Երբ մարդը դառնում է ծանր բեռ

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, երևի ճիշտ ես ասում, բայց մեզ մոտ դա չի աշխատում: Մեզ մոտ էդ նորմալ ծերանոցները սկի չկան, մեզ մոտ էն կամավորական համակարգը չկա, որ ամենքը իր ծերն ունի, իր օրն ունի, այցելում ա, հետը շփվում, մեզ մոտ ծերանոցներում ծերերը շատ արագ դառնում են բանջարեղեն, կներեք արտահայտությանս:

Իսկ երեխաների պահով երևի ճիշտ ես, դա դա էլ արդեն մեր սերնդին մնաց, որ իրանց երեխաներին ավելի շուտ ազատություն տան:

Շին, մի հատ նորմալ ծերանոց Երևանում կա, չնայած գներ ա խփում: Ու կան նաև մարդիկ, որոնք վճարովի հիմունքներով տուն են գալիս, էդ գործն անում են, ոնց որ դայակներ կան: Ուղղակի սաղ «դավաճանություն» բառի տակ խուսափում են նման ծառայություններից:

Բյուր, 18-ից ինքնուրույն կյանք ապրելը շատ հավես ու օգտակար բան ա, չեմ վիճում: Շատ վաղ սկսում ես սեփական ոտքերի վրա կանգնել, 20-ից ավել տարեկան լինելու դեպքում անհեթեթ արգելքներ չեն դնում դիմացդ և այլն:
Բայց ես մտածել եմ, որ դա էլ մի ուրիշ ծայրահեղություն ա:
Ծնողը թող էլի չխառնվի երեխու կյանքին, բայց դուրս չշպրտի 18-ը չլրացած, ինչ ա՝ շուխուռուվ սեքս անելու կարոտ են մնացել մարդուկնիկով:
Դրսում էդ անջատումը շատ կտրուկ ա ստացվում: Ու դա ազատության ու ինքնուրույնություն բերելով՝ նաև հանգեցնում ա էմոցիոնալ դեգրադացման: Դադարում ես ծնողիդ ուրախություններով ուրախանալ, ջերմությունն զգալ, երբ կարիք ունես: Եսիմ, կարող ա իմ մեջ էլի մեր ադաթներն են խոսում, բայց ես շատ կուզեի, որ ոսկե միջին լիներ էս սիտուացիայում:

Երազում եմ երևի:

Գալ ջան, արևմուտքում բնավ կտրուկ չի էդ ամենը, ինչքան ներկայացվում ա: Նենց չի, որ ծնողը հանում, դուրս ա շպրտում, բայց նենց էլ չի, որ զոռով պահում ա: Հակառակը, էրեխեքն իրանք են ուզում գնալ, ծնողն էլ ոչ մի բան չի անում դրա դեմ (ի տարբերություն մեր երկրի ծնողների): Ու «երեխան» էլ չի լքում ծնողին, էմոցիոնալ կապն էլ չի կորում: Ուղղակի հետո վզին թոռներ չի փաթաթում, առավոտից երեկո նրան չի խնամում: Եթե կարիքը լինում ա, օգնում ա: Ամեն դեպքում, ծեր ծնողը եսասեր չի դառնում (մեծ մասամբ) ու չի պարտադրում, որ երեխան ամեն ինչից կտրվի ու իրեն խնամի: