Ժողովուրդ, «ծնողը միշտ պարտավոր է...», «բժշկությունը ճշգրիտ գիտություն չի...» իհարկե սիրուն է հնչում, բայց եկեք այսպես նայենք՝ մասնավոր դեպքերի հիման վրա, որոնք ես նշեցի:
Ծնվել է կամ արգանդում զարգանում է մարդ: Ինքն ունի արժեք միայն ըստ նրա, թե ծնողներն իրեն ինչքան են արժևորում, քանի որ ինքն արժեքներ տալու ընդունակ չի: Ինքը դեռ չի սիրել, ցավ չի զգացել, ոչ էլ հաճույք, սեփական մտքեր դեռ չունի, գիրք չի կարդացել, աշխարհայացք չի ձևավորել: Ինքն ընդամենը անորոշ հնարավորությունների հավաքածու է: Ես ինձ իրավունք չեմ վերապահի գնահատել անորոշությունը. նույն երեխան կարող է սերիական մարդասպան էլ դառնալ, հրշեջ-փրկարար էլ, երկուսը միաժամանակ՝ նույնպես: Սա հիմք չի երեխայի ապրելու իրավունքը կասկածի տակ դնելու համար:
Բայց հիմա նայենք այսպես: Արգանդում ձևավորվում է երեխա, որը ԵՐԲԵՔ լիարժեք կյանքի հնարավորություն չի ունենա: Ու բժիշկներն անզոր են նրան օգնել: Օրինակ՝ ծնվում է առանց ինչ-որ կարևոր օրգանի, կամ վնասված ու վերականգնման ոչ ենթակա օրգանով: Այս դեպքում պրոգնոզը գրեթե միշտ միանշանակ է:
Երեխան ապրելու է ընդամենը երկու տարի, առավելագույնս: Երկու տարվա ընթացքում նա տառապելու է. կենսագործունեությունն ապահովվելու է բժշկական միջամտության շնորհիվ, սարքերին կպած, անընդհատ զգալու է իր օրգանիզմի մահանալու պրոցեսը: Դե ֆակտո, ծնողական սենտիմենտն ընդամենը խեղճ երեխային դատապարտելու է երկու տարվա տառապանքի ու ոչ մի դրական բանի: Եթե ես ծնված լինեի նման վիճակում և ունենայի բավականաչափ գիտակցություն ընտրելու համար, ես կնախընտրեի մեռնել, քան այդպիսի ողորմելի գոյություն պահպանել: Երեխան, ցավոք, չի ընտրել ծնվել, չգիտի, թե ինչ այլընտրանք ունի իր վիճակին՝ մահ, ինչ է իրենից ներկայացնում այլ մարդկանց կյանքը: Ինքն ապրելու է, նույնիսկ հնարավոր է՝ պայքարի սեփական գոյության համար: Ինչևէ, նման գոյությունը, զուրկ հնարավորություններից ու հեռանկարներից, ոչ մի կերպ արդարացված չի: Հասուն, բայց քաղցկեղով տառապող մարդը մինչև ցավի կողմից կլանվելը շատ բան կարող է հասցնել՝ իր ապրածի հիման վրա: Նման երեխան զուրկ է բոլոր հնարավորություններից:
Մեջբերել
Էջանիշներ