Եվուկ, իսկ չե՞ս կարծում, որ ձեր ուսուցչուհին պարզապես ձեզ իր մեկնաբանություններն էր փաթաթում: Երբեք մոլախոտների քաղհանի մասին չեմ մտածել որպես բնավորության ստերիլիզացիայի փորձ:
Ու ընդհանրապես, սա մեկն է այն գրքերից, որ միշտ հրաժարվելու եմ մեկնաբանել, որովհետև շատ բազմանշանակ է ու իմաստ չունի մեկնաբանելը:
Ինչու՞ ոչ չորրորդ դասարանում: Այո, ավելի ցածր դասարաններում, երբ երեխան դեռ նոր է հայտնաբերում աշխարհը, նա մեծ հաճույքով (ու, հավանաբար, ամենալավը հասկանալով նրա մեջ խորանալու անհրաժեշտության բացակայությունը): Բայց միջին դասարաններում սովորաբար մարդիկ ավելի ցնցող բաներ են փնտրում, ու «Փոքրիկ Իշխանի» նուրբ էմոցիոնալությունը չեն նկատում:
Եթե դուք ասեք, որ «Փոքրիկ Իշխանն» իր մեջ խիստ խորը փիլիսոփայություն է պարունակում, կասեմ, որ ֆանտազյոր եք: Փիլիսոփայության տեսանկյունից գրքի ասածը Էքզյուպերիից առաջ հազար անգամ հազար գրող ասել են, այնպես որ այս տեսանկյունից «Փոքրիկ Իշխանը» դրոշակ ու կյանքի ուղղորդող գիրք դարձնելը միայն ասում է, որ ինչ-որ ժամանակ հետո դուք անցնելու եք Կոելիոյի ու Կաստանիեդայիկամ էլ չեք անցնելու: Ինչ էլ ուզում է լինի, այն պարզապես շատ նուրբ գիրք է, որը հիշեցնում է՝ մի՛ խեղդեք, մի՛ ճնշեք ձեր միջի երեխային, որ մեծ երևաք: Բայց դե դա էլ գրքի գլխավոր արժեքը չի: Ասենք, պատահում է, չէ՞, ձեր ծեր տատն ասում է՝ բալենիները ծաղկել են: Իրականում ոչ մի բալենի էլ չկա, բայց նա ինչքան բան է ասում այդ նախադասությամբ: Նույն կերպ էլ «Փոքրիկ Իշխանի» հետ է: Ու փորձել ինչ-որ բառերով այդ ամենը բացատրել լրիվ անիմաստ է, պարզապես պետք է գնահատել ակնթարթը, երբ նա քո հետ էր, ու բաց թողնել այն:
Մեջբերել
Էջանիշներ