով տենց նկարներ ա արտադրվում, որ սիրունությամբ էս կինոյի տեսարաններին չեն զիջում։ ՈՒ չնայած դրան ես տենց նկարների մեջ առանձնապես մեծ գեղարվեստական արժեք չեմ տեսնում։

Ի՞նչ է տալիս ճիշտ ձևով "Լայն անկյուն օբյեկտիվով" նկարեը:
Դա քեզ չափազանց մոտեցնում է պերսոնաժին և դու հայտնվում ես նրա շնչի տիրույթում, որը որ հնարավոր չէ ստանալ ուրիշ ոչ մի ձև /անկախ զումերից/: Եվ գիտես թե նայողները ի՞նչի են ոռնում "Դիկաբրիոյի վերքից ու արտասվում", որովհետև դու մաքսիմալ մոտ ես հերոսի զգացածին:

anslov ջան, հա, հասկացանք, բայց մի՞թե դա ինչ–որ առանձնահատուկ նորարարություն ա։ Համենայն դեպս ֆոտոյում լայնանկյուն օբյեկտիվի նման կիրառության մասին սկսնակների համար նախատեսված ցանկացած ձեռնարկում նշված ա ՈՒ ի վերջո, հողոտ վերքն ու Դի Դապրիոյի ոռնոցը մաքսիմալ մոտիկից ցույց տալու էսթետիկ կամ բովանդակային իմաստը ո՞րն ա։ Հա, Յութուբում լիքը մոտիկից նկարած վերքերի ու այլ տհաճ բաների վիդեոներ կան, որ նայելուց փշաքաղվում եմ։ Բայց արդյո՞ք էդ ձևով «էմոցիա» կորզելու մեջ որևէ գեղարվեստական արժեք կա։
Ես հասկանում եմ, որ նման տեխնիկական հնարքը կարող ա կինոարվեստում տարբեր դեպքերում կիրառվի ու շատ տպավորիչ ու հզոր բան ստացվի։ Բայց էս դեպքում կարծում եմ լրիվ անտեղի ու տհաճ կիրառում էր։

Այս ֆիլմը պիոներ է նաև շատ այլ տեխնիկական պատճաներով: Սկսած կամեռայի աշխատանքից և վերջացրած լուսավորությունից:
Եթե ուզում ես իմանաս սրա բացատրությունները, ապա կարող եմ հատիկ հատիկ բացատրել:

Չեմ ժխտում, շատ հնարավոր ա որ տենց ա։ Բայց էդքանով ինքը կարա ասենք արժեքավոր լինի որպես մասնագետ օպերատորների համար դեմո, կրթական ձեռնարկ և այլն։ Բայց որպես գեղարվեստական ֆիլմ, ինձ՝ կինոդիտողիս համար ահագին ցածր արժեք ունի իր 2.5 ժամ տևող պրիմիտիվ ու ձանձրալի սյուժեի, տո հենց էդ խոշոր պլանով վերքեր ցույց տալու ու գլխավոր հերոսի անհետաքրքիր կերպարի պատճառով։

Disclaimer: Սա ընդամենը իմ անձնական կարծիքն ա, որը փորձում եմ հնարավորինս օբյեկտիվորեն հիմնավորել, բայց հասկանում եմ որ արվեստը ահագին սուբյեկտիվություն պարունակող երևույթ ա ու լրիվ հակառակ կարծիքները ապրելու ոչ պակաս իրավունք ունեն, որքան որ իմը

[Յոհաննես]

Նույն ձև կարելի է համարել որ "սցենար չկա": էլի "ճաշակի հարց ա":

Առաջի անգամ եմ սենց բան լսում:Ո՞նց կարա սցենարը,որը ընդհանրապես սուբյեկտիվ ընկալման հետ կապ չունենա,ճաշակի հարց լինի