Մեղք

[*e}|{uka*]

Մարդիկ մտածում են, որ մեղքը դա ինչ-որ վատ արարք է, որը գործում են ուրիշ մարդու նկատմամբ և որի համար Աստված իրենց պատժում է: Աստված չի պատժում, ընդհակառակը ազատ ընտրություն է տալիս և մենք ենք ընտրում ոնց պետք է ապրենք, բայց հիշելով որ բոլոր մեր արարքների համար պատասխան ենք տալու: Որոշակի վատ բնույթի գործողությունների համար մարդիկ ստանում են համապատասխան պատասխան ու մտածում, որ Աստված իրենց պատժում է, իրականում իրենք են իրենց պատժում: Ստացվում է որ յուրաքանչյուր մեղք, դա արարք է ոչ Աստծու նկատմամբ, ոչ էլ ուրիշ մարդու, այլ սեփական անձի նկատմամբ:

[Ուլուանա]

Մեղքերը Աստվածաշնչում հստակ դասակարգված, գրված են: Առաջարկում եմ թեման ավելի կոնկրոտացնել և համապատասխան գրառմամբ ներկայացնել թեմայի նպատակը, որը հետագայում կդառնա թեմայի վերնագիր ու առաջին գրառում, հակառակ դեպքում ստիպված պիտի լինենք փակել թեման:

Բայց չմոռանանք, որ բաժինը կոչվում է «Կրոն», ոչ թե «Քրիստոնեություն», հետևաբար բոլորովին պարտադիր չէ, որ միայն Աստվածաշնչի դասակարգումները քննարկվեն թեմայում։

Մեղք բնորոշումն, իմ կարծիքով, ավելի շատ որպես պիտակ է հնչում, քան որպես օբյեկտիվ գնահատական։ Մենք պայմանականորեն մեղք ենք անվանում այն ամենը, ինչ սխալ ենք համարում ու պատժի արժանի։ Բայց գուցե սխա՞լ ենք գնահատում։ Համենայնդեպս, նույն գործողությունը կյանքի տարբեր հանգամանքներում կարող է և՛ ճիշտ լինել, և՛ սխալ։ Օրինակ՝ մարդ սպանելը. դու կարող ես մարդ սպանել զուտ զվարճանքի համար, նախանձից, չարությունից դրդված, բայց կարող ես սպանել նաև ինչ–որ մեկին պաշտպանելու համար։ Կամ կարելի է համարել, որ մեղք է այն գործողությունը, որն ուրիշին ցավ է պատճառում, վնասում է։ Բայց սա էլ միանշանակ չէ, քանի որ ուրիշին ցավ պատճառելն էլ կարող է արվել ավելի քան հիմնավոր պատճառով ու նպատակով։ Ի դեպ, խոսքը բնավ վրեժի մասին չէ. կարելի է մարդուն ցավ պատճառել՝ հետագայում հավանական ավելի վատ իրավիճակը կանխելու նպատակով և այլն։ Մի խոսքով՝ կարծում եմ, որ ընդհանուր առմամբ ինչ–որ բան որպես «մեղք» բնորոշելը պատասխանատու արարք է, ու ի՞նչ իմանաս, թե հենց դրանով էլ մի «մեղք» չես գործի՝ բառիս ընդունված իմաստով։

Էս առումով ինձ համար ամենաճիշտը բուդդիզմի մոտեցումն է. բուդդիզմում չկա մեղք հասկացություն՝ որպես այդպիսին։ Փոխարենը կա պատճառի ու հետևանքի՝ անխափան գործող օրենքը, որն էլ կարգավորում է համընդհանուր արդարությունն ու ներդաշնակությունը։ Այսինքն՝ կա գործողություն, և կա դրա անխուսափելի հետևանքը. ցանկացած գործողություն անպայման հանգեցնում է որոշակի հետևանքի, որը բացասական լինելու դեպքում, կարելի է ասել, համապատասխանում է քրիստոնեության «պատժին»։ Բայց «պատիժ» բնորոշումն էլ է մեծ պատասխանատվություն ենթադրում, ինչպես որ «մեղքը»։ Չկա մեղք, չկա պատիժ, կա գործողություն և դրա հետևանքը։ Ու, ամենակարևորը, չկա հետևանքից խուսափելու որևէ ձև։ Մեղքերը խոստովանել, ներում ստանալ և այլն. նման բան, ըստ բուդդիզմի ու նաև ըստ իս, չկա ու չի կարող լինել. եթե գործողությունն արդեն արվել է, այն ոչ մի դեպքում ու ոչ մի կերպ չի կարող չեղարկվել։ Իհարկե, կարելի է աշխատել հետևանքի վրա, բայց դա արդեն լրիվ ուրիշ պատմություն է։ Ի վերջո, զղջումը նույնպես գործողություն է՝ էլի համապատասխան հետևանքով, որը չի կարող չազդել զղջման պատճառ հանդիսացող գործողության հետևանքի վրա, բայց ոչ երբեք վերացնել այն, կարծես չի էլ եղել։ Եթե դա հնարավոր լիներ, կհամարեի, որ տիեզերքը կառավարվում է անարդար օրենքներով, բայց ես ավելի քան համոզված եմ, որ էդպես չի։

Հա, չմոռանամ ասել, որ որևէ կրոն չեմ դավանում։

[Tig]

Բայց չմոռանանք, որ բաժինը կոչվում է «Կրոն», ոչ թե «Քրիստոնեություն», հետևաբար բոլորովին պարտադիր չէ, որ միայն Աստվածաշնչի դասակարգումները քննարկվեն թեմայում։

Մեղք բնորոշումն, իմ կարծիքով, ավելի շատ որպես պիտակ է հնչում, քան որպես օբյեկտիվ գնահատական։ Մենք պայմանականորեն մեղք ենք անվանում այն ամենը, ինչ սխալ ենք համարում ու պատժի արժանի։ Բայց գուցե սխա՞լ ենք գնահատում։ Համենայնդեպս, նույն գործողությունը կյանքի տարբեր հանգամանքներում կարող է և՛ ճիշտ լինել, և՛ սխալ։ Օրինակ՝ մարդ սպանելը. դու կարող ես մարդ սպանել զուտ զվարճանքի համար, նախանձից, չարությունից դրդված, բայց կարող ես սպանել նաև ինչ–որ մեկին պաշտպանելու համար։ Կամ կարելի է համարել, որ մեղք է այն գործողությունը, որն ուրիշին ցավ է պատճառում, վնասում է։ Բայց սա էլ միանշանակ չէ, քանի որ ուրիշին ցավ պատճառելն էլ կարող է արվել ավելի քան հիմնավոր պատճառով ու նպատակով։ Ի դեպ, խոսքը բնավ վրեժի մասին չէ. կարելի է մարդուն ցավ պատճառել՝ հետագայում հավանական ավելի վատ իրավիճակը կանխելու նպատակով և այլն։ Մի խոսքով՝ կարծում եմ, որ ընդհանուր առմամբ ինչ–որ բան որպես «մեղք» բնորոշելը պատասխանատու արարք է, ու ի՞նչ իմանաս, թե հենց դրանով էլ մի «մեղք» չես գործի՝ բառիս ընդունված իմաստով։

Էս առումով ինձ համար ամենաճիշտը բուդդիզմի մոտեցումն է. բուդդիզմում չկա մեղք հասկացություն՝ որպես այդպիսին։ Փոխարենը կա պատճառի ու հետևանքի՝ անխափան գործող օրենքը, որն էլ կարգավորում է համընդհանուր արդարությունն ու ներդաշնակությունը։ Այսինքն՝ կա գործողություն, և կա դրա անխուսափելի հետևանքը. ցանկացած գործողություն անպայման հանգեցնում է որոշակի հետևանքի, որը բացասական լինելու դեպքում, կարելի է ասել, համապատասխանում է քրիստոնեության «պատժին»։ Բայց «պատիժ» բնորոշումն էլ է մեծ պատասխանատվություն ենթադրում, ինչպես որ «մեղքը»։ Չկա մեղք, չկա պատիժ, կա գործողություն և դրա հետևանքը։ Ու, ամենակարևորը, չկա հետևանքից խուսափելու որևէ ձև։ Մեղքերը խոստովանել, ներում ստանալ և այլն. նման բան, ըստ բուդդիզմի ու նաև ըստ իս, չկա ու չի կարող լինել. եթե գործողությունն արդեն արվել է, այն ոչ մի դեպքում ու ոչ մի կերպ չի կարող չեղարկվել։ Իհարկե, կարելի է աշխատել հետևանքի վրա, բայց դա արդեն լրիվ ուրիշ պատմություն է։ Ի վերջո, զղջումը նույնպես գործողություն է՝ էլի համապատասխան հետևանքով, որը չի կարող չազդել զղջման պատճառ հանդիսացող գործողության հետևանքի վրա, բայց ոչ երբեք վերացնել այն, կարծես չի էլ եղել։ Եթե դա հնարավոր լիներ, կհամարեի, որ տիեզերքը կառավարվում է անարդար օրենքներով, բայց ես ավելի քան համոզված եմ, որ էդպես չի։

Հա, չմոռանամ ասել, որ որևէ կրոն չեմ դավանում։

Ուլուանա ջան, ամեն ինչ շատ պարզ ու հստակ ասեցիր, էլ ասելու բան չես թողել…

հ.գ. ափսոս ամեն մի գրառմանը մեկ անգամ կարանք վարկանիշ տանք…

[Vook]

Էս առումով ինձ համար ամենաճիշտը բուդդիզմի մոտեցումն է. բուդդիզմում չկա մեղք հասկացություն՝ որպես այդպիսին։ Փոխարենը կա պատճառի ու հետևանքի՝ անխափան գործող օրենքը, որն էլ կարգավորում է համընդհանուր արդարությունն ու ներդաշնակությունը։ Այսինքն՝ կա գործողություն, և կա դրա անխուսափելի հետևանքը. ցանկացած գործողություն անպայման հանգեցնում է որոշակի հետևանքի,

Միայն թէ, գործնականում այս կանոնը ոնց որ չի գործում։Այսինքն, ես չեմ տեսնում, որ ցանկացած ասենք վատ գործողություն, ներկայիս կյանքում բերում է պատժի։

կարելի է ասել, համապատասխանում է քրիստոնեության «պատժին»։

Շարունակելով միտքս ասեմ, որ քրիստոնեության մեջ պարտադիր չէ պատիժը՝ հենց այս կյանքում։ Չնայած և այդպես էլ է պատահում՝ երբեմն

[Tig]

Միայն թէ, գործնականում այս կանոնը ոնց որ չի գործում։Այսինքն, ես չեմ տեսնում, որ ցանկացած ասենք վատ գործողություն, ներկայիս կյանքում բերում է պատժի։
Շարունակելով միտքս ասեմ, որ քրիստոնեության մեջ պարտադիր չէ պատիժը՝ հենց այս կյանքում։ Չնայած և այդպես էլ է պատահում՝ երբեմն

Վուկ ջան, ինքդ շատ հստակ պատասխանել ես քո հարցին՝ ներկայիս կյանք ու այս կյանք արտահայտություններով…

Մեխանիզմը շատ էլ ճիշտ գործումա: Ուղղակի մի քիչ ավելի լայն տեսանկյունից նայի Կյանք կոչված երևույթին: Իմիջայլոց, եթե հայերենում վերլուծենք կյանք բառը՝ վերջին «ք» տառը նշանակումա, որ այդ բառը հոգնակիյա, իսկ «կյան» մասը հնչյունափոխվելա «գեան», «գեն» բառից… Դու հլը որևէ սփյուռքահայի ասա թող արտասանի կյանք բառը… Հաստատ սենցա հնչելու՝ «գեանք»…

[Արծիվ]

Դու հլը որևէ սփյուռքահայի ասա թող արտասանի կյանք բառը… Հաստատ սենցա հնչելու՝ «գեանք»…

Արևմտահայերի մոտ դա այդպես է հնչում:

[Lion]

Կուզենայի լսել կարծիքներ, թե ի՞նչ է մեղքը:

Ի դեպ ասեմ, ինձ ամենից շատ դուր է գալիս մեղքի` քրեաիրավական ձևակերպումը.

Մեղքը անձի սուբյեկտիվ վերաբերմունքն է իր արարքի նկատմամբ:

Կարծում եմ կարճ է և սպառիչ...

[Շինարար]

Մեղքը անձի սուբյեկտիվ վերաբերմունքն է իր արարքի նկատմամբ:

Ինձ այս ձևակերպումը ոչինչ չասեց, ինչպես և քրեաիրավական ձևակերպումների մեծ մասը, այսօր ես եկեղեցում մոմ եմ վառել, իմ սուբյեկտիվ մոտեցումն այդ արարքիս վերաբերյալ այն է, որ լավ եմ արել, հիմա ի՞նչ, ըստ քրեաիրավական մոտեցման ես մե՞ղք եմ գործել

[_Հրաչ_]

Ինձ այս ձևակերպումը ոչինչ չասեց, ինչպես և քրեաիրավական ձևակերպումների մեծ մասը, այսօր ես եկեղեցում մոմ եմ վառել, իմ սուբյեկտիվ մոտեցումն այդ արարքիս վերաբերյալ այն է, որ լավ եմ արել, հիմա ի՞նչ, ըստ քրեաիրավական մոտեցման ես մե՞ղք եմ գործել

«Մեղքն» ընդհանրապես շատ լայն հասկացություն ա, կարելի ա քննարկել տարբեր ասպեկտներով, որոնցից մեկն էլ քրեաիրավական տեսության մշակած ձևակերպումն ա, ինչը մեջբերել ա Լիոնը: Տվյալ դեպքում մեղքը վերաբերվում ա ոչ թե բոլոր անհատներին, այլ հանցանք կատարած անձին:
Թե չէ, Շինարար ջան, եկեղեցում մոմ վառելը հանցակազամի հատկանիշներ չի պարունակում Քրեաիրավական դաշտում հանրորեն վտանգավոր արարք չես կատարել

[luys747]

Մեղքը իմ կարծիքով Աստծո թշնամու թելադրանքով կատարված գործողություն է, որը այդ թշնամին հետագայում, կամ մշտապես օգտագործում է տվյալ մարդուն Աստծո առաջ մեղադրելու համար: Առողջ խիղճ ունենալու դեպքում մարդը գիտակցում է իր արարքը եվ կարող է ապաշխարել: Իսկ մեծ սեր Աստծո հանդեպ ունենալու դեպքում կարող է չկատարել:

[հովարս]

Հպարտություն, նախանձ, բարկություն, ծուլություն, ագահություն, որկրամոլություն, բղջախոհություն,
այս մեղքերի մասին ի՞նչ կասեք:


հ.գ.
Առայժմ այսքանը:

[Նետ]

Հպարտություն, նախանձ, բարկություն, ծուլություն, ագահություն, որկրամոլություն, բղջախոհություն,
այս մեղքերի մասին ի՞նչ կասեք:


հ.գ.
Առայժմ այսքանը:

Զրպարտության ու սուտ վկայության մասին ՙմոռացար՚։

[luys747]

Մարդիկ երբեք մեղք չեն գործի, եթե չսիրեն նրան: Տեր Հիսուսը ասում է, երկու տիրոջ ծառա չես կարող լինել, կամ մեկին կսիրես, իսկ մյուսին կատես, կամ՝ հակառակը: Եթե մարդիկ սիրեին Աստծուն, այն ժամանակ կատեին մեղքը: Ինչպես Աստծո համար է նողկալի ցանկացած մեղք, այնպես էլ պետք է լինի ցանկացած մարդու համար: Ցանկանում եմ ասել, որ մեղքը ճանաչելու համար պետք է ունենալ Աստծո տեսությունը, նայել ամեն ինչին Հիսուսի աչքերով: Այն ժամանակ Հիսուսը կհիշեցնի մեզ բոլոր մեղքերը, ինչպես նաեվ կօգնի ազատվել նրանցից:

[Jarre]

Մոդերատորական: Թեմայից դուրս մի շարք գրառումներ տեղափոխվել են ««Կրոն» բաժնի թեմաներից դուրս քննարկումներ» թեմա։

[ArtSus]

Աստծո խաղաղությունը բոլորին. Մեղք է համարվում ամեն անհնազանդություն օրենքի /լինի Աստծո կամ պետության/ նկատմամբ. Մեղք է համարվում ամեն անիրավություն Աստծո և նրա խոսքի դեմ. , նույնիսկ՝« բարին անելը գիտես և չես անում դա էլ է մեղք.» թ. Հակոբու 4-17 . Մեղքը մտավ մարդկանց մեջ Ադամով, իր անհնազանդության պատճառով, անիծվեց Աստծո կողմից և որպես վարձ մահ ստացավ « Բայց բարիի և չարի գիտության ծառից չուտես, քանզի այն օրը որ նրանից ուտես անշուշտ պիտի մեռնես» Ծննդ 2-17. Բայց մարդկությունը շատանալով մեղքին էին ծառայում / հիմա էլ/ և դրանով զայրացնելով Աստծուն, որ նույնիսկ «Տերը երկրի վրա մարդ ստեղծելուն զղճաց ու իր սրտի մեջ տրտմեցավ» Ծննդ 6-6, բայց մեկ կատարյալ մարդով՝ Նոյով հնարավորություն տվեց մարդկանց փրկվելու տապանի միջոցով , բայց մարդիկ ծիծաղում, ձեռ էին առնում, իրենց առօրյա քեֆ - ուրախությունն էին վայելում . Աստված երկրորդ և վերջին անգամ տապան ուղարկեց՝ իր որդուն, որ գոնե այս անգամ հավատան, մաքրվեն մեղքերից , փրկվեն ու հավիտենական կյանք ունենան