Հարգելի Տեր Հայր,
Ես, ինչպես և ցանակացած մահկանցու բազմաթիվ մեղքեր եմ գործել իմ կյանքի ընթացքում, և դրանցից մի երկուսը առավել ցավ են պատճառել և պատճառում հոգուս: Դրանք անգիտակցաբար եմ արել և իսկապես զղջացել ու զղջում եմ: Գուցե նաև չափազանցնում եմ իմ գործած մեղքերի մեծ լինելը, սակայն միևնույն է դրանք մեղք եմ համարում: Զատկի ժամանակ ծոմ եմ պահել և ապաշխարել` մասնակցելով ընդհանուր խոստովանության: Ողջ սրտով հավատում եմ Աստծուն և գիտեմ, որ Նա ներել է ինձ, սակայն ոչ մի կերպ չեմ կարողանում հանգիստ գտնել, ամեն անգամ, երբ կրկին հիշում եմ դրանց մասին, ցավ եմ ապրում և կրկին ներում հայցում: Խնդրում եմ ասեք, արդյոք պետք է գնալ անհատական խոստովանության, թե ընդհանուր խոստովանությունն արդեն բավական է եղել և պարզապես պետք է ամեն ինչ անել, որպեսզի մոռանամ դրանց մասին: Եվ ինձ միշտ հետաքրքրում է այն, թե արդյոք մի բանի դիմաց ներում ստանալու համար Աստծուն անընդհատ աղոթել չի? նշանակում, որ դու ակամա կասկածում ես, թե նա քեզ ներել է և էլի ու էլի շարունակում ես աղոթել: Բազմիցս լսել եմ, որ Աստծուն ի սրտե աղոթելուց հետո պետք է հանգիստ լինել, որ արդեն ներված ես և չի կարելի անընդհատ միևնույն հարցով (աղոթքով) դիմել Նրան: Կա? նման բան և ինչպես անեմ, որպեսզի ի վերջո հանգիստ գտնեմ:
Մեջբերել
Էջանիշներ