խի՞…Հայկօ-ի խոսքերից
1–ին տարբերակ. «Մի կիլո լոլիկի պատմությունը»- Քարմեն Ս.
2–րդ տարբերակ. «Անվերնագիր–1»- Կ'տա թև
3–րդ տարբերակ. «Անվերնագիր–2»- Լենա Հովսեփյան
4–րդ տարբերակ. «Թափառող հոգիներ»- Սոնա Բաղդասարյան
5–րդ տարբերակ. «Հենակետում»- Համբարձում Համբարձումյան
6–րդ տարբերակ. «Լռությունն ինքն էր»- Անի Հարությունյան
7–րդ տարբերակ. «Մի կտոր երջանկություն»- Նունե Նազարյան
8–րդ տարբերակ. «Թռչե՞լ, թե՞ սողալ»- Արմինե Պետրոսյան
9–րդ տարբերակ. «Անվերջանալի դեկտեմբեր կամ հրաշքի սկիզբը»- Անի Հովհաննիսյան
10–րդ տարբերակ. «Անվերնագիր–3»- Լիլիթ Կարապետյան
11–րդ տարբերակ. «Գագոյի երազանքը»- Նատաշա Համիդյան
12–րդ տարբերակ. «Գետնահարկը»- Գալաթեա
13–րդ տարբերակ. «Ատունեի կործանումը»- Վարդուհի Բադալյան
14–րդ տարբերակ. «Երկու սահմանների առաքյալները»- Արա Ալոյան
15–րդ տարբերակ. «Ցրված սկավառակ»- Սաթենիկ Ռշտունի
16–րդ տարբերակ. «Խե՛նթ»- Թավրե
17–րդ տարբերակ. «Իմ հաղթանակների օրը»- Արաքս Հակոբյան
խի՞…
Բարի երեկո
Քանի որ այստեղ նոր եմ գրանցված և դեռ լավ չեմ կարողանում օգտվել կայքից,մեծ հետաքրքրությամբ հետևում եմ քննարկումներին: Կարդացել եմ ոչ բոլոր գործերը:Ասեմ որ հեղինակներից չեմ, արձակ դեռ չեմ գրում:
Malxas (29.11.2012), Mephistopheles (29.11.2012), Moonwalker (29.11.2012), Արէա (29.11.2012)
Բարի երեկո
Քանի որ այստեղ նոր եմ գրանցված և դեռ լավ չեմ կարողանում օգտվել կայքից,մեծ հետաքրքրությամբ հետևում եմ քննարկումներին: Կարդացել եմ ոչ բոլոր գործերը:Ասեմ որ հեղինակներից չեմ, արձակ դեռ չեմ գրում:
CactuSoul (29.11.2012), Chilly (29.11.2012), Mephistopheles (29.11.2012), StrangeLittleGirl (29.11.2012), Գալաթեա (29.11.2012), Դավիթ (29.11.2012)
Շնորհակալություն արձագանքելու համարՀուսով եմ՝ ձեզ դուր կգա մեզ մոտ:
Իսկ կայքին սովորելը բավականին հեշտ է:
Բարի գալուստ Ակումբ
CactuSoul (29.11.2012), Mephistopheles (29.11.2012)
Շնորհակալ եմ ընդունելության համարՇնորհակալություն արձագանքելու համար
Իսկ կայքին սովորելը բավականին հեշտ է:
Բարի գալուստ Ակումբ
Mephistopheles (29.11.2012)
Ուզում եմ հեշտ կարդացվելու մասին խոսամ: Ինձ թվաց՝ էդ գործոնը՝ որպես լավ գրականության չափանիշ, քննադատվեց, թե ծաղրվեց, կարող ա՝ ընդամենը ինձ թվաց:
Իրականում, գոնե ինձ համար դա ամենակարևոր գործոնն ա, իհարկե ոչ միակը, բայց մարդը, եթե սկսում ա գեղարվեստական գրականություն ստեղծելու փորձեր անել, առաջին հերթին պետք ա կարողանա գրավոր էնպես պատմել, որ ընթերցողին ոչ թե ուղղակի չհոգնեցնի, այլ ստիպի մինչև վերջ կարդալ, հետո նոր գալիս ա էն գործոնը, թե ինչ ա պատմում: Ի վերջո, գեղարվեստական գրականությունը գիտական գրականությունից տարբերվում ա նրանով, որ ոչ թե պետք ա հանճարեղ ճշմարտություններ բացահայտել, այլ հանճարեղ կերպով պատմել ճշմարտության բացահայտման ուղու մասին, ու լավ կլինի՝ էդ ճշմարտությունը տենց էլ չբացահայտվի գեղարվեստական գործում, որ հանկարծ չգիտականանա, ու եթե դու գիտես արդեն ճշմարտությունը, իմ կարճ խելքով՝ դրա փնտրման ուղու մասին էլ հետաքրքիր չի պատմելը, հետաքրքիր ա՝ ընթերցողի օգնությանը դիմելը՝ քեզ հետ միասին փնտրելու: Ինձ թվում ա՝ Սևակի հանդեպ էդքան հակասական վերաբերմունքի պատճառը հենց նա ա, որ չնայած կամ թեկուզ ինքը լավ պատմող ա, բայց շատ ա իր կողմից իր համար հայտնաբերած ճշմարտություններ ասում, մի տեսակ պարտադրում, բայց իհարկե ինքն էլ ունի գործեր, որոնցում միայն փնտրում ա, մի խոսքով, դա ուրիշ թեմա ա:
Ես կարամ հանճարեղ մտահղացումներ ունենամ, խոսքի, բայց եթե նկարել չեմ կարողանում, ուրեմն նկարիչ չեմ, ու բան չունեմ ասելու՝ կան շատ սիրուն նկարողներ, որոնք ուղղակի արձանագրում են ու չեն փնտրում: Կոնկրետ էս մրցույթի շրջանակներում ընտրությունը շատ նեղ էր: Ու ես իմ ձայնը տվել եմ էն տարբերակներին, ովքեր լավ պատմել են գոնե: Ստեղ ինչ-որ տեղ, ինձ թվաց, թե իրոք, ասվեց, որ կարա շատ դժվար կարդացվող լավ գրականություն լինի: Ինձ դեռ լավ գրականություն, որը լինի դժվար կարդացվող, չի հանդիպել: Ո՞նց կարա նման բան լինի: Պատահական չի չէ՞, որ վաղ շրջանում, երբ գիր չկար, բայց կային սերնդից սերունդ փոխանցվող խոսք փոխանցողներ, նրանց ստեղծածը կոչում ենք խոսքարվեստ: Գրելուց առաջ պետք ա խոսք ունենալ: Գրական մրցույթում եթե պետք ա ընտրեմ ամենահանճարեղ մտահղացման ու լավ պատմելու մեջ, ես իմ ձայնը տալիս եմ լավ պատմելուն՝ առանց խղճի խայթի, լիովին համոզված լինելով, որ ճիշտ եմ վարվում: Մի խոսքով, ես որպես ընթերցող գրականության մեջ փնտրում եմ փնտրտուք, ու որքանով գրողը կկարողանա իր փնտրումները էնպես պատմի, որ ես զուգահեռ տեսնեմ իմ փնտրումների հետ, էնքան շատ կսիրեմ էդ գրականությունը:
Վերջին խմբագրող՝ Շինարար: 29.11.2012, 12:48:
CactuSoul (29.11.2012), Malxas (29.11.2012), StrangeLittleGirl (29.11.2012), Գալաթեա (29.11.2012), Դավիթ (29.11.2012), Դատարկություն (29.11.2012), Ուլուանա (29.11.2012), Տրիբուն (29.11.2012)
Շին, ահագին համաձայն եմ հետդ: Լավ ա, որ էս թեման առաջ քաշեցիր, որովհետև նենց մի տեսակ կորավ, գնաց, ոչ ոք ռեակցիա չտվեց: Հիմա եթե հեշտ կարդացվելը լավ գրականության չափանիշ չլիներ, Անվերնագիր 1-ը ձայներ էր, որ հավաքել էր: Ընդհանրապես, քո ասածին կուզեի ավելացնել, որ որպես ընթերցող ինձ համար շատ կարևոր ա հասկանալը, թե գրողն ինչ ա ասում, պատմության մեջ մնալը, ոչ թե տառապել-տանջվելը, մի բանը հազար անգամ կարդալը, տենց էլ բան չհասկանալը, մի կերպ վերջացնելը ու մտածելը՝ երևի ես դեբիլ եմ: Չէ, ոչ մի ընթերցող դեբիլ չի: Բայց եթե ինքը էդ զգացողությունն ա ունենում, ուրեմն գրողն իրա գործը լավ չի արել: Ու սիրում են գրողները շառը գցել ընթերցողի վրա, թե՝ չհասկացավ: Եթե ուզում էիր, որ հասկանա, ուրեմն պիտի նենց գրեիր, որ հասկանա, ոչ թե հերիք չի ծանր-ծանր մինչև վերջ կարդա, հետո էլ իրան դեբիլ զգա: Ուրիշ հարց, եթե գրողի նպատակը ընթերցողին դեբիլի զգացողություն պարգևելն ա եղել... Ուղղակի սա ասում եմ, որովհետև հավատացած եմ, որ մրցույթից հետո լիքը հեղինակներ վրա են տալու, թե՝ իմ գործը չեք հասկացել, շատ էլ լավն ա:
Իրականում անհասկանալի գրի հիմնական պատճառը նյութը հեղինակի միջով անցած չլինելն է: Որ անցած չի լինում, հեղինակը ավելի շատ ուզում է տպավորություն թողնել, ոչ դիտմամդ, ինքըստինքյան այդպես է ստացվում: Լավ կլինի յուաքանչյուր գրող գրի այն ինչ ինքն ապրել է կամ եթե չի ապրել, փորձի նյութն իր մեջ նստեցնի, հետո նոր բաց թողնի:
Բյուր, ի՞նչ ես կարծում Գագո-ն ով է գրել: Ես կարծում եմ, որ դու:
Վերջին խմբագրող՝ Peace: 29.11.2012, 13:26:
Ամեն ինչի շատը լավ չէ:
Chilly (29.11.2012)
հեշտ կամ դժվար կարդացվելը չի կարա գրականության չափանիշ լինի
գրածը կամ կպնում ա, կամ չի կպնում, վերջ
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
Շատ դիպուկ է ասված: Թոմաս Մանը և Հյուգոն էլ են դժվար կարդացվող, բայց դե գրական հսկաներ են: Ես հատկապես Թոմաս Մանին եմ շատ սիրում:
Ինչո՞ւ ես դու օրդ մաշում պասի հետ:
Գնա պանդոկ՝ ընկերացիր թասի հետ...
Չնայած գրել ես՝ վերջ, բայց պիտի պատասխանեմ: Իրականում մեկ չափանիշով չես կարող, իհարկե, վերջնական բնորոշում տալ արվեստին, կդառնա «Մեռած պոետների» գրականության դասագիրքը: Բերեմ 100 չափանիշ, համոզված եմ՝ դու 101-րդը կարաս ավելացնես, ու էլի չի ամբողջանա, որովհետև դրանով ա գրականությունը գրականություն, որ մնում ա անբացատրելի ձգողության ուժը: Բայց եթե մարդը գոնե պատմել չգիտի, ախր չեմ ուզում մրցույթի մասնակիցներին խիստ որակումներ տալ, նրա գրածը ո՞նց կարա կպնի (ինչ էլ որ նկատի ունեցած լինես կպնել բառի տակ):
CactuSoul (29.11.2012), impression (29.11.2012), Malxas (29.11.2012), StrangeLittleGirl (29.11.2012), Ուլուանա (29.11.2012)
Նախ, պետք ա բնագրով կարդալ ու պատկերացնել, թե իրենց լեզվին իրանք ոնց են իրենց ենթարկում, որովհետև թարգմանություններն էլ արդեն էնքան էլ իրենք չեն: Ես չեմ կարդացել: Հյուգո հայերեն եմ կարդացել, ինձ համար դժվար չի եղել:
StrangeLittleGirl (29.11.2012)
եթե հեշտ կարդալը հետաքրքիր կարդալն է, կարող ա որոշ համաձայն եմ, բայց խոսալ սա ընթերցողների անունից, թե ընթերցողը չի կարա դեբիլ լինի, սխալա. լավ էլ կարա… կարող ա ինքը մի տեսակի գրականություն ա կարդում՝ ուժաստիկներ, ըտեղ խորացել ա ուրիշ բան չի կարում հավեսով կարդա… հիմա կարող ա բոլոր գրողները իրա ուզածով գրեն, որ ինչ ա, էդ ընթերցողը կարդա… Կամ ինչի պիտի գրողը մտածի ընթերցողին բավարարելու մաիսն. ուրիշ բան, որ ինքը համ իրեն գրելու ժամանակ ու գրելուց հետո բավարարաված զգա, հետն էլ իր արած գործը ընթերցողնրեին բավարարաի… բայց ստեղ մի ուրիշ խնդիր կա. էդ ձեր ասած ընթերցողին սիրելի , հեշտ կարդացվող գրթերը հիմանակում բեսթսելլերներ են… իսկ բարձր գրականության մեջ բեսթսելլերի միայն չնչին տոկոսն է կշիռ կազմում… Կան շատ գրքեր, որ շատ բարդ ա կարդալը, բացյ կարդում, վերջացնում ես, իրանք մտնում են մեջդ, նոր գաղափարների, նոր եզրակացությունների ծնունդի առիթ տալի…Էնպես որ լավ գրելը, գրող դառնալը հեշտ բան չէ, ու մեկ-երկու չափանիշները ոչ մի բան են… հազար հատ չափանիշ կարա լինի, բայց անգամ հազար չափանիշին համապատասխան գիրքը կարող է էն արժեքը չունենալ, ինչ էդ հազարից միայն հինգ հարյուրին համապատասխանող գիրքը… Գրելն ինչքան մասնագիտություն, վարժանք, էնքան էլ տաղանդ ա. էս ամենը համատեղողն ա գրողը…
Ամեն դեպքում Հյուգոն համարվում է ծանր գրականություն, իսկ Թոմաս Ման կարդացել եմ ռուսերեն և պարտադիր չէ բնագիրը կարդալ հասկանալու, թե նա ինչ մեծություն է: Վատ թարգմանության դեպքում հանճարին կարելի է միջակ մակարդակի իջեցնել, իսկ միջակ գրողին ամենալավ թարգմանությունը չի օգնի վեր բարձրանալ:
Ինչո՞ւ ես դու օրդ մաշում պասի հետ:
Գնա պանդոկ՝ ընկերացիր թասի հետ...
Stress ջան, քանի մուսաս եկել ա, քեզ էլ պատասխանեմ: Մոտավորապես նույն բանն ես ասում, ինչ ես, ես ուղղակի անունը դրեցի պատմել կարողանալ, դու՝ տաղանդ ունենալ: Բայց էս բարձր գրականություն ասածը էնքաան հարաբերական ա: Ուշ միջնադարում արաբները բարձր գրականություն էին համարում տարբեր պաճուճանքներով հնարավորինս շատ համեմված գործերը, գրականության նահապետները մրցում էին, թե ով կարա հատորներով էդպիսի իրենց կարծիքով գեղեցիկ խոսք գրի, որ ոչ մեկը չհասկանա, իսկ Միջանադարից աշխարհին ամենահայտնի գրողին՝ Աբուլ-Ալա ալ-Մաարրուն մինչև էսօր էլ արաբական գրականագիտության մեջ փոքր-ինչ վերապահումով են վերաբերվում: Արաբական գրականությունը աշխարհին հայտնի դարձրած «Հազար ու մի գիշերը» ոչ միայն չի համարվել բարձր գրականություն, այլ միշտ համարվել ա հենց ցածր գրականություն:
Իհարկե, շատ լավ օրինակ բերեցիր՝ ընթերցողի գործոնը, ի վերջո, յուրաքանչյուրս մեր իրականության, մեր ընկալումների, աշխարհայացքի միջով ենք անցկացնում էդ գրականությունը. մեկիս դա հետաքրքիր ա, կամ հարազատ ա, մյուսիս՝ ոչ: Գրականություն կա, կարդում ենք, որովհետև հետաքրքիր ա, կա՝ կարդում ենք, որովհետև հաճելի ա ուղղակի կարդալը, կամ տենց կոնկրետ հետաքրքիր բան չկա, բայց չենք կարում կտրվենք: Բայց էլի էդ «կան գրքեր, որ շատ բարդ ա կարդալը» հատվածը ես չեմ կարողանում ընկալել, ինչո՞ւ ա բարդ, վա՞տ ա գրված, գուցե:
StrangeLittleGirl (29.11.2012), Ուլուանա (29.11.2012)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ