Փախուստը, որովհետև գոնե իրական կյանք ես տեսնում, ոչ թե կղզու սիրտ, ողջ բայց մեռած մարդիկ, ժամանակի մեջ տեղափոխություններ, սև «փոշի»..
Փախուստը, որովհետև ամեն սերիան «հանճարեղ» էր գրված:
Փախուստը, որովհետև ամեն սերիայի առաջացրած պատասխանը ոչ թե 6 տարի հետո էինք իմանում, այլ հաջորդ 1-2 սերիաներում:
Փախոուստը, որովհետև դա մի հանճարի մասին էր, ով թողնելով ամեն ինչ, թողնելով այն բոլոր հաջողությունները, որոնց կարող էր հասնել` փրկեց եղբորը... հասավ նպատակին:
Փասխուստը, որովհետև դեպքերը շատ արագ էին զարգանում: Եթե Լոսթի նման նկարվեր, ուրեմն մի 10 սեզոն կձգեր:
Փախուստը, որովհետև եթե ամեն սերիայում մեկ դերասան էլ պակասում էր, մեկա` հետաքրքրությունը, նայելու ցանկությունը չէր կորում: Չէիր էլ զգում, որ արդեն 4 հոգի են մնացել որպես գլխավոր դեր:
Փախուստը, որովհետև վերջը անիմաստ չէր, այդպես էր ճիշտը ու արդարը: Թողեց ընդամենը մեկ հարց` արդյո՞ք կշարունակվեն նկարահանումները, թե՞ ոչ: Չշարունակվեցին, բայց դա դեռ վերջը չի կարող համարվել:
Իսկ ի՞նչ էր Լոսթը: Ֆանտաստիկ, արագ դիտման արժանի, որոշ սերիաներ ձանձրույթ առաջացնող, դեպքերի դանդաղ զարգացում ունեցող սերիալ:
Իսկ քանի՞ հարց անպատասխան թողեց Լոսթը. թերևս (ինչ էլ բառ եկավ մտքիս) շատ հարցեր, որոնց մեծ մասի մասին երևի նախորդ սեզոններում ենք մտածել ու արդեն մոռացել:
Մեջբերել
Էջանիշներ