Կյանքը գողական օրենքներով

[davidus]

Թեման ավելի շուտ սերիալների մասով է ակտուալ, իսկ մնացած մասով՝ ոչ։ Պատճառը հետևյալն ա. «գողական ռոմանտիզմով» տառապելը խիստ ժամանակավոր բնույթ ա կրում, քանի որ գալիս ա մի պահ, երբ զգում ես, որ դրանով ստամոքսդ չես լցնի։ Իսկ լցնելու համար պետք ա փող, որը կարելի ա ձեռք բերել մի քանի ճանապարհներով.
ա. կատարելով հանցագործություն,
բ. աշխատելով
գ. որևէ հարուստի կեղտոտ գործեր անելով.

Առաջինի դեպքում «գողական ռոմատիկների» խիստ փոքր մասն է, որ իրոք ունակ է գումարի համար հանցագործություն անել։ Երկրորդը թերևս միակ պատվավոր ճանապարհն է, որի դեպքում առանց նախկին «աՖտարիտետդ» վնասելու կամաց-կամաց դուրս ես գալիս ռոմանտիկայից։ Երրորդը ամենածանր դեպքն ա, երբ դրսի աշխարհի համար մնում ես «էն նույն գողաԳան տղեն», բայց ներսում՝ հարուստի լակոտը կարող ա իրեն ծնող հայհոյի, իսկ ինքը դա չլսելու տա։

Թե ով որ ճանապարհը կընտրի, էդ իր գործն ա, բայց մեր իրականության փորձը ցույց ա տալիս, որ ամեն դեպքում մեծ մասն էլ գնում ես սուս-փուս ականջները կախ աշխատում են։

Համոզված եմ, որ հոդվածի հեղինակը գաղափար անգամ չունի, ինչ է ասել «գողական օրենք», այլապես էս հոդվածի վերնագիրը ալյ կլիներ։

Իմ կարծիքով՝ սերիալների հեղինակներին (սկսած սցենարիստից վերջացրած ռեժիսորով) պիտի պետական դավաճանության հոդվածով դատապարտել գնդակահարության, ոչ ավել, որ պակաս։

[Varzor]

Թեման ավելի շուտ սերիալների մասով է ակտուալ, իսկ մնացած մասով՝ ոչ։ Պատճառը հետևյալն ա. «գողական ռոմանտիզմով» տառապելը խիստ ժամանակավոր բնույթ ա կրում, քանի որ գալիս ա մի պահ, երբ զգում ես, որ դրանով ստամոքսդ չես լցնի։ Իսկ լցնելու համար պետք ա փող, որը կարելի ա ձեռք բերել մի քանի ճանապարհներով.
ա. կատարելով հանցագործություն,
բ. աշխատելով
գ. որևէ հարուստի կեղտոտ գործեր անելով.

Առաջինի դեպքում «գողական ռոմատիկների» խիստ փոքր մասն է, որ իրոք ունակ է գումարի համար հանցագործություն անել։ Երկրորդը թերևս միակ պատվավոր ճանապարհն է, որի դեպքում առանց նախկին «աՖտարիտետդ» վնասելու կամաց-կամաց դուրս ես գալիս ռոմանտիկայից։ Երրորդը ամենածանր դեպքն ա, երբ դրսի աշխարհի համար մնում ես «էն նույն գողաԳան տղեն», բայց ներսում՝ հարուստի լակոտը կարող ա իրեն ծնող հայհոյի, իսկ ինքը դա չլսելու տա։
Թե ով որ ճանապարհը կընտրի, էդ իր գործն ա, բայց մեր իրականության փորձը ցույց ա տալիս, որ ամեն դեպքում մեծ մասն էլ գնում ես սուս-փուս ականջները կախ աշխատում են։
Համոզված եմ, որ հոդվածի հեղինակը գաղափար անգամ չունի, ինչ է ասել «գողական օրենք», այլապես էս հոդվածի վերնագիրը ալյ կլիներ։
Իմ կարծիքով՝ սերիալների հեղինակներին (սկսած սցենարիստից վերջացրած ռեժիսորով) պիտի պետական դավաճանության հոդվածով դատապարտել գնդակահարության, ոչ ավել, որ պակաս։

Ամբողջ խնդիրը նրանումն է, որ գողական ռոմանտիզմով տառապում են մեծամասամբ անչափահասները, նույնիսկ դեռևս երեխաները: Ու որպես կանոն, այդ շորշոփի տակ ոմանք գնում են վաղ հասակում հանցագործություն կատարելու` առանց լիարժեք գիտակցելու դրա հետևանքները: Հետո դա ճահիճի պես սկսում է քաշել: Իմ կարծիքով հանցագործ կյանքի "բարիքների" պրոպագանդան առաջին հերթին վնասում է մատաղ սերունդներին, ինչի հետևանքով արհեստականորեն մեծացվում է հանցագորության ձգտող անձանց քանակը: Բնական է, որ դրանց մեծ մասը հասուն տարիքում փոխում է իր հայացքները, բայց ինչի համար ավելացնենք առանց այն էլ մարդկային բնույթի պատճառով անվերացնելի երևույթների տեղի ունենալու հավանականությունը?

Մի վիճակագրությամբ (կատարվել է վաղուց, նորերի մասին տեղյակ չեմ) աջառին հանցագործությունների մեծ մասը կատարվում է ոչ հանապազօրյա հացի համար, այլ ցուցադրական, շրջապատի, ալկոհոլի կամ թմրադեղերի ազդեցության տակ:
Ներկայումս էլ հանցագործություններ կատարողների մի ստվար զանգվածը սոցիալական որևէ խնդիր չունի, նույնիսկ լավ էլ հարուստ են, ուղղակի "տանում են" լավ տղա երևալու համար, երբեմն էլ հետ շրջապատից հետ չընկնելու համար կամ էլ վախից:

Ամեն դեպքում ժամանակն է, որ սկսենք մոռանալ գողական ռոմանտիզմի տարիները, քանի որ գողական ազնիվ օրենքները պրակտիկորեն ամբողջությամբ զետեղված են եղել հայ տղամարդու դաստիարակության հիմունքներում, կրոնական գաղափարախոսությունում: