-Աս, շարադրությունա պետք ,,Իմ հայրիկը,, վերնագրով:
-Պետքա, մենք էլ կգրենք:
Շարադրությունը գրվեց, /էդ հայրիկը հարևանսա, բայց չեմ ճանաչում, չեմ տեսել ոչ մի անգամ/, հիմա արտագրումա երեխեն, եկելա էն պահը որ հայրիկին պետք է նկարագրի ,,իմ հայրիկը բարձրահասակ է, ունի կապույտ աչքեր ու սև մազեր….,, Երեխեն մազերին հասավ ու էլ չի գրում:
-Լեո ջան գրի ունի սև մազեր:
-Աս, բայց իմ պապան մազեր չունի:
-Հա ոչինչ դու գրի, - առանց հասկանալու, ջղայն նայում եմ երեխուն ու ասում գրի: Մեկ էլ տեսնեմ լացումա: Ավելի ջղայն ասում եմ.
-Լեո ջան ինչի՞ ես լացում, գրի ունի սև մազեր, ավելի բարձր լացելով.
-Ասում եմ իմ պապան քյաչալա, դուք ասում եք գրի ունի սե մազեր:
.......................
Էլի նույն Լեոն.
Դասա գրում, մեկ էլ կիսատ կթողնի ու կսկսի ուրիշ բանից խոսել, հերթական անգամ գրիչը ցած դրեց.
-Դուք կարգին հաղորդումը նայում եք, չէ՞, Մկոյին գիտեք….. Չեմ թողնում շարունակի, խոսքը կիսատա մնում, ես էլ չեմ սիրում էդ հաղորդումը, ասում եմ.
-Էդ կարգին չի, Լեո ջան, անկապա, դասերդ թողած տենց հիմար հաղորդումներ ես նայում: Շշմած աչքերով նայումա ինձ.
-Հա բայց ես ասում էի, որ Մկոն իմ հոպարնա: Ու ստեղ էլի աչքերը լցվում են, - հաղորդումն էլ ես միշտ նայում եմու հավեսով սկսեց լացել:
Չգիտեի ծիծաղեմ, ջղայնանամ, թե ինչ ասեմ էս երեխուն, որ չլացի ու էդ հիմար վիճակից ես դուրս գամ
....................
Մի անգամ էլ եղբայրս հարցրեց Լեո ջան, էդ սիրուն անունդ ովա մտածել, ասեց ,,Պապուս անունը Լևոն էր, մերոնք էլ ծյունինգ են արել ու իմ անունն են սարքել,,:
...................
Մորաքրոջս աղջիկը փոքրա լինում, Երևան եկած չի լինում, մեծերից միշտ լսումա քաղաքի, մետրոյի մասին, չի հասկանում խոսքն ինչի մասինա: Մի օր էլ եղբոր հետ կռվումա, նեղացած ասումա կգնամ Երևան, մետրոն կբերեմ, չեմ տա ուտես![]()
Էջանիշներ