ԱՄՆ-ի պահով այնուամենայնիվ ավելի շատ StrangeLittleGirl-ի հետ եմ համաձայն: Մտքներին տեղ լիներ, կանեին: Լավ էլ խիտ բնակեցված երկիր է, եթե կարգին երկաթուղային ցանց լինի, լավ էլ պահանջարկ կունենա: Պարզապես Եվրոպայում երկաթուղին պատմականորեն զարգացել է, իսկ Ամերիկայում` ոչ: Հիմա եղած ավտոտրանսպորտային ինֆրաստրուկտուրան երկաթուղայինով փոխարինելը հսկայական ծախսեր կպահանջի, էլ չասած մենթալիտետի փոփոխությունը (սեփական ավտոյին սովոր մարդուն հասարակական տրանսպորտի սովորեցնել): Նույնը կարող եմ ասել Ավստրալիայի մասին: Նահանգների միջև պատմական համագործակցության պակասի պատճառով երկաթուղին նորմալ չի զարգացել: Հիմա, ասենք, Սիդնեյի ու Մելբուրնի միջև եղած 900 կմ տարածությունը դանդալոշ գնացքները 12 ժամում են հաղթահարում: Նույնիսկ այդ դանդալոշ գնացքից ես հաճույքով կօգտվեի, բայց sleeper-ը արժի 270 դոլլար, մինչդեռ ինքնաթիռի տոմս կարելի է գնել ընդամենը 40 դոլլարով (համեմատության համար, Մյունխենից Բուդապեշտ ես sleeper-ը 70 եվրոյով եմ գնել ժամանակին): Նորմալ գնացքներ լինեն, մրցունակ գներ սահմանեն, հսկայական պահանջարկ կունենա, երկուսն էլ 4 միլիոնանոց քաղաքներ են, արանքում էլ էլի լիքը մանր-մունր բնակավայրեր կան: Բայց դե առայժմ ցանկություն չկա դրանով զբաղվելու: Երկար տարածություններ գնացքով գնալը ստեղ դիտվում է որպես էկզոտիկ տուրիստական զվարճանք, ոչ թե որպես այլընտրանք ինքնաթիռին:
Մեջբերել
Էջանիշներ