Անկապ օրագիր

[Արևհատիկ]

Երեկ առավոտյան նենց լավ եղանակ էր: Իսկական գարուն: Ես էլ գիտեի, որ տեղ պիտի գնամ, ուրախացել էի, որ էդ եղանակին տնից դուրս եմ գալու: Բայց հենց մոտեցավ տնից դուրս գալու ժամը, սկսվեց ուժեղ անձրևը: (Սիրում եմ անձրևը, բայց երբ ես տանը նստած, պատուհանից դուրս եմ նայում), անձրևանոցս էլ մոտս չէր, ու ես ինքս ինձ վրա զայրանալով, թե ինչի մի քիչ շուտ դուրս չեկա, ինքս ինձ հետ կռվելով, մի կերպ ինձ համոզելով տնից դուրս եկա

Մինչև դուրս գալս էլ էնքան մտածել էի, թե դրսում տաք կլինի, թե ցուրտ, ակումբի "Տոտո Կուտունիո" թեման "Տաք կուրտկա" կարդացի

Մենակ քայլում էի փողոցով, անձրևի տակ ու անկախ իմ նախնական տրամադրվածությունից, նենց մի հաճույք էի զգում, որ անձրևի կաթիլները երեսիս են խփում:

Հետո ինչ, որ լրիվ թրջված վիճակում տեղ հասա ու մտածում էի, որ հենա հիվանդանալու եմ, զատո (ուֆ, էս բառը տենց էլ չիմացա հայերեն ոնց գրեմ) նենց լավ էր

[Katka]

Էս Անկապ օրագիրն ամենաանկեղծն է ողջ ակումբի թեմաներում: Լավ է:

[Լուսաբեր]

Էսօր ամեն բան թարսա ինձ համար: Առավոտս նույնն էր ինչ երեկ էր կամ մի ամիս առաջ: Ու իմ անհետաքրքիր կյանքի մի օր էլ էսօր էր…Չնայած էսօր անհետաքրքիրի տեղ թարս էր. Ու չնայած, որ ես զգում եմ ինչ անհետաքրքիր եմ ապրում, ոչ մի անգամ էսօրվա պես տխուր չեմ եղել: Ամենավատ պահին ժպտալու ունակությունս չեմ կորցնում, չեմ սիրում, երբ կողքից զգացվումա դա, ամեն ինչ ձգտում եմ մեջս պահեմ ու ինքս իմ դարդով տապակվեմ: Բայց հիմա չեմ կարողանում ու գրում եմ: Ամենավատը էնա, որ պատճառը շատ պարզ բանա, որը կուտակվելա ահագին ժամանակ ու որոշելա հենց էսօր դուրս գա մեջիցս: Ուզում եմ կռվեմ մեկի հետ...չնայած ու՞մ հետ կռվեմ, կամ ինչի՞, ոչ մեկը մեղավոր չի իմ ես հիմար վիճակի համար: Մենք բոլորս մեր խնդիրների համար ինքներս ենք մեղավոր:
Առավոտից ուզում եմ լացեմ, գիտեմ, որ լացելուց հետո կհանգստանամ, բայց հետաքրքիր բանա կատարվում հետս. արցունք չկար, մինչև չսկսեցի գրել:
Ու լավա որոշեցի կիսվել, առջևում դեռ կես օր կա, իսկ ես էտ վիճակում չէի դիմանա...
Ներեք, եթե կարդալուց տխուր տրամադրություն իջավ ձեզ վրա.
Կլացեմ ու կհանգտանամ հիմա.....

[Դեկադա]

Ճակատագիրը ի՞նչ սկզբունքով է ընտրում իր զոհին... պատահականության թե՞ նպատակադրված...
Երեւի թե նա այդ գործընթացը անում է «ինչքան կդիմանաս» սկզբունքով ու սկսվում է մի ամբողջ փորձաշրջան: Ամբողջ կյանքն է փորձաշրջան... ու ինչքան կդիմանաս՝ էնքան էլ տեստդ անցած կլինես: Քննության նման մի բանա է, հանկարծ մի հարցի չպատասխանես բալերդ կիջնեն: Կամ էլ կախված տեստից կարողա եւ բախտդ բերի ու թույլ հարցեր լինեն, որոնց պատասխաններն են հեշտ կլինեն: Վատագույն դեպքում էլ, ինչքան կդիմանաս էնքան էլ տեստդ կբարդանա ու դրա պատասխանները գրելուց հաստատ կասես. «ճակատագիրը չար խաղեր է խաղում ինձ հետ»: Բայց դե տոկալ է պետք ու գնալ ճակատագրին ընդառաջ... ու դու ցավով եւ ուրախությամբ գիտակցում ես, որ սկսում ես ապրել ընադու թշնամիներդի ու հանուն համախոհներիդ:

[Philosopher]

[Մանուլ]

Ընդամենը ուզում եմ մարդկանցից ստանալ այնպիսի վերաբերմունք, ինչպիսին ես եմ իրենց տալիս: Դժվա՞ր ա: Եթե ես մարդուն տեսնելիս ասում եմ «բարև», թող ինքն էլ ինձ տեսնելիս ասի «բարև»… Դժվա՞ր ա: Ես անինքնասեր չեմ ու եթե զգում եմ, որ էդ մարդը չի ուզում «բարևիս» պատասխանել, չեմ բարևի: Չեմ ուզենա բարևել:
Շա՞տ բան եմ ուզում…

[Աբելյան]

Տրամս չգիտես խի չի իջնում… Կարող ա՞ վտանգի զգացողությունն եմ կորցնում…

[Մանուլ]

Նոր տվածս վարկանիշներն էի կարդում (ես հին գրառումներ ու հաղորդագրություններ փորփրելու մանյակ եմ ) ու փորձում էի հիշել, թե որ գրառման համար եմ տվել: Դե, որ թեմայի վերնագրի վրա ես սեղմում, առաջին էջն ա բացվում, ոչ թե տվյալ գրառումը: Մի քանի հատը չկարողացա հիշել, բայց հեսա փորփրեմ, գտնեմ :
Հա, ի՞նչ էի ասում: Նայում էի մեկնաբանություններիս: Մինչև էս գրառումը 50 մեկնաբանության մեջ կար 18 հատ սմայլիկ: Դրանից հետո` 53-ի մեջ ընդամենը 5 հատ կար : Առաջընթացն ակնհայտ ա, չէ՞ :

[Kuk]

Բաղրամյան պողոտայով 60կմ-ժամ արագությամբ սլանում ես, դիմացը կանաչ լույս ա, արդեն հատում ես խաչմերուկը և այդ պահին հազիվ հասցնում ես նկատել, որ մի պետավտոտեսուչ որոշել ա ինքնասպան լինել և իր այդ որոշումը փորձում ա իրականացնել քո մեքենայի տակ ընկնելու միջոցով: Վթարային իրավիճակ ստեղծելով կանգնացնում ես մեքենադ ու հասկանում, որ այդ պետավտոտեսուչն իրականում չէր ցանկանում վերջ տալ իր կյանքին, ուղղակի ինչ-որ պատգամավոր աշխատանքի էր գնում, և պետք էր անհապաղ փակել այդ խաչմերուկը:
Մտնում ես սուպերմարկետ, գտնում քո փնտրած ապրանքը, նայում վրայի գինը՝ 780 դրամ, մոտենում ես կասսային, տալիս ես ընտրածդ ապրանքը և լսում ժպիտը դեմքին աչքերիդ մեջ նայող աղջնակի սիրալիր ձայնը. «930 դրամ»: Ցույց ես տալիս ապրանքի վրա գրված «780»-ը և լսում նույն սիրալիր ձայնը. «Գիտե՞ք, ճիշտ թիվն ինձ մոտ գրվածն է, այդտեղ սխալ է գրված», մի երկու բառով բացատրում ես, որ էդ խայտառակության մասին արդեն գրեթե բոլորը գիտեն, հարկավոր է այլ ստորություն հորինել, և դուրս գալուց աչքդ ընկնում ա սույն սուպերմարկետ կոչվածում գնումներ կատարող տատիկի կողմը, և, առաջին հայացքից սովորական թվացող այս տեսարանի փոխարեն այլ բան ես «տեսնում». «տեսնում ես» մի տականքի, ով ունի մի քանի միլիոն կամ միլիարդ դոլար, ունի մի քանի տասնյակ անձնական օգտագործման հաստավիզ, ունի արյունոտ ձեռքեր, և նա կողոպտում է այդ խեղճ տատիկին, ով իր ստացած մի քանի գրոշ թոշակով եկել է իր համար սնունդ գնելու:
Հետո քայլում ես փողոցով. դիմացից երկու աղջիկ են քայլում, նորմալ հագնված, նորմալ շարժուձևով, և երկու թափթփուկ, որ նրանց չեն ճանաչում, դիմում են այդ աղջիկներին. «Քուր ջա՞ն, ձեր մոտ էլ ա լյո՞քշ»: Տաս էդ թյուրիմացության գլուխը երկու կես անես, որ «քուր ջան»-ի փոխարեն «բուժքույր ջան» ասի, փողոցային լյոքշն էլ վերածվի հիվանդասենյակի լոքշի: Լրբի տղեք:
Տաքսիների վրա գրված ա՝ 1կմ-100դրամ: Կարելի ա ասել՝ էժան ա: Բայց ի՞նչը: Նստում ես, 7կմ քշելուց հետո նայում ես՝ հաշվիչի վրա գրված ա 1100 դրամ: Փաստորեն, էդ «էժան» ասվածը մատուցվող ծառայության վճարի հետ ոչ մի կապ չունի, դա ծառայությունը մատուցող տաքսի սերվիսին է վերաբերում:

[VisTolog]

Սկիզբն այստեղ
Մի քիչ պատմեմ էսօրվա (երեկվա) եղածից:
Ժամը 17-ն էր համարյա, հասա կինոմոսկվա: Հետո նկատեցի 2-3 հատուկ վարժեցված շների, որոնց միայն ֆիլմերում եմ տեսել, ռումբ փնտրելիս:
Մտածեցի, կարողա էլի սուտ զանգ են ստացել, թե շենքում ռումբ կա ու հիմա ստուգում են: Շենքի տակ ահագին մարդ կար հավավքած: Ասի ներս մտնեմ, տեսա ինչ-որ «խցանումա» առաջացել: Մոտիկացա դռանը, տեսա ամեն մեկին ստուգում են, նոր ներս թողնում (էտ երկաթաազդանշանայինազգուշացնող համակարգը ոնցա՞ կոչվում ): Ստիպված, մինչև մտնելս մոտս ինչքան մետաղ կար, հանեցի ու նախապատրաստեցի, որ դնեմ սեղանին ու անցնեմ: Դրեցի անցա, մեկ էլ իրանց սարքը վրաս երկաթ հայտնաբերեց ու տու-տու-ն գցեց:
Ստուգեղներից մեկը վերցրեց իր մինի երկաթահայտնաբերիչաազդանշան տվող սարքը ու մի հատ «վրայովս» անցկացրեց: Մեկ էլ թե
– ի՞նչ ունես ստեղ պահած
– Ո՞րտեղ
– Գրպանդ, էլ որտեղ
– Ոչմիբան
– . . . Հլը մայկադ բարձրացրու

Պարզվեց ջինսիս կոճակն էր ինձ ահաբեկիչի տեղ ուզում դներ:

Ընթացքում իմացա, որ նախագահնա իր աշխատակազմով, նախարարներով, մեծ «շիշկեքով» գալու ինչ-որ միջոցառման:
Երբ արդեն ուզում էի տոմսը գնեի, նկատեցի, որ ոչ կապույտ դահլիճումա լինելու ֆիլմը, ոչ էլ կարմիրում, այլ հասարակ վիդեո դահլիճում, որտեղ շատ ավելի քիչ մարդա տեղավորվում: Տոմսս էլ հենց առաջին շարքի, առաջին տեղն էր. Պատվավոր
ՈՒ ըտեղ, կամաց-կամաց սկսեցի նյարդայնանալ: Երևի ինչ-որ դասարան կամ կուրս էր եկել էդ ֆիլմը նայելու: Դե ցանկացած դասարանում/կուրսում էլ լինում են «լավերը», որոնք միշտ ուզում են իրենց ցույց տան.. կարճ ասած, նենց մի ձայներ, բարձր խոսակցություններ, հեռախոսի ձայներ էին գալիս, որ առաջին շարքը լրիվ (բացառությամբ ինձ) ու երկրորդ շարքը մասամբ դատարկվեց: Դե հնարավորա, որ հետևի շարքերից էլ են դուրս եկողներ եղել, որովհետև հնարավոր չէր ոհմակի ( հա լավ` հոտի )հանած ձայների տակ ֆիլմ դիտել:
Որոշեցի գոնե մինչև 18-ը նստեմ, եթե Գայլն էլ գա, ամենայն հավանականությամբ իրան առաջին շարքի երկրորդ տեղը կտային, գոնե տենց կհանդիպեինք: Բայց չդիմացա: Որոշեցի դուրս գամ, առաջին հարկում սպասեմ, տենց կտեսնեմ գոնե: Դուրս եկա, էն էլ մեր պարոն անվտանգության աշխատակիցը ասեց, որ եթե դուրս գամ, էլ չեմ կարողանա ներս մտնեմ: Ասի լավ, մեկա նենց ձեներ են… լսի լսի է (չթողեց վերջացնեմ խոսքս), հիմի ես բանալին վերցնում եմ, դու հետևի մուտքով դուրս ես գալիս, շենքում միջոցառումա, առաջին հարկով չես կարող դուրս գալ: Դե էլ ի՞նչ կարելի էր անել.. հետևի մուտքով դուրս եկա, ու պտտվելով շենքի շուրջը, եկա դիմացի մուտքով նորից մտա ներս
Արդեն 17:15-17:20 էր, ու արդեն դժվար կլիներ Գայլին տեսնել. . .
Տեսա, որ կամաց-կամաց մենակ սևազգեստները շատանում են, որոշեցի դուրս գալ: Դրսում էլ մի կես ժամ մնացի, էն հույսով, որ կարողա Գայլը էդքան պագոնավորների մեջ ինձ տեսնի ու ճանաչի, . . համ էլ մեր նախագահին հեռվից մի հայացք կնետեի: Տեսա, որ անհույսա մեկնումեկին տեսնել, ու արդեն ոտքերս ցավում են, որոշեցի գնալ տուն. . .
Դե վերջին պահին էլ մոռացա (ավելի ճիշտ` չմոռացա..) գոնե հեռախոսիս համարը Գայլին գրեի Էհ

[Elmo]

Ուրիշ ու շատ հեռու մոլորակից եկած բանական էակ եմ ուզում տեսնել ու հետը շփվել: Ուզում եմ պատմի իրենց մոտ ո՞նց ա ամեն ինչ կառուցված, ո՞նց են ապրում, ինչո՞վ են զբաղվում: Ուզում եմ մի քանի նկարներ ցույց տա իրենց մոտ արված, ու նկարներից մեկը աստղային երկնքի նկարը լինի:

[Ժունդիայի]

Փողոցով քայլում էի….
Խաբեցի, ես փողոցով չէի քայլում, այլ կանգնած էի լուսաֆոռի տակ և այդ պահին լսում եմ մայրը դստեր հետ զրուցելիս խորհուրդ է տալիս միշտ ուշադրություն դարձնել մարդկանց խոսակցություններին:
Զարմացած ասում եմ` լավ յանմ էս ինչ խորհուրդ է, փոքրիկին սովորեցնում է ամեն ինչի մեջ քիթը խոթել, ինչ տեսակի ծնողների ասես կարելի է հանդիպել: Մի պահ մտածեցի` սա ի՞նչ աբսուրդ է` պատկերացնելով աղջկան փոքրիկ հետախույզի դերում, ամեն տեղ ականջները սրած ման գալուց:
Եվ այդ պահին մի բան նկատեցի` ինքս եմ ուշադրություն դարձնում կողմնակի խոսակցությանը:


Հաճախակի է ստացվում, երբ ինքներս հակասում ենք մեզ առանց գիտակցելու:


Փողոցով քայլում էի ու հիշեցի` ինչ լավ է, որ <<ինչն է ձեզ վանում հակառակ սեռի մեջ>> թեմայում հարցի շուրջ գրառում չեմ կատարել.....

[Արևհատիկ]

Էնքան հաճելի ա փոքր երեխաների հետ շփվելը, նենց մի անբացատրելի հաճույք եմ զգում էդ պահին:

Քիչ առաջ հերևանի երեխան մեր տանն էր, (ընդհանրապես շատ եմ էդ երեխու հետ ժամանակս անց կացնում) ու ինձ համար հեքիաթ էր պատմում: Էդ պահին, որ նայում էի իրա դեմքին՝ էդ անկեղծ արտահայտությունը, ժպիտը, էն պատմելու ընթացքում ժեստերը , ուզում էի ուժեղ գրկեմ, թուշիկները կծեմ :

[Արևածագ]

Երեկ ամուսնուս աշխատակիցներից երկուսը մեր տանն էին: Հրավիրեցի խոհանոց, որ սուրճ հյուրասիրեմ: Ինքս արագ- արագ սկսեցի դարակներից հանել սուրճի պարագաներն ու, գազօջախի մոտ կանգնած, ողջ ուշադրությունս սուրճին էր, որ հանկարծ չթափվի: Մեկ էլ հայացքս բարձրացրի՝ տեսնեմ նրանցից մեկը՝ նախագծային բաժնի պետը, այդպես էլ կանգնած է մնացել, իսկ ամուսնուս վարորդը առոք- փառոք տեղավորվել է սեղանի կողքին:Չգիտեմ, գուցե ես մոռացել էի առաջարկել նստել, կամ նա չէր լսել, բայց այդպես էլ կանգնած սպասում էր: Իհարկե, անմիջապես առաջարկեցի նստել, շնորհակալություն հայտնելով՝ նստեց:
Այդ մարդը միանգամից մի տասը գլուխ բարձրացավ աչքիս: Լավ դաստիարակությունն ու կիրթ վարվեցողությունը անգնահատելի արժեքներ են:

[Արևածագ]

Այս տոն օրով նորից տխրություն է իջնում վրաս:Հաճախ ինչքան շատ են պաճուճանքներն ու ձևականությունները, որ էությունը ոչ միայն ստվերում, այլ նաև նույնիսկ անճանաչելիորեն փոխում են: Քանի օր է եռուզեռի մեջ ենք. Գաթա ենք թխում, ձու ենք նախշում-ներկում, չամչով փլավի հետ նաև մսով կերակուրներ, աղցաններ սարքում, դռան կողքին քաղցրավենիքի սկուտեղ դնում, որ զանգը տվողին հյուրասիրենք: Մի երկու րոպեով աչքդ գցում ես հեռուստացույցին՝ եկեղեցական ճոխ ներկայացումներ , նախագահները ջերմեռանդորեն խաչակնքում են...Ինչքա՜ն հեռու է այս ամենը նրանից, ինչ պիտի խորհրդանշեր այս տոնը: Դա Հույսն է, որ, միգուցե ամեն ինչ երկրային կյանքով չի ավարտվելու...Միգուցե...
Իսկ մենք, որ ո'չ ծոմ ենք պահել,ո'չ ապաշխարել, ու նույնիսկ անցյալ տարվա համեմատ ավելի ենք հեռացել կուրորեն հավատալուց, համընդհանուր խելահեղությանը տրված ճոխ սեղան ենք գցում, առավոտից շնորհավորում իրար: Բա որ հանկարծ մեկը դուռդ բացի, ու տեսնի որ տոնին չես պատրաստվել. «Դու հո թու՞րք չես»: Որտեղից երկար- բարակ բացատրես, որ այս բոլորը քեզ համար լրիվ ավելորդ է: Ամենահեշտ ճանապարհը նորից հոսանքի ուղղությամբ լողալն է:
Կուզեի Բարձրյալը ներեր այս անկեղծությանը: