Առաջինը հանաքով եմ գրել և երկրորդ ինչ ես հասկանում երբ ասում ես երջանիկ մահ, դե գիտես ոնց կարողա մարդա կա մտածում ա, եթե ծիծաղալով մեռա ուրեմն երջանիկ մահ ա մեկի համար էլ ուտելն ա երջանկություն մյուսն էլ իրա լավ գործերի վրայա ուրախանում, ես էլ դեռ չեմ հասկանում ինչ է ասել երջանիկ մահ, քո տարբերակը որնա՞:
Էն որ ասում են ընկերովի մահը հարսանիք ա: Էդտեղից հետևություն, որ երջանիկ մահը ընկերովի մահն ա:
Ոչ ոք չի կարա էտ հասկանա: Երջանիկ քո համար պետքա լինի թե կոխքիններիտ. քանի որ դու մահանում ոչինիչ չես զգում, ըստ այդմել չես կարող ուրախանալ, իսկ եթե կոխքիներիտ մասինա խոսքը ապա չեմ կարող հասկանալ ոնց կարող է մահը երջանկություն պարգևել իրենց:
Իսկ մահվան մեջ ի՞նչ լավ բան կա, որ երջանիկ էլ լինես:
Ես չէի ուզի, որ կյանքս հավերժ լիներ: Ծերացած ապրելը երջանիկ կյանք չի, այն էլ հավերժ:
Ուրեմն ժամանակին պետք է մեռնել: Մեռնելու մեջ վատ բան չեմ տեսնում: Ինչքան ծնվելը, այնքան էլ մեռնելը օրինաչափ են:
Մեռնելուց էլ կցանկանայի չտանջվել, շրջապատիս չտանջել: Դա էլ կլինի երջանիկ մահ:
Հ.Գ. Պապիս մահը ինձ համար էդպիսին է: Ցերեկվա նինջ գյուղի խաղաղ խոտածածկ նախասենյակում ու ...
Քանի որ ներկա չեմ եղել թաղմանը, պատմել են ինձ: Ասում են, որ ժպիտն էլ դեմքին էր, խաղաղ:![]()
Chuk (26.01.2010), Tig (26.01.2010), Արևհատիկ (27.01.2010), Դատարկություն (26.01.2010), Դեկադա (26.01.2010)
Մեր մեծերը մի էսպիսի խոսք ունեն.« աչքը չոր գնաց»:Կարծում եմ սա հենց երջանիկ մահ ասվածն է:
Քո նկարագրածը հաջողված,ցանկալի, երանելի մահ է, բայց ոչ՝ երջանիկ:
Ֆոտոն ջան, հեռվից հեռու բոլորս էլ մահվան մեջ վատ բան չենք տեսնում:և ,բնական է, մի օր գնալու ենք այս աշխարհից՝ անկախ մեզանից. դա բոլորս էլ գիտակցում ենք, բայց բնավ ոչ ցանկանում... Ի՞նչ է նշանակում ժամանակին մեռնել.դա , որպես կանոն, այն ժամանակն է , որ շրջապատն է նշանակում ՝քո ցանկությունից անկախ, երբ խանգարում ես իրեն:
Մենք ունենք «հաշտվել մահվան հետ» արտահայտությունը.Մահվան հետ հաշտվում են այն մարդիկ, ովքեր կարողանում են իրենք իրենց համոզել, որ մեռնելով՝ չեն դադարելու ապրել, այլ պարզապես տեղափոխվելու են մեկ ուրիշ աշխարհ:Ահա և կյանքի հավերժության գաղափարի , ըստ իս, ամենամեծ առաքելությունը:Ես կուզենամ նրանց թվում լինել:
Թեև երբ տեսա, թե ինչպես էր Ռուսիո Ալեքսի պատրիարքի թաղման օրը Կիրիլը հեկեկում , հասկացա, որ, հոգևորականն էլ առանձնապես չի հավատում դրան:Մարդը կարող է իրապես հավատալ նրան, ինչը ի զորու է ճանաչել:
Չէ, իրականում այստեղ մեկ բացատրություն կա՝ երկու հնարավոր տարբերակներով: Բացատրությունը. հաշտվում / համակերպվում ես, որովհետև մահը, միևնույն է, ոչ մի բան չի փոխելու: Տարբերակները. առաջին. մահը ոչ մի բան չի փոխելու, որովհետև հավատում ես, որ մահից հետո էլ ես շարունակելու ապրել՝ գուցե մեկ այլ տեղ, գուցե մեկ այլ կերպարանքով, գուցե մեկ այլ կերպ: Եվ երկրորդ. մահը ոչ մի բան չի փոխելու, որովհետև համոզված ես, որ դու հիմա արդեն իսկ չես ապրում, և ուրեմն՝ ինչու՞ վախենալ մի բանից, որն ըստ սահմանման չի կարող լինել. թքա՛ծ, դիակները չեն մահանում, մահանալու համար հարկավոր է նախևառաջ ապրել:
DIXIcarpe noctem
Legolas (26.01.2010)
Երջանիկ մահն էն ա, որ հարազատներիդ դրանով շատ չես տխրեցնի, քեզ թվում ա ինչ որ բան արել ես , թվում ա թէ այնտեղ , ինչ որ բան ունես պատասխանելու:
Իսկ եթե հենց մահով ես տենց ինչ որ բան անելու , էտ արդեն թույն մահ ա: Բայց սենց թէ նենց պետք ա մահանալուց համոզված լինես,որ ապրել ես:
Հ.գ. Հիմա կարդացի այն, ինչ հենց նոր գրել եմ, ու շատ լավ տեսնում եմ , որ շատ ավելի խելացի եմ, քան գրածս![]()
Արևհատիկ (27.01.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ