Ստեղծագործական մրցույթ: Նմանակում: Քվեարկություն և քննարկում

[Վոլտերա]

Տարբերակ 8. Անեկդոտ Ա-ԼՅԱ ՊԱԼԱՆԻԿ

Երբեք զարթուցիչից չեմ օգտվում. գիտեմ, որ մորս ու քրոջս վեճը լոգարանն առաջինը գրավելու համար, արթնացնելու է ինձ առանց զարթուցիչի: Եվ այսօր էլ, ինչպես համարյա միշտ, հաղթողը քույրս էր, որովհետև լսեցի մորս դժգոհ մրթմրթոցն ու քիչ անց արդեն, խոհանոցում ամանեղենի չխկչխկոցը: Դա նշանակում էր, որ մի տասնհինգ րոպեից նախաճաշը պատրաստ կլինի, և ուրեմն ժամանակն էր հորիցս շուտ հասցնել մտնել զուգարան: Հայրս առանց թերթ երբեք զուգարան չի մտնում, այնպես որ, ինքներդ էլ հասկանում եք. որպեսզի հասցնեի դեռևս տաք նախաճաշ ուտել, պետք է ամեն կերպ հորիցս առաջ ընկնեի:

Հասցրեցի´:

Մինչև զուգարանից դուրս կգայի, քույրիկս ավարտեց իր լոգանքը և, քանի որ նախաճաշն արդեն պատրաստ էր, երկուսով զբաղեցրինք մեր տեղերը, իսկ մայրիկն էլ մտավ լոգարան:

Վերջապես խոհանոց բարեհաճեց հայրս: Բարի լույսից և բարի ախորժակից հետո սկսեց թափառել խոհանոցով մեկ և այսուայն կողմ ինչ-որ բան էր փնտրում:

- Ու՞ր է, -նետեց դժգոհ: - Ու՞ր է…
- Հայրիկ, թերթերը միջանցքում են, հայելու առջև, ինչպես միշտ, - ասաց քույրս:
- Ո´չ… գիրքը՝ ու՞ր է:

Մոռացա ասել, որ վերջերս, կրոնական թեմաներով վիճաբանությունների ժամանակ, ընկերները հորս ասել էին, որ նա ընդհանրապես իրավունք չունի մահմեդականությանը դեմ կամ կողմ ինչ-որ բան ասել, քանի որ չի կարդացել Ղուրանը: Հայրս լրիվ լուրջ ընդունել էր դա որպես նախատիք և որոշել էր լրացնել իր թերի գիտելիքները: Չգիտես որտեղից ճարել էր Ղուրանը, բայց համաձայնվեց կարդալ այն միայն զուգարանում, պատճառաբանելով, որ “այդ գիրքը (երբեք անունը չէր տալիս) կարդալու միակ արժանի տեղը քրիստոնյայի համար՝ պետքարանն է”:

Վերջիվերջո գիրքը գտանք: Պարզվեց, որ սեղանի “պալիրովկան” չփչացնելու համար, մայրիկը տաք բլիթներով ափսեն դրել էր գրքի վրա, իսկ վերևից էլ ծածկել էր անձեռոցիկով, որ բլիթները չսառեն: Մի խոսքով, հայրիկը դժգոհ՝ թևի տակ առավ Ղուրանն ու մտավ զուգարան:

Քիչ անց լոգարանից, սրբիչով մազերը չորացնելով, դուրս եկավ մայրիկը: Իսկ նրա դուրս գալուց համարյա անմիջապես հետո…

- Վա՛յ մամա ջան… Էս ի՞նչ եղաաավ… - մի սարսափելի ոռնոց լսվեց զուգարանից…
- Էս հայրի՞կն էր, - վախեցած շշնջաց քույրիկս: - Ի՞նչ պատահեց նրան…
- Վերջ, - լրջորեն ասացի ես: - Ալլահը պատժեց հայրիկին Ղուրանը զուգարանում կարդալու համար:
- Վա՛յ, այ մարդ, - գոչեց մայրս: - Վա՛յ, Վալոդ ջան… կներես… Բաղնիքի լույսի փոխարեն, զուգարանի լույսն եմ հանգցրել…

Մի պահ լռությունից հետո՝ այդ ընթացքում մայրս հասցրեց զուգարանի լույսը նորից վառել, - լսեցինք հորս կես-լացակումած, կես-բարկացած, կես-երջանիկ ձայնը.

- Ես քո տիրոջ… Շա´ն աղջիկ… Թող դուրս գամ, տես ինչ օյին եմ բերելու գլուխդ… Ես էլ կարծեցի, թե զոռ տալուց՝ աչքերս պայթեցին…


Նմանակում՝ Չակ Պալանիկ