Ամանդա Տոդդի պատմությունը

[One_Way_Ticket]

Չգիտեմ՝ անվտանգության պահերով ինչու ստատիստիկա չկա, բայց եթե թվերից իջնում ենք մի աստիճան ներքև, ապա կասեմ, որ անծանոթ տղամարդու վստահելը (վիրտուալ կամ ոչ վիրտուալ, ծիծիկ ցույց տալով կամ չտալով և այլն) տասնհինգ տարեկան հայ աղջկա մոտ նույնքան հավանական ա, որքան կանադացու (եթե ունենք նույն մեթոդներն օգտագործող շանտաժիստ, ուղղակի մշակույթից կախված կարա դա լինի՝ սաղին կասեմ փչացած ես-ից սկսած, ինտերնետով մեկ նկարները տարածելով վերջացրած):

Վստահելը հա։ Ծիծիկ ցույց տալը չէ։ Ավանդապաշտ ընտանիքում լիքը աղջիկներ կվախենան` պապան իմանա, կսպանի։

Հիմա օֆթոփ, բայց... կարող ա քեզ համար Երևանն անվտանգ ա, բայց ուշ ժամերին մեկը ես վախենում եմ մենակ քայլել, որովհետև տարբեր մեքենաներ են կանգնում, տարբեր տղաներ են մոտենում առաջարկելով «սուրճ խմել»: Ուրիշ հարց ա, որ դեպք չի եղել, որ չէ-ից հետո մոտենան (չնայած էղել են դեպքեր, որ կմ-երով հետևել են, մինչև չեմ զանգել որևէ մեկի ու բարձրաձայն խնդրել, որ դիմավորի): Էլ չեմ ասում էն լիքը դեպքերի մասին, երբ մութ մուտքերում կանանց դանակով սպառնացել, վզնոց-պայուսակ են գողացել: Մինչդեռ եթե նայենք, ասենք, Բեռլինին, ես էնտեղ գիշերը ժամը չորսին էլ էի առանց վախենալու քայլում: Յոենսուն էլ մեծ քաղաք չի, բայց անվտանգ ա, ու գիշերով փողոցով քայլելիս ամենավատ բանը, որ կարա կատարվի, հարձակվող արջն ա կամ գայլը: Այ, Խրոնինգենը վտանգավոր էր, չնայած Յոենսուի չափ քաղաք ա: Ի՞նչ եմ ուզում ասել: Եվրոպական քաղաքներն իրանց վտանգավորության տեսանկյունից ահագին տարբերվում են: Բայց ինչ-որ թեմայից շեղվեցինք, շատ շեղվեցինք:

Հետաքրքիր է։ Անձամբ ես Բեռլինում մի գիշեր եմ եղել, և այն ինձ բավական стрёмный թվաց (այդ բառի հայերեն անալոգը չգիտեմ)։ Բայց սա, իրոք, թեմայի հետ արդեն անմիջական կապ չունի։