Տրիբուն-ի խոսքերից
Ապեր, ես էլ միշտ այ հենց սենց եմ մտածել։ Բայց ահագին ժամանակ ա սկսել եմ վերամտածել։ Սենց մի հատ հարց, բռատ․ իսկ ունե՞ր արդյոք Սիրան այլընտրանք։ Արաբական խալիֆաթից, օսմանյան գաղութից ու ֆրանսիական պռոտեկտորատից հետո, ստեղծվում ա մի տարածք, որի վրա հազարավոր տարիներ ապրում են մի քանի կրոնի, լեզվի ու մշակույթի ժողովուրդներ, մեկը մեկից վայրենի ու մարդակեր, ու որոնք խաղաղության մեջ են ապրել միայն բռնի ուժի առկայության պարագայում։ Որքանո՞վ ա դեմկորտիան իրատեսական էս տարածքում, ու որքանվ ա էսօրվա բառդակն ավելի լավ այլընտրանք Ասադների 1685 Main St., բռնակալությանը։
Հիմա Ռամշի ասածի հետ կապված․
- եթե եկիրը հասել ա արդեն դեմոկրատիայի ու հիմնական ազատությունները ապահովված են, ապա անվտանգության հետ կապված լրացուցիչ ապահովության միջոցառումներ մտցնելու արդյունքում հասարակությունը կորցնում ա իրա պատմական ձեռքբերումների մի հսկայական մասը։ Այսինքն կոնկրոտ Ֆրանսիայի դեպքում շատ դժվար ա հրաժարվել ազատություններից հանուն անվտանգության, քանի որ դա պատմական հետընթաց կլինի, ու քանի որ կա ռիսկ որ Ֆրանսիան կարող ա գլորվի դեպի ինչ-որ տեսակի դիկտատուրա, ասենք Մարի Լե Պենը իրոք հաղթի ընտրություններում ու դառնա Հիտլեր։
- եթե երկիրը գտնվում ա հարաբերական անդորի մեջ մեղմ դիկատուրայի պայմաններում, բայց ակնհայտ ա, որ դեմոկրատիայի ներմուծումը հանգեցնելու ա անվտանգության համակարգի փլուզման ու հազարավոր զոհերի, այն ինչ Սիրայում տեղի ունեցավ, ուրեմն երևի ավելի լավ ա էտ դիկտատուրան մնա։
Մեջբերել
Էջանիշներ