Երբ նոր էի աշխատանքի ընդունվել, ինձ համար միակ փրկությունը երաժշտություն լսելն էր: Փրկություն ինչից՞
Չորանալուց: Հա՛, հենց չորանալուց: Աշխատանքային մթնոլորտը ուղղակի խեղդող է: Դադարում ես մարդ լինել:
Օրվա մեջ ուղեղդ անդադար աշխատում է ու ժամանակ չի լինում սովորական, մարդկային էմոցիաների. ուրախություն, ժպիտ, տխրություն, թախիծ, կարոտ, սեր, զզվանք, կծու, դառը, քաղցր, կարմիր, կանաչ, երկնագույն, վառ լույս, մութ...
Ամբողջը մոխրագույն է. պատերը, համակարգիչը, սեղանը, կողքիս նստածը, մոնիտորիս միջինը...
Եթե ունիվերսալ, միջինացված արարած չլինես, գործ չես կարող անել, անընդհատ պետք է շեղվես:
Միակ բանը, որ հիմա ինձ կապում է արտաքին աշխարհի հետ ու օրվա մեջ գոնե ինչ-որ չափով սովորական մարդկային մոցիաներ է տալիս /որ չդադարեմ ՞ապրել՞ վերջնականապես/ ականջակալների երաժշտությունն է ու աշխատանքային սեղանիս վառ նարնջագույն դդումներով նկարը:
Օֆիսը չի հանդուրժում ինդիվիդուալություն: Այդ պատճառով, բոլոր աշխատողների սեղաններին տարբեր հուշանվերներ, խաղալիքներ են շարած: Դա միակ առարկաներն են, որոնցով նրանք տարբերվում են պատերից, սեղաններից ու աթոռներից ու միմյանցից:
Էմոցիա
Էմոցիոնալ
Առանց էմոցիաների մարդը թոշնում է:
Էջանիշներ