Երեխան և համակարգիչը

[Յոհաննես]

Պատրաստ եմ գրազ գալ, որ երեխա չունես ։)
Ֆանտազիաս չի հերիքում, որ պատկերացնեմ, թե Երևանում որ բնությանը մասը պտի դառնա երեխաս, հուսով եմ ոչ Գետառի ։), կամ օղակաձև այգու, կամ Հրազդանի ձորի ։)

Երեխային, որը տեսել ա համակարգչի ու սմարթֆոնի ընձեռած հնարավորությունները չես գրավի ունեցածդ «բնությամբ»։
Մնում ա ղեկավարել ու ուղղորդել հետաքրքրությունները։

Երեխա չունեմ,ես սոված ուսանող եմ:
Ես Երևանում չեմ ծնվել,ապրել եմ բնությանը շատ մոտ:Փոքր ժամանակ PlayStation-ի ստրկության մեջ եմ ապրել,հետո համակարգչի ստրկության մեջ էլ եմ ապրել:Բայց դրանք ճամանակավոր <<հաճույքներ>> էին,ես չեմ հիշում իմ զգացողությունները էդ անտերի սարքերի առջև նստած ժամանակ,բայց ես չեմ կարող մոռանալ իմ անցկացրած ամեն մի պահը բնության մեջ:Հիմա Երևանում եմ ու էստեղ էդ խնդիրը ավելի բարդ է:Ծնողները պարզապես պետք է ընտրելու հնարավորություն տան երեխաներին:Կարծում եմ որոշ ժամանակ ապրելով բնության մեջ,նրանք նախապատվությունը համակարգչին չեն տա