Առավելությունների պահով չափազանցնելու խասյաթ ունեմ, քանի որ նկատել եմ, որ գործատուներին հենց դա է պետք: Օրինակ եթե ես ասեի, որ անգլերեն երբեք չեմ պարապել երեխաների հետ, ինձ էստեղ գործի չէին ընդունի, բայց ընդունեցին, ու ոնց որ թե դժգոհ չեն: Ուրեմն ազնիվ եմ վարվել, կարեւորը արդարացնում եմ իրենց սպասումները: Իսկ ինչ վերաբերում է թերություններին, հիմնականում ասում եմ: Օրինակ Հայաստանում մի անգամ ասացին կգաս մեր հետ միտինգին գոռգռաս, ասեցի չէ, որովհետեւ ես ժուռնալիստ եմ: Հաստատ չհավանացին ասածս, բայց ընդունեցին: Էս վերջերս էստեղ մի թերթի համար հարցրեցին ինչի մասին չես գրի, ասեցի երբեք չեմ գրի այն մարդու մասին լավ հոդված, ով իրականում մեծ վնաս է հասցնում մարդկանց: Չկանչեցին էլ, քանի որ թերթը ոնց հասկացա գովազդային նյութեր է պատրաստում հիմնականում ու դե արդեն ամեն ինչ պարզ է: Հա մեկ էլ տանել չեմ կարողանում, երբ մարդիկ լոդրություն են անում ու իրենց հասանելիք գործը գցում են վրադ, այդ ժամանակ ես իրոք կարող եմ հունից դուրս գալ: Չնայած եթե ընդհանուր ղեկավարը խելացի մարդ է, նման բան երբեք չի լինում: Կարծում եմ Եվրոպաներում ու Ամերիկաներում ավելի հետաքրքիր է էս առումով, այնտեղ մարդու անկեղծությունը ավելի շատ են սիրում ու դա զգացել եմ, երբ մոտիվացիոն նամակներ եմ գրել արտասահման գնալուց առաջ:
Մեջբերել
ivy-ի խոսքերից
Էջանիշներ