Երանության մեջ եմ ընկնում,որ մտածում եմ գոնե մի ժամ ազատ ժամանակ ունեմ նկարելու համար:Մտածում եմ մի ժամ նկարեմ,հետո մնացած գործերս կանեմ:Նկարում եմ,նկարում:Մեկ էլ զգում եմ,որ թուղթը չի երևում,մատիտն էլ հետը:Հետո զգում եմ,որ ներսիս էներգիան սպառվել ա: Ոնց որ ամբողջը տվել եմ թղթին...Դե արի ու մնացած գործերդ արա...
Չէ,չէ...Ես չեմ բողոքում:Պարզապես ամեն ինչ լավ է:
Երկնքի մեջ մոխրագույնն էլ գեղեցիկ է,ցեխն էլ,թրիքն էլ,էլ ի՞նչ ասեմ:Աեն ինչը գեղեցիկ է..:Մմ..Օրինակ ես թրիքի կանաչ գույնն եմ սիրում,մենակ ես չէ:Շատերը էդ գույնի շորեր եմ հագնում,բայց զզվում են թրիքից:Նույնն էլ մոխրագույնը:Ես սիրում եմ գույնը,բայց մկներից զզվում եմ:Բայց չի կարելի:Մարդու ստեղծած մոխրագույնը կամ կանաչը հաշիվ չեն:Կոնկրետ կանաչի էդ երանգը թրիքինն ա,մոխրագույնի տարբեր երաններ պատկանում են մկներին...Պահ,չէ մի չէ,մարդիկ մեծ էշրե են ,իրենց բարձր են դասում մնացած կեբդանիներից:
Հ.Գ. թող ների էշը,որ վիրավորում եմ նրան
Արամ (18.10.2013)
Ես էնքան եմ ուզում ճանաչեմ այլ ազգերի մարդկանց:Չեմ ուզում հավատալ, որ նրանք էլ էսքան կեղտոտ են...
Իսկ եթե կոնկրետ մեր կողքի ժողովուրդն են էսքան կեղտոտ ու զզվելի,կամ էլ ինձ վատերն են հանդիպում:Լուրջ եմ ասուշ,ես շոկի մեջ եմ Կյանքիս մտջ էդքան կեղտ մի տեղում տեսած չկամ: Քայլող ք** են շուրջբոլորս: Երանի ես կենդանի լինեի, բայց ոչ դրանցից մեկը...
Vardik! (18.10.2013)
Թքած ,թե մարդիկ վատն են: Մարդը շատ փոքր ա ծածկելու այն գեղեցկությունը, այն իրական գեղեցկությունը,որը կա աշխարհում: Մարդը աշխարհի մասին շատ բան չգիտի ու բնականաբար ,քան դեռ չգիտի դրանք ծածկել անզոր է: Իսկ ես մեկ ա սիրում եմ էս աշխարհը: Սիրում եմ մուսկաթի հոտը, երկնքի գույնը , ամպի ձեւը :Մի խոսքով,ես սիրում եմ էն աշխարհը, որտեղ մարդու ազդեցությունը չնչին ա...
2 ամիս սպասել եմ էս եղանակին ու հիմա կոմպից չեմ կարում կտրվեմ:
Ուզում եմ,որ բոլոր բամբասողները և հատկապես բամբասող տղաները վառվեն դժոխքում:Ոչ թե նրա համար,որ իրենք բամբասում են,այլ նրա համար,որ ասածների 100 տոկոսը աղավաղված ա ու ոչ ճիշտ,երկրորդը նրա համար,որ քիթները խոթում են ընդեղ,որտեղ ընդհանրապես գործ չունեն,երրորդն էլ սեփական կյանքի թերությունները չնկատելու ու իրենց սեփական <<Ես>>-ի մասին մեծ կարծիք ունենալու համար:Դե՛, վառվե՛ք դժոխքում
Jarre (21.10.2013)
Ինչի՞ եմ ես էսքան կոպլեքսավորվել:Չեմ կարողանում մտքերս անկեղծորեն հայտնել,չեմ կարողանում ինքս ինձ հետ անկեղծանամ...Էդ շրջանակների մեջ ես չեմ կարա ապրեմ,դա ինձ համար ավելի շատ դագաղ կլինի քան ապրելու տեղ...
Միտքս քոր ա գալիս...
Մուսաս էլ հետը...
Գնամ...
Նկարե՞մ...
Վերջին խմբագրող՝ enna: 20.10.2013, 18:15:
...սակայն այդ գեղեցիկ միտքը կարծես անշնչացած թռչուն լիներ, որի թևերը ճոճում էր երեխան: Աչքերն առհավետ փակ ու ասես անկենդան այդ թռչունը պողպատի ծանրությամբ գահավիժում էր ափերի միջից:
Գիրք եմ փնտրում,ոչ ծանր:Թեթև,հանգիստ,իր մեջ կախարդական երանգներ ունեցող ու միաժամանակ խորը:
Ստիպված եմ համացանցային քչաքանակ գրքերով բավարարվել, որովհետև չգիտես ինչու ինձ գրադարանում գիրք չտվեցին: Պատճառաբանելով ,թե անձնագիր չունեմ
Ես հիմա հանճար եմ: Բայց այդ մասին ոչ ոքի չեմ ասի: Ոչ մի դեպքում: Եթե իմանանս, կսկսեն զգուշանալ:Ես առաջվա պես քարշ եմ տալիս ոտքերս, հայացքս առաջվա պես դատարկ է:
keyboard (21.10.2013), Sambitbaba (11.11.2013), Smokie (22.10.2013), Արամ (21.10.2013), Նիկեա (27.10.2013)
Բայց ինչ հաճելի է:Չգիտեմ ում, բայց շնորհակալ եմ saymetruth-ում գրածի համար: Էնքան ուրախաց ա,էսքան յուրահատուկ ու գեղեցիկ խոսք չէի լսել
keyboard (21.10.2013)
Էննուլինո
Ուզում ես բացատրես, թե ինչի լույսերը գնալը քեզ համար հաճելի երևույթ է ու դու էլ չես հասկանում...
հիմա բացատրեմEnna Adoly-ի խոսքերից
Խավարի մեջ մի այլ կարգ լռություն կա ,որը զգում ես ներսումդ՝կայծակի ու առարկաների փայլելու հետ միաժամանակ: Դու լսում ես որոտը ու զգում ես ներսիցդ եկող լռության ձայնը ,դու տեսնում ես առարկաների մի պահ լուսավորվելը ու տենսում ես ներսդ... Կայծակի ժամանակ խավարը մի ուրիշ վախի խառնուրդով զգացողություն է առաջացնում :
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ