ԶՎԱՐՃԱՑՈՂ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ
Մարտի 1-ի հանրահավաքում Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը, “նկատի ունենալով, որ վարչախումբը ոչ միայն տրամադիր, այլեւ ի վիճակի էլ չէ կատարելու որեւէ դրական քայլ թե սոցիալ-տնտեսական վիճակի բարելավման, թե ժողովրդավարության ու օրինականության հաստատման, եւ թե արտաքին քաղաքականության խնդիրների լուծման բնագավառներում, ինչը նրա լիակատար սնանկության ապացույցն է”, հրապարակեց 15 կետից բաղկացած պահանջներ, որոնք կատարելու դեպքում Կոնգրեսը կարող է երկխոսություն սկսել իշխանության հետ:
Բնականաբար, բոլորն էլ հասկանում են, որ այդ պահանջները իշխանությունը չի կատարի, թե այն պատճառով, որ դրանց կատարումը կխարխլի իշխանության առանց այն էլ խախուտ դիրքերը, թե նաեւ այն պատճառով, որ իշխանության համար “զապադլո” է կատարել հասարակության որեւէ պահանջ:
Մի կողմ թողնենք այն, թե ում են ուղղված այդ պահանջները, որքանով են դրանք հիմնավոր եւ իրատեսական եւ այլ նման հարցեր, որոնք քննարկում են հասարակությունն ու քաղաքական ուժերը: Անդրադառնանք իշխանության արձագանքին:
Իշխանությունն, օրինակ, կարող էր ընդհանրապես չարձագանքել եւ ընդունել կեցվածք, որ դա իրեն չի վերաբերում: Դա կլիներ ազնիվ: Սակայն տեղի ունեցավ հակառակը` իշխանությունը ոչ միայն արձագանքեց, այլեւ տվեց բնորոշումներ, որոնք առաջացնում են հարցեր: Օրինակ, ԱԺ նախագահ հովիկ Աբրահամյանը հայտարարեց, թե ընդդիմության պահանջներն իրականանալի չեն: Իշխող կուսակցության զանազան տրամաչափի գործիչներ էլ հայտարարեցին նույնը, եղան նաեւ այնպիսիները, որոնք ընդդիմության պահանջները որակեցին որպես ծիծաղելի ու անհեթեթ:
Հետաքրքիր է, արդյոք ծիծաղելի կամ անհեթեթ է ասենք 1-ին կետում ամրագրված` քաղբանտարկյալներին ազատ արձակելու պահանջը: Կամ, արդյոք ծիծաղելի է 2008-ի մարտի 1-ի զոհերի հարազատներին 1-ական միլիոն դոլար հատկացնելու պահանջը: Այսինքն, իշխող կուսակցության համար զվարճալի՞ է, երբ 10 մարդ են գնդակահարում Երեւանի փողոցներում: Կամ, գուցե քիչ են համարում, դրա՞ համար են զվարճանում:
Էլ չենք խոսում մյուս պահանջներից, որոնցում խոսք է գնում ոստիկանական ահաբեկումները, քաղաքացիների մաքսային թալանը դադարեցնելու, Ղարաբաղը բանակցության սեղան վերադարձնելու, աշխատավորների շահերը չոտնահարելու, բարձրաստիճան չինովնիկների ունեցվածքի մասին տեղեկատվությունը հրապարակելու եւ այլնի մասին:
Թեեւ, մյուս կողմից, այս պահանջները հենց «զվարճալի էլ» պիտի լինեին իշխանության համար` չէ՞ որ այս պահանջները մատնացույց են անում փաստացի կոնկրետ հանցագործություններ: Նման պայմաններում, զվարճալի են ոչ թե ընդդիմության պահանջները, այլ այն, որ նման իշխանությունը շարունակում է մնալ:
Էջանիշներ