Ֆրեյա-ի խոսքերից
Չէէէ՜... ախր ընտանիքը լավ բան ա... Ուղղակի ափսոսս գալիս ա, որ տեսնում եմ նորմալ աղջիկներ գնում իրենց դարձնում եմ
տան հավ... էդ առաջին հարցը։
Երկրորդ, տեսնում եմ անմակարդակների հոծ զանգվածներ, ում սրսկել են, որ հարուստ ամուսին եւ առաջին երեխան՝ տղա, տապչկեքը՝ վազելով... իդեալական ընտանիքն ա, եւ ով էդպես չի ապորում, անիմաստ ա ապրում։ Ու տեսնում եմ, թե ոնց են նման տնային ծովախոզուկի վերածված կանայք վերևից նայում իրենց պես չմտածողներին։ Գուցե նախանձից ա, գուցե ուղղակի իրենց լավ զգալու համար ա...
Եւ երրորդ, դե բոլորը էդպես չեն... ահագին շատ մարդ ունեմ շրջապատումս, որ համ ընտանիքում են ինքնառեալիզցվում, համ կարիերայում ու կարծում եմ, այդ կանայք ավելի հանգիստ են ու գիտեն՝ ինչ են ուզում։
Մի ծանոթ ունեն, /սա զուտ բամբասանք ա / կինը ոնց որ ցանցառ լինի... Բարձրագույն ա ավարտել, բայց ավարտելուց հետո անմիջապես ամուսնացել ա, երկու երեխա ունի ու աշխատելու մասին խոսք չկա։
Նախ էդ աղջիկը մեղկ ա... իրա հետ խոսել հնարավոր չի, որովհետև միակ թեմաները որից տեղյակ ա, իրա երեխեքի ախկոներն ա... Ու ինչից խոսում ես, սկսում ա երեխաների "չարաճճիություններից" խոսել ու էլ բերանը չի փակվում...
Մյուս կողմից էլ, նենց ուժեղ զգացվում ա, որ չբավարարված ա ինքը իր կյանքով.. զգացվում ա, որ ճտպտան ու էներգիչնի աղջիկ ա, բայց տեղ չունի էդ էներգիան օգտագործելու ու ամբողջ ուժերը դնում ա երեխաների մեջ... բայց ոչ ոքի դա չի հետաքրքրում... ու դառել ա իսկական "կնիկ" ամենավատ իմաստով...
Չի կարելի տեեենց
Էջանիշներ