Ստեղ խորանալու կա «կայֆավատ» հասկացության շուրջ։ Պատկերացրու երիտասարդության ուղեղը մտցնում ենք «քանի ջահել ես, պիտի կայֆավատ լինես» գաղափարախոսությունը (չնայած էլ ու՞րՏրիբուն-ի խոսքերից
) Ու էստեղ մրցակցություն է առաջանում՝ ով ինչքան շատ կայֆավատ… Կարելի է նաև խմբակային կայֆավատ, հաշիշ–մարիխուանա կայֆավատ… կարելի է զոռ տալ երևակայությանը ու մոգոնել առավել օրիգինալ կայֆեր, ասենք սադո–մազո, ֆետիշ, արյուն պզզցնել և այլն…
Ամեն դեպքում եթե մարդիկ չափից ավելի շատ են «կայֆավատ» լինում, ապա նրանց պոռնիկներից տարբերելը ավելի ու ավելի զոռ խնդիր է դառնում, հետևաբար բացարձակ հանդուրժողաբար այս խնդրին մոտենալն էլ մեկ այլ ծայրահեղություն է։
Իմ կարծիքով առհասարակ «կայֆավատ» եզրույթը տուֆտա եզրույթ է, որովհետև ըստ իմ երկրամյա ընկալումների վերջինս ենթադրում է միայն «դիշովի կայֆեր», այսինքն սեքս, մարիխուանա, դիսկոտեկներում գալարվել, հարբուշներ տարբեր ախմախ խմիչքների միջոցով։ Օրինակ մեծամասնությունը սար բարձրանալուն, ջրի տակ սուզվելուն, լեռնադահուկասղալագյաբռլամիշին, հեծանվամոլությանը, կարճ կամ երկար ճանապարհորդություններին «կայֆավատ» չի անվանում, և ցավոք… որովհետև շատերի ուշքն ու միտքը հիմմար կայֆերն են (կներեք), որոնց համար մեծ ջանք թափել չի պահանջվում՝ փող ունե՞ս (պապան տվել ա), նստեցիր, խմեցիր–ուռեցիր, հելար գալարվեցիր, անցար կողքի սենյակ շինեցիր–շինվեցիր ու «արյա, էս ի՞նշ կայֆերով լի է կյանքը»… Արդյունքում ձևավորվում է էգոիստ, նեղ աշխարհայացքի տեր, համախմբվելու ու պետական հարցեր լուծելու ունակությունից զուրկ երիտասարդություն, որը շատ շատ կարող է բողոքել, որ կայֆավատ լինելու հնարավորություն չունի (ա–լյա Հունաստան):
Դրա համար էլ ամուսնությունը ասոցացվում է հոգսերի ու ազատության սահմանափակումների հետ, ծերությունը՝ դժբախտության հետ։ Արդյունքում արևմտյան թոշակառուները մեր երիտասարդներից ավելի շատ են «կայֆավատ» լինում, իսկ մեր երիտասարդ ժամանակ բուռն կայֆեր արած ծերունի թոշակառուների կայֆերը՝ թզբեհն ու նարդին է, առողջ ծերունին էլ՝ էկզոտիկ երևույթ։
Էջանիշներ