Կրոն բաժնի մոդերավորման ձևը

[Mephistopheles]

Մեֆ ջան, ինչու՞ է ծաղր...
Եթե քեզ և մյուսներին չսիրեի ու չհարգեի, ամբողջ ազատ ժամանակս չէի ծախսի ձեզ պատասխանելու վրա, այլ գլուխս կախ կանեի այն, ինչ սովորաբար անում եմ. կտեղադրեի համարյա բոլորին անհետաքրքիր գրառումներս...

Դու ինձ չհարցրեցիր, գիտե՞մ ես արդյոք, թե ինչպես են մեխ մեխում: Դու հարցրեցիր, գիտե՞մ ես արդյոք, թե ինչպես ես դու մեխ մեխում: Իսկ ես, կներես, բայց ազնվորեն, չը-գի-տեմ...

Ո՞րն է իմ անհարգալից վերաբերմունքը...

Սամ ջան, եթե մեխ մեխել չգիտես ու նկարն ընկնելու քո պատասխանն էլ չունես, դու մեր հետ ի՞նչ ես վիճում… որ ի՞նչ… վիճեկու համար պտի ասես "սենց չի, սենց ա", այսինքն պտի հստակ քո վարյանտն առաջարկես որ կարողանաս մեր վարյանտը հերքես… էս ա բանավեճի էթիկան, ոչ թե կանգնես ասես, որ փաստեր չես ընդունում… դու պետք չունես կիլոմետրերով գրես հարցին չառնչվող նյութից… եթե չգիտես մեխ մեխել մի անգամից ասեիր պրծնեիր… մենք էլ կասեինք "մի հատ մեխ պատին չես կարում մեխես, դու որտեղից պտի իմանաս նկարն ինչի ընկավ"

[Sambitbaba]

Սամ ջան, եթե մեխ մեխել չգիտես ու նկարն ընկնելու քո պատասխանն էլ չունես, դու մեր հետ ի՞նչ ես վիճում… որ ի՞նչ… վիճեկու համար պտի ասես "սենց չի, սենց ա", այսինքն պտի հստակ քո վարյանտն առաջարկես որ կարողանաս մեր վարյանտը հերքես… էս ա բանավեճի էթիկան, ոչ թե կանգնես ասես, որ փաստեր չես ընդունում… դու պետք չունես կիլոմետրերով գրես հարցին չառնչվող նյութից… եթե չգիտես մեխ մեխել մի անգամից ասեիր պրծնեիր… մենք էլ կասեինք "մի հատ մեխ պատին չես կարում մեխես, դու որտեղից պտի իմանաս նկարն ինչի ընկավ"

Մեֆ ջան, դու ինձ հարցնում ես, թե ինչու նկարն ընկավ, ես պատասխանում եմ, որ չգիտեմ: Բայց, ասում եմ, քո գիտելիքն էլ ինձ չի համոզում, որ ես գոնե քոնն ընդունեմ: Դու էլ քո կողմից չես ընդունում իմ ասածն ու էլի նույն հարցն ես տալիս. ինչու՞ նկարն ընկավ: Ես փորձում եմ այլ կերպ պատասխանել, որ չգիտեմ: Եվ այդպես մի քանի անգամ:

Հետո դու ինձ դեմ ես տալիս պատին. "մեխ մեխել գիտե՞ս"...

Այստեղ ես զգում եմ, որ մեր "անմեղ" զրույցը վերածվեց շախմատի, և դու մի գաղտնի քայլ ես պատրաստել ինձ համար, որը համարյա անմիջապես գուշակում եմ: Հիմա ճիշտ եմ թե սխալ, բայց սա իմ մոտեցումն է հարցին և ես լիիրավ եմ խաղը շարունակել ի՛մ ընկալումով, ճի՞շտ է:

Ես սկսում եմ խուսափել ուղիղ պատասխանից, սպասելով, որ դու ինքդ կբացահայտես, թե ինչ է քո ուզածը, և սկսում եմ կատակել, ըստ իս` լրիվ հարգանքի ու պատշաճության սահմաններում, - փառք Աստծո, քո գրառումներով դու ինձ լավ հնարավորություններ ես տալիս դրա համար (հետ նայիր գրառումներդ):

Ճիշտ ես, ես կարող էի սար ու ձոր չընկնել, և, չնայած երկար տարիներ լավագույն մեխ մեխող եմ եղել, բայց և այնպես մի պատասխան տայի քեզ, որ դու ասեիր քո կառոննի "մի հատ մեխ պատին չես կարում մեխես, դու որտեղից պտի իմանաս նկարն ինչի ընկավ"-ը և վերջացնեինք-գնար...

Բայց ես չէի ցանկանում, որ թեման փակեինք: Ինձ դուր էր գալիս մեր զրույցը: Ես իրոք որ հիացած էի քո համբերատար պատասխաններով, նույնիսկ այն դեպքերում, երբ ես ինքս չափն անցել եմ (կներես)... Կներես, բայց ես անկարող էի զրկել ինձ հաճույքից` բացահայտել մի նոր Մեֆի: Մեֆ ջան, դու իրոք որ բազմաշերտ ես, իսկ ես շատ եմ դա սիրում մարդու մեջ...

Բայց դու միակ պատճառը չէիր:

Բյուր ջան... Նույնիսկ չգիտեմ, թե ինչ բառերով արտահայտվեմ... Որովհետև ասել. հմայված եմ, - նշանակում է ոչինչ չասել... Էնքան սիրում եմ, երբ դու սկսում ես խոսել... ներսից... Հուսով եմ, կհասկանաս: Եվ ընդհանրապես, ես քեզ շատ եմ սիրում: Մեֆին էլ, բայց իրեն չասես... Չէ, ավելի լավ է ոչինչ չասեմ...

Ու հետո, մի երրորդ բան էլ կար, Մեֆ ջան: Ես անընդհատ ուզում էի ինչ-որ բաներ ասել հաջորդ երկու պատմությունների մասին: Հակառակ նկարի պատմությանը, որտեղ իրոք չգիտեմ, թե ինչպես արդարացնեմ նրա ընկնելը, - այս պատմություններում ես ասելու բան ունեի...

Ինչու չասացի՞... Գիտես, երևի սխալ կլինի ասել, իբր սպասում էի, որ դուք ինքներդ հարցնեք - իսկ դուք չհարցրեցիք - բլաբլաբլա... Չէէէ... Ուղղակի այն, ինչ կուզեի ասել, բավական լուրջ է նույնիսկ ինքս ինձ ասելու համար: Եվ ինչ խոսք, որ առավել դժվար է դրանք արտաքին աշխարհ հանելը, առավել ևս այն լսարանի առջև, որն ի սկզբանե դեմ է տրամադրված նրան, ինչ պատրաստվում ես ասել...

Բայց դա ինձ համար արգելք չի, Մեֆ ջան, - ես չեմ վախենում քարկոծվելուց կամ ծաղրից: Ուղղակի վերջերս իրոք որ շատ եմ հոգնած, և ինչ-որ չի ստացվում մարդավարի մտքերս իրար հավաքել լուրջ խոսակցության համար...

[Mephistopheles]

Մեֆ ջան, դու ինձ հարցնում ես, թե ինչու նկարն ընկավ, ես պատասխանում եմ, որ չգիտեմ: Բայց, ասում եմ, քո գիտելիքն էլ ինձ չի համոզում, որ ես գոնե քոնն ընդունեմ: Դու էլ քո կողմից չես ընդունում իմ ասածն ու էլի նույն հարցն ես տալիս. ինչու՞ նկարն ընկավ: Ես փորձում եմ այլ կերպ պատասխանել, որ չգիտեմ: Եվ այդպես մի քանի անգամ:

Հետո դու ինձ դեմ ես տալիս պատին. "մեխ մեխել գիտե՞ս"...

Այստեղ ես զգում եմ, որ մեր "անմեղ" զրույցը վերածվեց շախմատի, և դու մի գաղտնի քայլ ես պատրաստել ինձ համար, որը համարյա անմիջապես գուշակում եմ: Հիմա ճիշտ եմ թե սխալ, բայց սա իմ մոտեցումն է հարցին և ես լիիրավ եմ խաղը շարունակել ի՛մ ընկալումով, ճի՞շտ է:

Ես սկսում եմ խուսափել ուղիղ պատասխանից, սպասելով, որ դու ինքդ կբացահայտես, թե ինչ է քո ուզածը, և սկսում եմ կատակել, ըստ իս` լրիվ հարգանքի ու պատշաճության սահմաններում, - փառք Աստծո, քո գրառումներով դու ինձ լավ հնարավորություններ ես տալիս դրա համար (հետ նայիր գրառումներդ):

Ճիշտ ես, ես կարող էի սար ու ձոր չընկնել, և, չնայած երկար տարիներ լավագույն մեխ մեխող եմ եղել, բայց և այնպես մի պատասխան տայի քեզ, որ դու ասեիր քո կառոննի "մի հատ մեխ պատին չես կարում մեխես, դու որտեղից պտի իմանաս նկարն ինչի ընկավ"-ը և վերջացնեինք-գնար...

Բայց ես չէի ցանկանում, որ թեման փակեինք: Ինձ դուր էր գալիս մեր զրույցը: Ես իրոք որ հիացած էի քո համբերատար պատասխաններով, նույնիսկ այն դեպքերում, երբ ես ինքս չափն անցել եմ (կներես)... Կներես, բայց ես անկարող էի զրկել ինձ հաճույքից` բացահայտել մի նոր Մեֆի: Մեֆ ջան, դու իրոք որ բազմաշերտ ես, իսկ ես շատ եմ դա սիրում մարդու մեջ...

Բայց դու միակ պատճառը չէիր:

Բյուր ջան... Նույնիսկ չգիտեմ, թե ինչ բառերով արտահայտվեմ... Որովհետև ասել. հմայված եմ, - նշանակում է ոչինչ չասել... Էնքան սիրում եմ, երբ դու սկսում ես խոսել... ներսից... Հուսով եմ, կհասկանաս: Եվ ընդհանրապես, ես քեզ շատ եմ սիրում: Մեֆին էլ, բայց իրեն չասես... Չէ, ավելի լավ է ոչինչ չասեմ...

Ու հետո, մի երրորդ բան էլ կար, Մեֆ ջան: Ես անընդհատ ուզում էի ինչ-որ բաներ ասել հաջորդ երկու պատմությունների մասին: Հակառակ նկարի պատմությանը, որտեղ իրոք չգիտեմ, թե ինչպես արդարացնեմ նրա ընկնելը, - այս պատմություններում ես ասելու բան ունեի...

Ինչու չասացի՞... Գիտես, երևի սխալ կլինի ասել, իբր սպասում էի, որ դուք ինքներդ հարցնեք - իսկ դուք չհարցրեցիք - բլաբլաբլա... Չէէէ... Ուղղակի այն, ինչ կուզեի ասել, բավական լուրջ է նույնիսկ ինքս ինձ ասելու համար: Եվ ինչ խոսք, որ առավել դժվար է դրանք արտաքին աշխարհ հանելը, առավել ևս այն լսարանի առջև, որն ի սկզբանե դեմ է տրամադրված նրան, ինչ պատրաստվում ես ասել...

Բայց դա ինձ համար արգելք չի, Մեֆ ջան, - ես չեմ վախենում քարկոծվելուց կամ ծաղրից: Ուղղակի վերջերս իրոք որ շատ եմ հոգնած, և ինչ-որ չի ստացվում մարդավարի մտքերս իրար հավաքել լուրջ խոսակցության համար...

Սամ, կնոջդ էլ ե՞ս սենց անում… որ հարցնում ա "Սա՛մ… ավտոյի մեջ բենզին կա՞, մի հատ գնամ խանութ", դու սենց օրերով իրան պատմություններ ես պատմում, օրինակներ բերում, ուղիղ պատասխանից խուսափում…

Նկարդ ընկել ա որտև մեխը լավ չեք մեխել, կամ էլ երկար ժամանակ ա կախած եղել ու ժամանակի ընթացքում թուլացել ա… ինչի հենց էդ օրը՞… համընկել ա… 1/365 շանս ա եղել… ընենց չի վոր վարյանտ չկար…

Մի հարց էլ տամ, էն հույսով որ մինչև տասնամյակի վերջ կոնկրետ պատասխան կտաս … որ նկարն ընկավ ի՞նչ եղավ, ինչ փոխվեց դրանից… եթե չընկներ ինչ կլիներ …

էն երկու հարցերը մոռացի, դրանք առայժմ բարդ են…

[Sambitbaba]

Սամ, կնոջդ էլ ե՞ս սենց անում… որ հարցնում ա "Սա՛մ… ավտոյի մեջ բենզին կա՞, մի հատ գնամ խանութ", դու սենց օրերով իրան պատմություններ ես պատմում, օրինակներ բերում, ուղիղ պատասխանից խուսափում…

Մեֆ ջան, կինս երբեք նման հարցեր չի տալիս, որովհետև անկախ նրանից, կա բանզին թե ոչ, ինքը կամ ոտքով է խանութ գնում, քանի որ գերադասում է քայլել, կամ էլ մեծ արևտուր անելու համար ես եմ նրան տանում, որովհետև ինքը մեքենա քշել չի սիրում ու այդպես էլ չսովորեց:

Նկարդ ընկել ա որտև մեխը լավ չեք մեխել, կամ էլ երկար ժամանակ ա կախած եղել ու ժամանակի ընթացքում թուլացել ա… ինչի հենց էդ օրը՞… համընկել ա… 1/365 շանս ա եղել… ընենց չի վոր վարյանտ չկար…

Սա ընդամենը քո պատասխանն է, Մեֆ ջան, և ինձ համար աքսիոմա չէ...

Մի հարց էլ տամ, էն հույսով որ մինչև տասնամյակի վերջ կոնկրետ պատասխան կտաս … որ նկարն ընկավ ի՞նչ եղավ, ինչ փոխվեց դրանից… եթե չընկներ ինչ կլիներ …

Որ նկարն ընկավ, ի՞նչ եղավ.
- Առանձնապես ոչինչ: Սկզբում մտածեցի, որ ժանգոտել էր մեխը: Հետո մտածեցի, որ թելն էր մաշել: Հետո մտածեցի, որ մեխը լավ չէինք խփել` թուլացել էր: Հետո մտածեցի, որ պատահականություն էր` 1/365 x 9 շանսով (պատին մոտ տաս նկար կար կախած` լավ չեմ հիշում), ու սկզբում ինձ թվաց, թե անցավ-գնաց:
Իսկ իրականում ինչ-որ տեղ ներսում նստվածք էր տվել, ու որոշ ժամանակ անց ինչ-որ հերթական մի երևույթ (ես մանկուց զգայուն եմ եղել անբացատրելի երևույթների հանդեպ, և արդեն այսօրվա փորձից ելնելով, համոզված կասեմ, որ հենց այդ պատճառով ինքս եմ դրանք կանչել դեպի ինձ) ստիպեց ինձ վերհիշել այդ դեպքն արդեն այլ ռակուրսի տակ, ու ես սկսեցի մտածել, որ երևի դա պատահականություն չէր ու այդպես ֆիքսվեց դա իմ մեջ: Դրանից հետո...

Ի՞նչ փոխվեց դրանից.
- Առաջին հայացքից` առանձնապես ոչինչ. աշխարհը շուռ չեկավ, ջրհեղեղներ, փոթորիկներ չեղան... Ես, ինչ խոսք, մոռացա այդ նկարի պատմությունը երկար տարիներ, մինչև այսօր նորից վերհիշեցի քեզ համար... Բայց ինչ-որ բան անշուշտ ֆիքսվեց ուղեղումս, ինչ-որ բան, որ ստիպում էր շատ ու շատ կասկածել, որ իմ կյանքը կառուցված է պատահականություններից: Այս միտքն ինչ ուղղակի հիասթափեցնում էր ինքս ինձանից, ես չէի կարողանում համաձայնվել, որ այս աշխարհում ես ոչինչ չեմ նշանակում, որ ինձ շրջապատող մարդիկ` մոտիկներս, սիրելիներս, ընկերներս, ծնողներս, աղջիկս, որ իմ Աստվածն է մինչ օրս, - որ նրանք բոլորն ուղղակի... ոչնչություն են ու ոչ մի կապ չունեն իմ կյանքի հետ ու ոչ մի դեր չեն կատարում իմ կյանքում, քանի որ բոլոր կյանքերի միակ դերակատարը` պատահականությունն է, իսկ մնացած ամեն ինչ և ոք` ինձ հետ ներառյալ, - անիմաստություն...

Մեֆ ջան, փոխվեց այն, որ ես հասկացա, որ, եթե համաձայնվեմ, որ այն նկարի ընկնելը պատահականություն էր, ուրեմն այդ "պատահականության" շղթայական ռեակցիան ինձ կարող է շատ այլ տեղեր տանել, ու դու չես կարող պատկերացնել, թե ինչ այլ տեղեր... Եվ այդ "հասկանալը", որ այդքան հեշտ գրվում է, մի պահի կյանք չէր, ոչ էլ մի օրվա, ոչ էլ մի տարվա... Ես այդ "այլ տեղերում" ֆիզիկապես եմ եղել ու ապրել նրանցից եկող "բերկրանքներն" այնպես, որ թշնամուս էլ չեմ ցանկանա:

Ֆիզիկապես ապրելով հասկացումը, ես ֆիզիկապես հասկացա, որ պատահականություններ ուղղակի չկան: Որ յուրաքանչյուր նկարի ընկնել (եկ բոլոր նման երևույթները կոչենք "նկարի ընկնել", լա՞վ) իմ կյանքում` օգնություն է ինձ, որը ես պետք է հասկանամ, ըմբռնեմ, բացահայտեմ, վերծանեմ ինձ համար: Եվ կախված վերծանելու իմ ունակությունից, համապատասխանաբար կհարստացնեմ կյանքիս իմաստն ու կսովորեմ արժանավույնս գնահատել այն: Հետագա կյանքս փաստացիորեն հաստատեց, որ ես ճիշտ էի (ըստ իս):

Մոտավորապես այսպես...

Եթե չընկներ ինչ կլիներ.

- Ես չէի լինի Նա, Ով Էմ...