Պատկերացրեք, որ ԱՅՈ, հենց անկենդան միջավայրն է հիշեցնում, տրամադրում, անհիշելի ժամանակներից իսկ եկած՝ «համապատասխան մթնոլորտ» ստեղծում ՄԱՀԱՑԱԾ, կյանքից հեռացած անհատի վերջին /ավանդական/ հանգրվանի մոտ գտնվելու ժամանակ:Արշակ-ի խոսքերից
«Մեծ լռություն», «շեոլ»…և այլն, սրանք ՄԱՀԻՑ անդին՝ նախնիների երևակայության մեջ չտեղավորվող հանելուկային /ու մռայլ/ բնորոշումներն էին… ու ոչ պատահաբար, քանի որ,կարո՞ղ ենք մտաբերել պատմությամբ արձանագրված կրոնական, կամ որպես տվյալ ժողովրդի մշակույթի մաս ձևավորված համոզմունք, երբ հանգուցյալի անդրշիրիմյան կյանքը ասոցացվում է հիանալի, երանելի, ցանկալի, խրախուսվող ու ԿԵՆՍԱԲԵՐ ինչ-որ միջավայրի հետ: /Մի կողմ դնենք նիրվաննային, դրախտային և այլ օյինբազություններ/:
Ձեր առաջարկը հասկանալի է… իրատեսական է, ռացիոնալ է, սակայն կան հաստատված արժեքներ /անվանեք դրանք հավատամք, անվանդույթ…ինչպես կուզեք/, որոնք ժամանակն է իր տրամաբանական ուղու մեջ դրել… ու դա իրոք տրամաբանական է: Ամեն ժողովուրդ մանկան ծնունդը նշելու, խրախճալու իր կերպերն ունի, զարմանալի չէ, որ դրանք այնքա՜ն շատ են իրար նման, նույնական… ու նաև՝ հանգուցյալին հրաժեշտ տալու կերպերը… ՀՐԱԺԵՇՏ ՏԱԼՈՒ - տրամաբանորեն՝ վերջակետելու, ամենայն հարգանոք - իրենց միջավայրից տեղափոխելու այլ միջավայր, հոգեբանորեն ու ֆիզիկապես ընդունելով, համակերպվելով նա ԲԱՑԱԿԱՅՈՒԹՅԱՆ և ոչ թե ՏՐԱՆՍՖՈՐՄԱՑԻԱՅԻ հետ…
ՄԱՀ - այն բոլոր ժողովուրդների ու բոլոր ժամանակների համար միայն մեկ խորհուդ ու իմաստ ունի՝ ՎԵՐՋ…կրկնվում եմ՝ ինչ-որ առումով հասկանալի ու պատճառաբանված է Ձեր յուրօրինակ առաջարկը, բայց… ես չեմ կարողանում պատկերացնել, օրինակ, հենց պարոն Քեոփսի փառահեռ «հանգրվանի» փոխարեն, ասենք, մի երկնաքեր սեքվոյա…
Մեջբերել
Էջանիշներ