Դե արի ռուսալեզուի վրա կասկածի http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%92%...%D0%B5_(1944): Ինձ թվում է, որ այդ թեմայով բավականաչափ գրականություն կա տպագրված` ականատեսների վկայությամբ և նոթերով ու կարիք չկա վիկիյի սուղ նյութերի հիման վրա եղզրակացություններ անել, բայց հետաքրքիրն այն է, որ ռուսալեզուներն էլ են նույն բանը ասումOne_Way_Ticket-ի խոսքերից
Խեղճ Ռակասովսկուն լեհերը ազգի դավաճան էին համարում, ինքն էլ բան չեր կարող անել` հրաման էր:
Ոչ ոք էլ չի ժխտում, որ լեհական (և ոչ միայն) համակենրոնացման ճամբարների գերիներին ազատել են սովետական զինվորները, ազատվածների ժառանգները ընդմիշտ երախտապարտ են սովետական զինվորին, ոչ թե ԽՍՀՄ-ին որպես պետություն: Մենակ չասես, որ գնդակահարված տասնյակ հազարավոր լեհական սպաներն ու պաշտոնյաները ինքնասպան էին եղել:
Խնդիրը կայանում էր հետևյալում.
Խորհրդային բանակի կողմից արևելյան Լեհաստանի ազատագրման ժամանակ 44թ-ին ստեղծվեց կոմունիսկատակն մի կոմիտե, որը հայտարարվեց ազատագրված Լեհաստանի կառավարություն: Սակայն նույն ժամանակ Լոնդոնում էր գտնվում Լեհաստանի արտաքսված կառավարությունը: Սովետների մոտենալու իֆորմացիայի հիման վրա, Վարշավայում նախապատրաստում էին ապստամբության, ընդ որում ապստամբութոյւնից առաջ տարօրինակ կերպով գերմանացցիների կողմից ոչնչացվեցին Վարշավայում ռակա պրոսովետական որոշ խմբեր: Խնդիրը կայանում էր նրանում, որ Ստալինը համարում էր, որ Վարշավյան ապստամբությանը աջակցելը Անգլիայի ջրաղացին ջու լցնելու պես բան է: Ուստի սպասեցին, մինչև ապստամբությունը ձախողվեց, որից հետո նար միայն շարունակեցին առաջխաղացումը: ընդ որում մասնագետների և պատմաբանների մմեծամասնությունը գտնում են, որ այդ "հապաղումը" բավականի վնաս պատճառեց սովետական բանակին` թե ռեսուրսների և թե ժամանակի տեսանկյունից:
Պատմաբանների պատասխանները չգիտես ինչը սկսեցին փոփոխվել հենց այն ժամանակ, երբ այդ գործողությունների մասնակիցների քանակըկտրուկ պակասեց` վետերաններն ու ականատեսները անմահ չեն:
Ենթադրենք, ես սխալ եմ: Այդ դեպքում ինչով կբացատրես լեհական ժողովրդի "հատուկ" վերաբերմունքը ԽՍՀՄ-ի և սովետական կարգերի հանդեպ?
Լոխ մունք ենք, մնացածը` լոխ են...
Մեջբերել
Էջանիշներ