Սևակի «Քիչ ենք, բայց հայ ենք» ստեղծագործության վերլուծություն, քննարկում

[Եկվոր]

Եվ դու ինչո՞ւ ինձ չես հարցնում,
Թե քո անունն ի՛նչ գույն ունի։
Ես ատում եմ և այդ գույնը։

Անունի գույնը որն ա, կարա՞ս ասես մի հատ: Ու ընդհանրապես ինչու՞ պետք ա մեկը մյուսին անվան գույն հարցներ: Գրականության մեջ փոխաբերություններն ու այլ տրյուկները լավ են, եթե տեղին են: Սևակի մոտ դրանք սովորաբար անտեղի են ու անհամ, ինչպես կոնկրետ այս դեպքում:

Ափսոս, որ փոխաբերությունների ու տրյուկների համին ծանոթ լինելով, չես հասկանում թե ինչ է անվան գույնը…

[I]
Եթե էս տունը չլիներ, մնացածը գուցե մի քիչ ուտվեր, չնայած էլի անդուր պաթոս կա մեջը: Ի դեպ, հենց նոր հասկացա մեկ այլ պատճառ, թե ինչու ա Սևակն էդքան ներվերիս վրա ազդում: Շեշտերին ու բացականչական նշաններին նայեք մի հատ:

Տեսնես ինչպես է ուտվում վահան իշխանյանի <եղբայրություն> պատմվածքը, մեջը անդուր էթնոս-մեթնոս չկա՞

Հ.Գ.Դուք շատ եք, բայց ես ձեզ հայ չեմ ասում…