Դրանք չեմ կարդացել, ճիշտն ասած չէի ուզի կարծիք հայտնել: Բայց Օստերի ոճը մի քանի առանձնահատկություն ունի, որ ինձ խիստ ձևի վանում են: Առաջինը՝ լեզվական առանձնահատկությունների իսպառ բացակայությունն է: Հարթ, կաստրատ լեզու: Առնվազն անտարբերություն է ներշնչում:SSS-ի խոսքերից
Կարդացել եմ "Պատրաքների գիրքը", "Կողփված Սենյակը", "Ապակե Քաղաքը"...Անտարբեր եմ կարդացել , չգիտեմ էլ ինչի եմ կարդացել
Հետո՝ որ պահի տակ տանում է հեղինակին: Տանում է հրեաների վրա, չինացիների վրա, այլ բաների վրա: Հանկարծ հերոսը սկսում է շանը պատմել, որ չինացիները հրեշներ են, որ եթե չինացի տեսնի՝ փախնի, որովհետև չինացիներն ընկած քաղաքով շներ են որսում, որ ուտեն: Եվ այլն:
Հա: Ամենաշատը տանում է ինքնախղճահարության վրա: Զգացվում է, որ Օստերն իրեն դնում է գլխավոր հերոսի դերում, գլխավոր հերոսին սպանում է, հետո փորձում ինքն իրեն խղճալ՝ ինչպես են իր մահը ողբում, կամ էլ չեն ողբում՝ ավելի խղճալի է: Եվ այլն:
Երկխոսությունները: Ամբողջ գրքում երկխոսությունները մատներիդ վրա կհաշվես: Ու մեծ մասամբ դրանք մենախոսություններ են: Պոլլի, շփման կոմպլե՞քս ունես
«Տիմբուկտուից» ավելի վատ գրած միայն մեկ անգլալեզու գիրք եմ կարդացել՝ Պալանիկի «Օրորոցայինը»: Իմ մոտ ամոթի սյանը գամված վեպերի ցուցակ կա, վերջին երկուսն այնտեղ իրենց պատվավոր տեղերն են զբաղեցրել:
Մեջբերել
Էջանիշներ