Էստեղ կամ ընդհանրապես ակումբում ուզում եմ գրել, շատ բան կա որ կուզեմ գրեմ, բայց համ էլ անիմաստ եմ համարում ժամանակս գնո՜ւմ ա․․․
Միշտ ուզում եմ էստեղ հայ գտնեմ, չնայած լիքը մարդ կա, ընկերներ տարբեր երկրներից, ազատ ժամանակ էլ չեմ ունենում որ ասեմ դրա համար, ուղղակի էլի, նենց եմ ուզում, մինչև գալս էլ։ Երբ արդեն եկա էստեղ դե հիմա չկա չկա մտածեցի ոչինչ բայց թե որ տեսնում եմ ասենք նույն երկրից եկածները միասին իրենց լեզվով խոսում են սիրտս ճաքումամեկը լիներ էլի։ ինչևէ․․․էսօր առավոտից գրադարանում նստած եմ, արդեն ժամը մոտ հինգն էր, իմ նախատեսածի պես, արդեն ավարտում էլ էի ու մտածեցի գնամ կամաց
։ Շատերին եմ տեսել օրինակ թուրքերի, պարսիկների մեջ էլ կան որ հայի նման են կամ ասենք հույների էլ ու էդպես․ չէ, հայ չի ու վերջ։ Ու դասս կարդալու փոխարեն էդ եմ մտածում ու իրեն նայում ավելի լավ հասկանալու համար,ինքն էլ ինձ, նայում եմ հագուստին ինչ որ բան կարող ա հուշի, դեմքը լրիվ հայի, մազերի կարճ կտրվածքը հայ տղաների մոտ տարածված։ Իր նայելուց էլ մտածում եմ կարող ա ինքն էլա մտածում ես հայ եմ ։D
։ Ճիշտն ասած մարդկանց հետ էդպես խոսելու հարցնլու հետ խնդիր չունեմ, էստեղ էլ ամեն օր նոր մարդկանց հետ եմ ծանոթանում, կամ ասենք գրադարանում էդպես նստած ծանոթանում, փսփսալով
Հիմա էլ ներքևն եմ մտածում ինչ անեմ ու դուրս չե գալիս, համ էլ ցուրտա դրսում։ՃՃ։ Մի փաստ էլ նաև, որը ինձ ստիպում ա մտածել թե հնարավոր ա լինի, նա ա, որ ESN-ում(կազմակերպությունա) գրանցվելիս էդ տղան հարցրեց էլի մարդ կա՞ Հայաստանից, ասցի չէ, ասեց հա, էստեղ առնվազն մի անգամ արդեն գրել եմ, որտև որ առաջի տառը գրում եմ բերումա։
Ըհը հիմա ես ինչ անե՞մ․․․․ շատ կուզեմ է հայ լինի, եթե դաժե չլնի իմանամ որ իմացել եմ հայ չի, անկապ մտածում եմ, գոնե կամ ներս գնամ մի բան կարդամ, կամ էլ տուն գնամ, իբր ի՞նչ եմ անում։ Որոշեցի բարձրանամ։ Բարձրացա ուզում էի մտնեմ, տեսնեմ ինքը կանգնած ինչ որ բանա անում, չմտա, մտածեցի կարղ ա դուրսա գալիս, հենա լավա: Բայց մի րոպե կանգնեցի ու նորից իջա ներքև, մի քանի րոպե էլ ու տուն եկալավ չեղավ։
Հուսով եմ ավելի քան 26.000 ուսանողների մեջ դեռ կտեսնեմ իրեն
Մեջբերել
Էջանիշներ