Կյանքից քաղած դասեր

[Չամիչ]

Ընդհանրապես, համարում եմ, որ երեխայի դաստիարակության մեջ «բարի բարեկամները» (կամա, թե ակամա «բարություն» անող) պետք է հնարավորինս քիչ խառնվեն, ու ինքս էլ աշխատում եմ երբեք չխառնվել: Նույնիսկ ծնողներից մեկը չպետք է «բարի» գտնվի իր բալիկի համար, երբ մյուսը «չար» է:

Իսկ երբ հասարակական վայրում ծնողը երեխային՝ բոլորի աչքի առաջ անպատվում է, սպառնում ու հարվածում՝ խառնվել պե՞տք է թե՞ ոչ: Նման վերաբերմունքի համար ԱՄՆ-ում ծնողին, ամենայն հավանականությամբ կզրկեն ծնողական իրավունքից, իսկ մեզ մոտ գործում է լավամարդ երեւալու սկզբունքը, իբր, էնքան լավն եմ, որ ինձ թույլ չեմ տալիս խառնվել ծնող երեխա հարաբերություններին: Կյանքի ընթացքում լրիվ հակառակ համոզմանն եմ եկել: Նման դեպքերում, անհրաժեշտ է խառնվել, որորվհետեւ, երեխան փոքր է եւ չի կարող իրեն պաշտպանել, հավատացեք, երեխաները, երբեմն ամենաշատը հենց սեփական ծնողներից պաշտպանվելու կարիքն ունեն: Ծնողը իր վերաբերմունքով երեխային կարող է թեւեր տալ, եւ հակառակը կարող է զրկել լիարժեք մարդ զգալու եւ լիարժեք մարդ դառնալու բոլոր հնարավորություններից:

[ars83]

Իսկ երբ հասարակական վայրում ծնողը երեխային՝ բոլորի աչքի առաջ անպատվում է, սպառնում ու հարվածում՝ խառնվել պե՞տք է թե՞ ոչ: Նման վերաբերմունքի համար ԱՄՆ-ում ծնողին, ամենայն հավանականությամբ կզրկեն ծնողական իրավունքից, իսկ մեզ մոտ գործում է լավամարդ երեւալու սկզբունքը, իբր, էնքան լավն եմ, որ ինձ թույլ չեմ տալիս խառնվել ծնող երեխա հարաբերություններին: Կյանքի ընթացքում լրիվ հակառակ համոզմանն եմ եկել: Նման դեպքերում, անհրաժեշտ է խառնվել, որորվհետեւ, երեխան փոքր է եւ չի կարող իրեն պաշտպանել, հավատացեք, երեխաները, երբեմն ամենաշատը հենց սեփական ծնողներից պաշտպանվելու կարիքն ունեն: Ծնողը իր վերաբերմունքով երեխային կարող է թեւեր տալ, եւ հակառակը կարող է զրկել լիարժեք մարդ զգալու եւ լիարժեք մարդ դառնալու բոլոր հնարավորություններից:

Պաշտպանելուց և ծնողական իրավունքից ծնողին զրկելուց հետո կորդեգրե՞ք երեխային և կմեծացնե՞ք սիրով և խնամքով:

[Lion]

ՄԻ դաս էլ իմ ապրած կյանքից.

Մի պաշտպանեք նրան, ով ինքը չի պաշտպանվում:

[Դեկադա]

Իսկ երբ հասարակական վայրում ծնողը երեխային՝ բոլորի աչքի առաջ անպատվում է, սպառնում ու հարվածում՝ խառնվել պե՞տք է թե՞ ոչ: Նման վերաբերմունքի համար ԱՄՆ-ում ծնողին, ամենայն հավանականությամբ կզրկեն ծնողական իրավունքից, իսկ մեզ մոտ գործում է լավամարդ երեւալու սկզբունքը, իբր, էնքան լավն եմ, որ ինձ թույլ չեմ տալիս խառնվել ծնող երեխա հարաբերություններին: Կյանքի ընթացքում լրիվ հակառակ համոզմանն եմ եկել: Նման դեպքերում, անհրաժեշտ է խառնվել, որորվհետեւ, երեխան փոքր է եւ չի կարող իրեն պաշտպանել, հավատացեք, երեխաները, երբեմն ամենաշատը հենց սեփական ծնողներից պաշտպանվելու կարիքն ունեն: Ծնողը իր վերաբերմունքով երեխային կարող է թեւեր տալ, եւ հակառակը կարող է զրկել լիարժեք մարդ զգալու եւ լիարժեք մարդ դառնալու բոլոր հնարավորություններից:

Իսկ լավամարդ դուրս գալուց առաջ հարցնո՞ւմ են թե ինչի՞ ա ծնողը հասարակական վայրում անպատվում երեխուն: Նայեք: Ենթադրենք երեխեն մայրիկի հետ մտել ա խանութ ու լաց ու կոծը դրած կոնֆետ ա ուզում: Մոր շշուկով ասված խոքսերը չեն ազդում ոչ մի ձևով: Մարդ ա փող չունի մոտը: Ի՞նչ անի ծնողը հիստերիկ լացը կտրելու համար: Կասե՞ք: Լավամարդ դուրս կգա՞ք ու երեխու համար կոնֆետ գնեք: Խոսքս նորմալ ծնողների մասին ա, ոչ նրանց ովքեր ի ծնե սադիստ են ու պետք ա երեխեքին / և ոչ միայն/ փրկել նրանցից: Ոչ էն ծնողի մասին ա որ փողոցի մեջտեղում էնպես ա ապտակում երեխուն, որ ընկնում ա/ չնայած ես հանդիպել եմ երեխեքի, երբ էնպես էն «կատաղեցնում» որ ամենալավագույն զենքը մնում ա ապտակը/: Նման դեպքում չեմ կարծում, որ գրառում անողներից որևէ մեկը հանգիստ կանցնի: Խոսքս ամենօրյա դաստիարակություն տվող ծնողի մասին ա: Ո՞վ ա ասում, որ դուք ձեր միջամտությամբ օգնում եք: Գիտեք հայկական իրականության մեջ ապրողիս ինչ ա ապացուցել կյանքը: Լավամարդ տվողները ժամանակավոր հյուրեր են: Երբ փոքր են կամ ցանկությանը ուզում են հասնել ամեն գնով կողքի խորհուրդը ամենալավ փրկության միջոցն է: Մի ձեռքով երկու նապաստակ են բռնում խորհրդատուները: Երեխու մոտ լավամարդ են դուրս գալիս, որ տես «մենք քո մասին ավելի ենք մտածում ու ցավում քան քո ծնողները» և իրենց «բարձրությունն» են արտահայտում: Իսկ երբ տարիներ հետո իրենց ցանածը արդյունք ա տալիս ու էտ երեխեն անգամ մի չնչին սխալ անի հավատացեք բոլոր «դաստիրակողներն ու լավը ուզողները» հիմա էլ միահամուռ պիտի շրջվեն ու պախարակեն ծնողին սխալ դաստիրակաություն տալու, իսկ երեխային ապերախտ ու անդաստիարակ գտնվելու մեջ: Ու պիտի մոռանան, որ իրենք լավ էլ առաջնային դեր են ունեցել էտ գործում:Հավատացեք, հենց էսպես էլ կա: Էնպես որ բոլոր ծայրահեղությունները հանած մի խառնվեք ծնող - երեխա գործին:

Ահագին հետաքրքիր կետեր կան, ու կարելի է թեկուզ մի քիչ փոփոխելով օգտագործել: Ի վերջո գրողը իր անձնական օրինակից ա գրել: Մենք էլ կարանք կետերը մեր իրավիճակի հետ հարմարեցնելով ի կատար ածենք: Բայց ընդեղ մի կետ կար փողը օգտագործելու մասին: Երկար տարիներ շարունակ մտածել եմ, որ փողը մենակ մսխելու համար է: Հիմա հասկանում եմ, որ մի փոքր գումար այնուամենայնիվ էն կողմ դնել պետք է: Երբեմն լինում են իրավիճակներ որ ոչ մեկը քեզ չի օգնի ու անհարժեշտ պահին չունես էտ գումարը: Էտ կետի հետ համաձայն եմ:

[Չամիչ]

Իսկ լավամարդ դուրս գալուց առաջ հարցնո՞ւմ են թե ինչի՞ ա ծնողը հասարակական վայրում անպատվում երեխուն: Նայեք: Ենթադրենք երեխեն մայրիկի հետ մտել ա խանութ ու լաց ու կոծը դրած կոնֆետ ա ուզում: Մոր շշուկով ասված խոքսերը չեն ազդում ոչ մի ձևով: Մարդ ա փող չունի մոտը: Ի՞նչ անի ծնողը հիստերիկ լացը կտրելու համար: Կասե՞ք: Լավամարդ դուրս կգա՞ք ու երեխու համար կոնֆետ գնեք:

2-3 տարեկան երեխան գիտակցորեն չի հասկանում թե ինչի համար են նրան պատժում, ցանկացած ինֆորմացիա, այդ թվում նաեւ ծեծը ընկալվում ա ենթագիտակցական մակարդակում, ցանկացած ինֆորմացիա, որը 0-3 տարակեկան հասակում մուտք ա գործում ենթագիտակցություն դառնում ա ծրագիր, որը անմիջականորեն արտացոլվում ա մարդու բնավորության վրա եւ ապրած կյանքի վրա, եւ աշխատում ա ամբողջ կյանում: Լացի միջոցով երեխան, ընդամենը, արտահայտում ա իր էմոցիան, ծեծը տվյալ պարագայում, ընթագիտակցության կողմից ընկալվում ա, որպես արգելք, կոնկրետ ասած՝ չի կարելի լինել այնպիսին ինչպիսին որ կաս, հակառակ դեպքում կպատժվես, կամ՝ աշխարհը իրենից վտանգ է ներկայացնում, այս ամենը հետագայում տարատեսակ ֆոբիաների առաջացման պատճառ կարող է հանդիսանալ: Դրա համար, տվյալ դեպքում անհրաժեշտա գրագետ մոտեցում: Հասարակական վայրում երեխային հարվածելը չի կարող լինել դաստիարակման ձեւ, եթե երեխան անկառավարելի է եւ չափազանց ագրեսիվ, ապա ծնողը թող նման պահվածքի պատճառները փնտրի ոչ թե երեխայի մեջ, այլ իր մեջ, երեխան կրկնօրինակում է ծնողների պահվածքը, տղան կրկնօրինակում է հոր պահվածքը, աղջիկը՝ մոր պահվածքը: Ագրեսիվ ընտանիքում չի կարող հանգիստ երեխա մեծանալ: Եթե ծնողը բոլորի աչքի առաջ իրեն թույլ է տալիս ձեռք բարձրացնել երեխայի վրա, խոսում է այն մասին, որ հենց ինքն էլ ագրեսիվ է ու դաստիարակությունը պետք է սկսել հենց իրենից:

Հասարակական վայրում երեխայի վրա ձեռք բարձրացնելը համարում եմ հանցագործություն:

Ահա եւս մեկ դաս, որը քաղել եմ կյանքից:

Փաստորեն լացը ագրեսիայի արտահայտման ձեւ է եւ պետք է պատժվի, ծեծն էլ պատժի ձեւ՞ է:
Հասարակական վայրում երեխային ծեծի ենթարկելը ագրեսիայի արտահայտման ձեւ է, որը պետք է պատժվի:
Երեխայի լացը ընդամենը էմոցիայի արտահայտման ձեւ է: Հենց նոր լույս աշխարհ եկած երեխային եկեք նույնպես պատժենք, այն բանի համար որ դեռ լույս աշխարհ չեկած սկսում է լացել, հենց ծնված օրվանից եկեք «դաստիարակենք», որ լացել չի կարելի:

[Դեկադա]

Հասարակական վայրում երեխայի վրա ձեռք բարձրացնելը համարում եմ հանցագործություն:

Այսինքն տանը տվեք ջարդեք, բայց հասարակական վայրերում ձեզ խելոք պահեք:: Ասեք ինձ ապտակելն ու ծեծելը հոմանիշնե՞ր են: Ինձ համար հանցագործություն է այն երբ երեխաները ստիպված են լինում ապրել նույն հարկի տակ նարկոման, հարբեցող, անբարոյական ծնողների հետ: Ինձ համար հանցագործ են էն ծնողները, ովքեր տանը վեր ընկած ողորմության են ուղարկում իրենց մանկահասակ երեխաների: Ինձ համար հանցագործ են նրանք, ովքեր իրենց երեխաների առջևից փախցնում են հացի կտորը: Կարծում եմ այսքանն էլ բավական է:Ու պիտի հիասթափեցնեմ ձեզ, ես ծեծող ջարդող ծնողների թվին չեմ պատկանում: Թեպետ սուրբ չեմ հաստատ: Բայց այն ծնողը, ով իրա կյանքն ու հոգին դնում է իր երեխաների համար, ով առավոտից երեկո աշխատում է հենց իր երեխայի համար, ով գիշերները անքուն անց է կացնում նույն երեխայի մահճակալի կողքին ու երբ երեխան/ թեկուզ 2 տարեկան/ հասարակական վայրում այնպես է լացում, որ իր կապրիզի պատճառով գրավում է շրջապատի ուշադրությունը և ծնողը խփում է ես նրան հանցագործ չեմ համարում, ոչ էլ արարքը հանցագործությունը: Համաձայն եմ էթիկայի տեսակետից ոչ հաճելի տեսարան ա լինում, առավել ևս նրանց համար ովքեր չգիտեն խառնվեն թե չխառնվեն, բայց անձամբ ես լավամարդ չեմ դառնում: Ես էտպիսի պահերին պաշտպանում եմ ծնողի տեսակետը, պարզապես ոչ էտքան բորբոքված ոնց ծնողն ա դա անում:

Մենք ահագին շեղվեցինք թեմայից, հուսամ կներվի:

[հովարս]

Իսկ երբ հասարակական վայրում ծնողը երեխային՝ բոլորի աչքի առաջ անպատվում է, սպառնում ու հարվածում՝ խառնվել պե՞տք է թե՞ ոչ: Նման վերաբերմունքի համար ԱՄՆ-ում ծնողին, ամենայն հավանականությամբ կզրկեն ծնողական իրավունքից, իսկ մեզ մոտ գործում է լավամարդ երեւալու սկզբունքը, իբր, էնքան լավն եմ, որ ինձ թույլ չեմ տալիս խառնվել ծնող երեխա հարաբերություններին: Կյանքի ընթացքում լրիվ հակառակ համոզմանն եմ եկել: Նման դեպքերում, անհրաժեշտ է խառնվել, որորվհետեւ, երեխան փոքր է եւ չի կարող իրեն պաշտպանել, հավատացեք, երեխաները, երբեմն ամենաշատը հենց սեփական ծնողներից պաշտպանվելու կարիքն ունեն: Ծնողը իր վերաբերմունքով երեխային կարող է թեւեր տալ, եւ հակառակը կարող է զրկել լիարժեք մարդ զգալու եւ լիարժեք մարդ դառնալու բոլոր հնարավորություններից:

Դեմոկրատիա, ինչ վնասներ է հասցնում մարդկությանը: Ինչ-որ մեր պապերը նման կոմպլեքսներ չեն ունեցել, ինչո՞ւ

22.... և լողա հոսանքի ուղղությամբ:

Այնքան էլ լավ խորհուրդ չէ

[Freeman]

Այնքան էլ լավ խորհուրդ չէ

Ոչ միշտ

[Taurus]

Մեծ ընկերության աշխատակցի լավագույն պատասխանը ցանկացած հարցին ՞Չգիտեմն՞ է