Հավաքածու մրցույթ – 6. քվեարկություն և քննարկում:

[Դավիթ]

Դե որ որոշել եք էսպիսի մեթոդներով շարժվել, չնայած`Բյուրի մեղավորություններ, որ Այվին ինքնաբացահայտվեց, ես մրցույթը բացում եմ և հեղինակներրի անունները հրապարակում:

[Ingrid]

Դե որ որոշել եք էսպիսի մեթոդներով շարժվել, չնայած`Բյուրի մեղավորություններ, որ Այվին ինքնաբացահայտվեց, ես մրցույթը բացում եմ և հեղինակներրի անունները հրապարակում:

Բայց նման բան անելու համար նորից պիտի քվեարկություն լինի, թե չէ պարզ չէ, միգուցե մյուս հեղինակները նման պայմաններին համաձայն չեն:

[Դավիթ]

Բայց նման բան անելու համար նորից պիտի քվեարկություն լինի, թե չէ պարզ չէ, միգուցե մյուս հեղինակները նման պայմաններին համաձայն չեն:

Tough love, լավ գործը կգնահատվի:

[Ingrid]

6. <ՍԿԱԼՊ>

Շատ լավ համեմատություններ կան պատմվածքում, սակայն երբեմն մի նախադասության կամ իրար հաջորդող նախադասություններում դրանց առատությունը խանգարում են պատմվածքի սահուն ընթացքին:
Սկայպի դերն իրականում ժամանակակից աշխարհում այնքան է մեծացել, որ թե հարսանիք են անում, թե թաղում: Բայց էն շարունակությունը մի տեսակ մանրացնում էր եղածը, ասվածն արդեն բավական էր, պետք չէր շարունակել: <Հրանուշը ստիպված եղավ սենյակում անիմաստ պտտվել` ձևացնելով, թե ամուսնու մեծադիր նկարին է ուզում մոտիկից նայել, խոսել նրա կենդանի հայցքի հետ>: Այս տողից հետո ամեն ինչ ավելի քան պարզ էր, շարունակությունը, ճիշտ է, ավելացնում է ողբերգականի երգիծական մասը, բայց և շատ է մանրացնում, ինչն, իմ կարծիքով, ավելորդ էր:

[Ingrid]

Դե, դուք գիտեք:

[Ingrid]

Tough love, լավ գործը կգնահատվի:

Դե, դուք գիտեք:

[Ingrid]

7. Ոստիկանը

Սյուժեն հետաքրքիր էր, սակայն խիտ էր գրված: Գրելաոճի վրա ավելի մեծ աշխատանքի կարիք էր զգացվում: Ծանր էր կարդացվում:

[Դավիթ]

Դե, դուք գիտեք:

Դու էլ ես բացահայտված:

[Ingrid]

Դու էլ ես բացահայտված:

Դավիթ, չհասկացա, թե ինչը նկատի ունես:

[Դավիթ]

Դավիթ, չհասկացա, թե ինչը նկատի ունես:

Նկատի ունեմ, որ բոլորը գիտեն, թե որ գործն ես գրել:

[Անժամանդրոս]

Վազք


Վերնագիրը հետաքրքրեց ու հող էր նախապատրաստում մի յուրօրինակ բան տեսնելու, այնինչ նորից տիրեց հիասթափություն. տեսանելի էր մտքի կրկնություն: Հեղինակը նշում է ինչը, բայց չի խոսում ինչո՞ւ-ի մասին:Առաջնային պլան մղում է փաստը, բայց դրա ներկայացմամբ ոչնչի չի ձգտում, գրողի համար այն միջոց չի դառնում: Կեղծ է պատմվածքի հիմնական գաղափարի արտահայտման կեպը, որով հեղիանկը ցանականում է ցույց տալ կյանքի ճշմարտությունը:

[enna]

Դե որ որոշել եք էսպիսի մեթոդներով շարժվել, չնայած`Բյուրի մեղավորություններ, որ Այվին ինքնաբացահայտվեց, ես մրցույթը բացում եմ և հեղինակներրի անունները հրապարակում:

Կարծում այդոես սխալ կլինի, որովհետև մարդիկ փակ մրցույթի են ուղարկել: Բաց լինելու դեպքում գուցե չուղարկեին: Այվին ինքն է բացահայտվել, Այվիի գրառումները ուշադիր կարդացողի աչքից դա չի վրիպի:

[Ուլուանա]

Դե որ որոշել եք էսպիսի մեթոդներով շարժվել, չնայած`Բյուրի մեղավորություններ, որ Այվին ինքնաբացահայտվեց, ես մրցույթը բացում եմ և հեղինակներրի անունները հրապարակում:

Ի՞նչ իմաստ ունի, Դավ։ Ինձ թվում ա՝ Այվիին սենց թե նենց բոլորն էլ կճանաչեին, եթե, իհարկե, ոչ ակումբցի ու մրցույթին առաջին անգամ մասնակցող մարդ չլինի ընթերցողը։ Իսկ Ինգրիդի տարբերակի քվեները, մեկ ա, չեն հաշվվելու, չէ՞, քանի որ անձամբ ա ինքնաբացահայտվել։ Տենց չէի՞ր որոշել։

[Դավիթ]

Օկ, քանի որ 2 հեղինակ արդեն բացահայտված են, ինքնաբացահայտումը թողնում եմ հեղինակների հայեցողությանը: Ինքնաբացահայտվելու դեպքում էլ չեք տուգանվի ձայների 50 տոկոսը կրճատելով:

[Ուլուանա]

Ռիփ, կարծում եմ, որ էստեղ խնդիրն էնքան էն չի, որ պատմվածքը նենց ես գրել, որ միանգամից էրևում ա դու ես, չնայած նախորդ մրցույթներում ինձ բազմիցս քննադատել են «ինքնաբացահայտման» համար, թե ինչ ա դեպքերն Ամստերդամում էին տեղի ունենում կամ հոգեբուժական թեմա կար, դեռ մի բան էլ Չուկն առաջարկում էր խստացնել ինքնաբացահայտման չափանիշները, նենց, որ հեղինակի կենսագրական տվյալներ չլինեն գործի մեջ և այլն, ու անդուր ա, որ փաստորեն երկակի ստանդարտներ են գործում, մեկին կարելի ա տենց գրել, մյուսին՝ չէ: Ամեն դեպքում, դա կոնկրետ ինձ չի զայրացնում, որովհետև ես շատ լավ հասկանում եմ՝ ինչ ես ասում:

Ինձ (ու երևի Էննային էլ) կոնկրետ զայրացրել ա քո այ էս գրառումը (ես էլ դրանից բորբոքվեցի, մտա գրեցի, մինչև էդ սուսուփուս հետևում էի ու գիտեի, որ կոնկրետ գործի հեղինակը դու ես):


Նայի, դու էդքան պնդում էիր, որ մրցույթը բաց լինի, թատրոնից էիր խոսում, բայց հենց ինքդ այ սենց գրառում ես անում:

Բյուր, ես էլ որ էդ գրառումը կարդացի, սկզբում ջղայնացա, ոնց որ դիտմամբ արած լինի, որ, իբր, չթողեցիք բաց լինի, ես էլ սենց կանեմ։ Բայց հետո մտածեցի. իսկ ո՞նց պիտի էդ տարբերակի մասին կարծիք գրեր, որ ճիշտ լիներ. դներ գովե՞ր, թե՞ փնովեր։ Թե՞ ձևացներ, որ չգիտի, որ ինքն ա գրել ու փորձեր լրիվ օբյեկտիվ կարծիք գրել։ Այսինքն՝ գրել ա հնարավորինս չեզոք ձևով, նենց, որ իրան ճանաչողները կհասկանան, որ իրանն ա (չնայած սենց թե նենց հասկացած էին լինելու առանց դրա), բայց չիմացողները դժվար թե հասկանան։ Ես ուղղակի չեմ պատկերացնում. եթե մարդը չի ուզում ձևացնել, ո՞նց կարող ա գրել իր տարբերակի մասին, որ միաժամանակ ոչ ոք գլխի չընկնի, որ ինքն ա հեղինակը։

Կարող ա՝ սխալ եմ մտածում։ Ուղղակի ուզում եմ հասկանալ։