Օտարալեզու դպրոցներ: Ո՞րն է մեր անհանգստության պատճառները: Հազար անգամ խոսվել է դրա մասին, բայց փաստորեն դեռ քիչ է…
1. Խոսվում է միջազգային ազպարեզում մրցունակ մասնագետներ ունենալու մասին:
2. Խոսվում է կրթական ոլորտում մրցունակություն ապահովելու մասին:
3. Խոսվում է մարդու ազատ ընտրության իրավունքի մասին:
4. Խոսվում է ազգայնամոլության մասին:
…….
Հիմա փորձեմ իմ կարծիքը հայտնել տվյալ հարցերի վերաբերյալ
1. Օտարալեզու կրթություն ստացված մրցունակ մասնագետների մեծամասնությունը լքելու են Հայաստանը, քանի որ այստեղ նրանց ոչ մի ապագա չի սպասվում: Այսինքն սա նպաստելու է արտագաղթի էլ ավելի մեծացմանը: Եվ օտար լեզվամտածողություն ունեցողին շատ ավելի հեշտ կլինի հրաժարվել հայրենիք ասվածից: Բացի այդ հայերենը կդառնա կենցաղային լեզու քանի որ դուրս կմղվի գիտական, տնտեսական, իրավական, քաղաքական, բժշկական… և այլ, համարյա բոլոր ոլորտներց: Քանի որ հայերանով կդադարեն լուրջ գիտական հոդվածներ գրել, քանի որ օտարալեզու կրթություն ստացած մասնագետը ուղակի չի կարողանա հայերեն ձևակերպել իր մտքերը գիտական ոլորտում:
2. Կաթական ոլորտում նորմալ ներքին մրցունակություն չի կարող ապահովել օտարալեզու դպրոցների առկայությունը, քանի որ պայմանները անհավասար են լինելու: Օտարալեզուները առավել ապահովված են լինելու, քանի որ շատ ավելի լավ են ֆինանսավորվելու: Եվ հետո ի՞նչ է նշանակում կրթական ոլորտում մրցակցություն: Երբ խոսքը գնա ԲՈՒՀ-երի մասին, դա հասկանալի է: Իսկ դպրոցների միջև մրցակցություը ո՞րն է: Դպրոցները պիտի հավասարապես հովանավորվեն պետության կողմից և ունենան հնարավորինս հավասար մակարդակներ:
3. Ազատ ընտրության հարցը բավականին լուրջ է: Իմ կարծիքով մեր նման երկիրը լեզվի հարցում իրավունք չունի իրեն նման շռայլություն թույլ տալ: Լեզվի հարցում հենց պետք է անհարդուրժողական լինել: Քանի որ դա է ազգապահպանման հիմքերի հիմքը: Եթե մենք մեծ երկիր լինեինք և տնտեսապես ավելի հզոր լիներնք, այդ ժամանակ մենք կունենաինք օտարալեզուների կարիքը, իսկ տվյալ իրավիճակում դա շատ լուրջ վտանգ է ներկայացնում մեզ համար:
4. Ինչ վերաբերվում է ազգայնամոլությանը, ապա կարծում եմ, հենց նման օրենքներն են, որ ավելի են խորացնում հայրենասեր մարդու մոտ ինքնապահպանման բնազդը, որ էլ կամաց կամաց ձգտում է դեպի ծայրահեղություն ու վերածվում է ազգայնամոլության: Ես էլ չեմ սիրում ոչ մի մոլություն, բայց գտնում եմ, որ ավելի լավ է ազգայնամոլ լինել, քան թե ազգատյաց:
Եվ վերջում ասեմ, որ օտարալեզուների կողմ բերված ցանկացած արգումենտ ոչ մի կապ չունի օտար լեզվով կրթություն ստանալու հետ, այն ուղակի կապ ունի բարձր և որակյալ կրթության ապահովման հետ: Նորից ու նորից՝ օտար լեզվին լավ տրապետելու համար պարտադիր չի օտարալեզու կրթություն ստանալ:
Մեջբերել
Էջանիշներ