***
Անթեղվում է հուրը լույսի,
Հավատի և, Աստված, հույսի,
Երբ ձուլվում են խաչերը սուրբ՝
Դառնում մի կեռ կիսալուսին:
***
Անթեղվում է հուրը լույսի,
Հավատի և, Աստված, հույսի,
Երբ ձուլվում են խաչերը սուրբ՝
Դառնում մի կեռ կիսալուսին:
Tig (26.04.2010)
***
Տեսել եմ ծնունդն օրվա,
Տեսել եմ մահը թշվառ,
Երկուսն էլ ջերմ գույներով,
Երկուսն էլ չքնաղ ու վառ:
Տեսել եմ մանկան նորածին,
Տեսել եմ ծերին մահամերձ՝
Երկուսն էլ անօգնական,
Երկուսն էլ անճար ու խեղճ:
Տեսել եմ ծնունդն օրվա,
Տեսել եմ մահը թշվառ...
Օ՜, երկունք, ծնունդ ու մահ,
Ինչքա՜ն եք նման իրար:
Ambrosine (05.05.2011), Gayl (28.04.2010), Kuk (25.05.2010), Lusinamara (05.05.2011), Tig (28.04.2010)
Երկու տողով
***
Աղվեսին հոգ չէ՝ քըծնող, կեղծավոր,
Թե ո՞ր առյուծն է օծվում թագավոր:
***
Լավ է, որ քիչ իմանաս,
Գիտես՝ պիտի դիմանաս:
***
Զուր ես ձմերուկ խոստանում,
Երբ որ դդում է բոստանում:
***
Զինքդ պահիր մարտական,
Պարտվողն է միշտ պարտական:
***
Ո՞ւմ ես դու պետք, ոսկե ատամ,
Երբ ծամելու բան չկա՝ տամ:
***
Ինչքան էլ լեզուն կորցնի չափը,
Չի մեծացնի բռունցքի թափը:
ՍԻՐՈ ԱՎԵՐԱԿ
ՍՈՆԵՏ
Մենք նվիրեցենք իրար մի ջերմ սեր...
Այդ սիրո մեջ կար անհուն մի աշխարհ,
Սերն, ավա՜ղ, փըլվեց, թողեց փշուրներ՝
Այն մեծ աշխարհից մի փոքրիկ նշխար:
Դարձան սրտներս խարխուլ ավերակ,
Կրքեր ու հույզեր խամրեցին այնտեղ,
Պաղեցին մեկից արյուն ու երակ,
Մնացինք անսեր, մոխրացած, անթեղ:
Չունենք սակայն ցանկության կաթիլ
Մխիթարանքի անշուք խոսքերի,
Լավ է անսփոփ, քան խոսքեր անթիվ:
Սերը պատրանք է ՝ խաբուսիկ, թերի...
Ամեն սիրո մեջ կա չքնաղ մի փուշ,
Ամեն բաժանման՝ նոր սեր, ցավ ու հուշ:
A.r.p.i. (23.05.2010), Gayl (30.04.2010), Lusinamara (05.05.2011), Tig (30.04.2010), Շինարար (29.04.2010)
***
Հարստության ճամփեն շեղ է,
Իմաստության ճամփեն՝ նեղ:
Ո՞ւր եք տանում ինձ, աստվածնե'ր,
Ճամփաներով այս ահեղ:
***
Ես անդընդում իմ խենթ վարքի,
Դու գագաթին քո կեղծ փառքի:
Ես գերին եմ իմ խենթության,
Դու՝ ստրուկը քո կեղծարքի:
*e}|{uka* (01.05.2010), A.r.p.i. (23.05.2010), aragats (05.05.2011), Gayl (01.05.2010), Kuk (25.05.2010), Lusinamara (05.05.2011), Tig (01.05.2010), Դատարկություն (04.05.2010)
ՀՈՒՅՍ ԻՄ
Ինչպես մի ծեր դերասան՝
Կապված իր դեր ու բեմին,
Բազմել ես, Հու'յս, անսասան
Տանս՝ օջախիս շեմին:
Ո'չ մտնում ես տունս շեն՝
Ինչպես թախիծ մի, կամ՝ վիշտ,
Ո'չ լքում ես, տնաշե'ն,
Էությունն իմ այս ընդմիշտ:
Նման այրվող այն մոմին՝
Խավարի մեջ մեղմ ու լուռ,
Հու'յս, քո լույսով անմարմին
Տունս դարձրու մատուռ:
Այս էպիգրամները՝ նվիրված հայ պոեզիայի խոշորագույն դեմքերին իմ կողմից, նման է մի քիչ խելագարության, քանի որ՝ կամ պիտի գրել բարձր մակարդակով, կամ՝ ընդհանրապես պիտի չգրել… Այս կյանքում նրանք ինձ չեն նախատի, մյուս կյանքում նրանց կարծիքը միայն ես կիմանամ…
ԳՐԻԳՈՐ ՆԱՐԵԿԱՑՈՒՆ
Հոգիդ մատուռ խնկահոտ,
Սիրտդ կանթեղ-մոմակալ,
Երգդ կսկիծ ու կարոտ՝
Աղոթքով լի, ողբախառ:
Գերեզմանդ սրբավայր,
Հիշատակդ մեծահարգ,
Ամեն տողդ կատարյալ,
Ամեն խոսքդ պատարագ...
Աստվածամեձ հեծություն,
Հայոց անհաս մեծություն:
ՍԱՅԱԹ ՆՈՎԱՅԻՆ
Սիրո հուրն է թրծում մարդուն - քեզ այրող հուրն ուրիշ է,
Ջուրն է կավը մեր շաղախում – ա՜խ, քո ջուրն ուրիշ է,
Երգիչներ են եկել բազում՝ լցրել աշխահրն սիրո տաղով,
Քո երգերի ծաղկանոցում, ա՜խ, սիրո բույրն ուրիշ է:
ԿՈՄԻՏԱՍԻՆ
Հայոց երգող լարի զարդ,
Հայոց փշոտ դարի վարդ,
Մի չար երկրի տված վիշտը
Ո՞նց տաներ մի բարի մարդ:
ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆԻՆ
Հայ քնարի թախծոտ օրն ես,
Նրա խորու՜նկ, անհուն ձորն ես,
Արագածն ես հեք վեհության,
Դու մեր հինն ես և միշտ նորն ես:
ԵՂԻՇԵ ՉԱՐԵՆՑԻՆ
Հոգիդ կանթեղ, սիրտդ ջահ -
Լույս են տալիս առանց շահ՝
Հավերժության խավարում
Անշիջելի՜... Չունեն մահ:
ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿԻՆ
Զանգ է հընչում... Ո՞վ է զանգում՝
Սուրբ ղողանջով ամեն հանգում:
Այդ զանգերն են «Անլռելի»
Սրտիս խորքից արձագանքում:
Թող ղողանջեն զի՜լ, զըրնգու՜ն,
Սիրտս դառնա «Զանգակատուն»:
ԿՅԱՆՔԻ ԳԵՏԸ
Սոնետ
Ես իջնում եմ սարից գետի հոսանքն ի վար՝
Ջրերն արծաթ են սուրբ, կոհակներվ, վարար:
Կաթիլներն են ցայտում՝ կարծես խաղ է մանկան,
Ջինջ են ջրերը՝ պա՜րզ, բայց և խենթ են այնքա՜ն:
Ակունքներից այն սուրբ, ջրվեժներով այն վեհ
Հոսում է գետն ուրախ՝ թողած կիրճեր ու վիհ,
Եվ անտառներ դալար, կախարդական ու խիտ՝
Ուր ինձեր են վըխտում, հովազ, պախրա ու վիթ:
Կյա'նք, նման ես գետի ակունքներով բազում՝
Ուր երկնում ես ցավով, դեպի անդունդ վազում -
Մերթ իմաստուն մի այր, մերթ պատանի անմիտ:
Գիտե՞ս, այնտեղ ցածրում չար է աշխարն ու բիրտ,
Ու՞ր ես թռչում, ի'մ խենթ, այս սրբության գահից,
Այն անդորրում ճահճոտ չես տարբերվի մահից:
Հեռանում են ցավով
Նրանք,
Ովքեր հեռացել են
Այս աշխարհից անմնացորդ,
Նրանք,
Ովքեր հեռանում են
Կյանքի ծիրով ինչպես անցորդ,
Նաև՝ ովքեր դեռ պիտի գան -
Թեկուզ ապրեն դար ու էլի՝
Ճոխության մեջ,
Կամ՝ կիսաքաղց -
Հեռանում են չլիացած,
Կյանքից անկուշտ, չհիացած՝
Հավերժ կարոտ գալիքներին,
Իրենց թողած բարիքներին -
Լինի խրճիթ, թե՝ պալատներ,
Կիսատ թողած ճանապարհներ:
Դարձած մահի զոհն ու գերին,
Չլիացած հազար լավով
Հեռանում են կյանքից ցավով:
Ambrosine (05.05.2011), Gayl (27.05.2010), Kuk (25.05.2010), My World My Space (25.05.2010), Tig (25.05.2010), Դատարկություն (25.05.2010), երեքնուկ (25.05.2010)
ՄԱՐԻՈՆԵՏՆԵՐԸ
Սոնետ
Դիմակներն են ահա խաղում դերերը՝
Առանց սեփական հույզ ու կըրքերի,
Դիմակի տակ են մնում «տերերը»՝
Մարիոնետները բախտի ու դերի:
Մեկը ժպտում է անբասիր, անբիծ՝
Վշտից խոժոռված դիմակը դեմքին:
Բերելով խորունկ վիշտ ու ցավ վերքին՝
Մեկ այլ դիմակ է ժպտում հեգնալից:
Հարմարվում է մարդ այս խաղին, դերին՝
Դարձած դիմակի, թելերի գերին...
Օ՜, ոչ՝ ստրուկը, շղթաներ են թելերը անտես,
Կյանքը թատրոն է՝ դիմակահանդես,
Ուր խաղն են վարում կյանքի տերերը,
Ա'խ, ինչ շա՜տ են, Տե'ր, մարիոնետները:
Ambrosine (05.05.2011), aragats (05.05.2011), Gayl (27.05.2010), My World My Space (26.05.2010), Tig (26.05.2010)
***
-Այս խոր ձորերում մռայլ ու մթին,
Քաջ արքաների գանգեր են պեղել:
-Այնտեղ վերևում՝ վիհերում խրթին,
Գահեր կործանող մարտեր են եղել:
***
Գոռում-գոչումից, կարգերից բորրոտ՝
Որտեղ շշուկը դառնում է որոտ,
Ընկնեի գիրկը խաղաղ լռության,
Ծովը գույների՝ առանց բռնության:
***
Ես անդընդում իմ խենթ վարքի,
Դու գագաթին քո կեղծ փառքի:
Ես գերին եմ իմ խենթության,
Դու՝ ստրուկը քո կեղծարքի:
***
Իզուր է այս սուտ, ինքնագոհ արքան
Կեղծ երդումներից հյուսել ցանց, ուռկան,
Երբ Աստծուն էլ չենք հավատում կարգին
Մենք՝ խաբվածներս բյուր, հազար անգամ:
***
Մի իմաստուն խոսք կար հնում.
Մահը կյանքին պարտք չի մնում,
Հենց ծնվում են մարդ, թե՝ գազան
Մահն է թառում նրանց բնում:
***
Աշխարհն այս այսպես է կերտված-
Մենք՝ մարդիկս Աստծով քերթված
Թողնում ենք մարդկության ճակտին
Մեկս՝ նախշ մի, մեկս՝ քերվացք:
Gayl (29.05.2010), My World My Space (28.05.2010), Tig (31.05.2010)
***
Քանի որ դեռ աշխարհում կաս,
Քանի քոնն է մի բուռ կավն այս-
Վառիր՝ հույս տա, այրիր՝ լույս տա
Այն, ինչ պիտի որդերին տաս:
***
Ու՞մ ձեռքին են զառերը այս մեր բախտախաղի.
Մեկի թասը անուշ է շատ, տասի՝ դառ ու աղի,
Մեկում գինի բալասանող, տասում թույն ու ճարակ,
Դու Աստվա՞ծ ես արդարադատ, թե՝ գինովցած սաղի՞:
***
Սեր կա՝ նման է կաթի-
Սերուցք ես՝ վեր ես հառնում,
Սեր կա նման է կարթի-
Տրփանքի կեր ես դառնում:
Gayl (29.05.2010)
Ներողություն: Ի՞նչ է նշանակում «հեք»:Հենրիկ Բաբաջանյան-ի խոսքերից
Որքանով տեղյակ եմ հայերենում դառ բառ չկա, երևի նկատի ունեք դառն:
Տռփանքն էլ «ռ»- ով է գրվում:
Լավ կլինի, գրելիս գոնե հայերեն ուղղադրության կանոններին հետևեք, թե չէ այսքան ընթերցող ճշտի տեղ է կարդում: Մյուս ընթերցողներն էլ այդ պատճառով չեն կարդում:
Վերջին խմբագրող՝ Ֆոտոն: 29.05.2010, 13:06:
Chuk (29.05.2010)
Շնորհակալություն դիտողությունների համար… Ես իմ քառյակներով ընթերցողին ուղղագրության կանոններ չեմ սովորեցնում… Եթե ես եմ ակումբի ամենից անգրագետ գրողը, ապա բոլորից ներեղություն եմ խնդրում… Հեք նշանակում է հպարտ…
Հարգանքներով՝ Հենրիկ
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ