Անփոխադարձ հարգա՞նք...

[PetrAni]

1. Կարո՞ղ եք հարգել մի մարդու, որը Ձեզ չի հարգում: Խոսքն այն մարդու կամ մարդկանց մասին է, որոնց հետ որևէ կերպ առնչվում եք:

2. Արդյո՞ք «վախը» դիտարկում եք որպես հարգանքի բաղկացուցիչ մաս:

1. Ոչինչ միակողմանի չի լինում… Հարգանքն էլ այդ թվում: Սակայն հարցը բոլորովին այլ կերպ է մեկնաբանվում,
երբ դիտարկում ես այն հարցը, թե ինչու ես հարգում:
Օրինակ՝ կարող ես հարգել մեկին իր ողջ էությամբ՝հաճախ սիրելով, հաճախ էլ առանց պատճառի,փոխադարձ,
իսկ հնարավոր է, և լինում է այդպես, որ հարգես մեկին իր բնավորության ինչ-որ գծի, իր ինչ-որ հատկանիշի համար՝առանձնապես նրան էությամբ չհամակրելով, հաճախ նրան թշնամի ճանաչելով,
և նույնիսկ նրա կողմից հարգանքի նմանարժեք պատասխանին չարժանանալով:.:
2. Իսկ ինչ վերաբերում է , վախին, ապա անհնար է հարգել վախով: Իսկ թե կա մեկը , որ կասի, թե ինքը
վախենալով հարգել է որևէ մեկին, ուրեմն նա ինքնախաբեության մեջ է եղել:

[Oksij]

Այո , արտահայտւմ եմ` արհամարանքով:

[Որմիզդուխտ]

Շատ հետաքրքիր թեմա է արդյոք մի մարդ, եթե իմանար, որ իրեն չեն հարգում, կշարունակեր հարգանքով /լավ/ արտահայտվել մի մարդու մասին, ով իր մեջքի հետևում իրենց բամբասում է ու ոչ դրական կարծիք է արտահայտում?

Նկատել եմ՝ կան մարդիկ, որոնք այնքան թքած ունեն ուրիշների՝ իրենց մասին ունեցած կարծիքի վրա, որ նրանց համար բավական է այդ մարկանց կողմից հարգանքի ձևական դրսևորումը. մնացածի «ներքին ապրումները» և «ներքին բորբոքումները» այդպիսի մարդկանց ուղղակի չեն հուզում: Մտքիս եկան հետևյալ խոսքերը՝ «երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին»:

Կան նաև մարդիկ, որոնք այնքան են հետաքրքրված, թե ուրիշներն ինչ կմտածեն իրենց մասին, որ ակամայից խղճմտանք են առաջացնում... Շրջապատի բոլոր մարդկանց կարծիքից այդքան մեծ կախվածություն ունենալն էլ մի քիչ սխալ է: Իսկ այն անձնավորության մասին, որն ինչ-որ մեկի հետ ընկերանում է՝ մարդու մեջքից նրա մասին վատ արտահայտվելով, նույնպիսի ստրուկ է, ինչպիսի ստրուկ է ինչ-որ մեկի նկատմամբ վախից դրդված հարգանք տածողը :

[Թիթիզ]

ես համամիտ եմ VAHO- ի կարծիքին և ավելացնելու ոչինչ չունեմ

[*e}|{uka*]

Անփոխադարձ հարգա՞նք.....

Հնարավոր ա Եթե հեռվից նայում ես մեկին, հիանում ես նրանով, հեռվից քեզ ինքը ուժ ա տալիս, դու էլ էտ ուժը գողանում ես ու ավելացնում քո կյանքի սնուցման աղբյուրին, բա կհարգես, բա ինչ կանես , իսկ ինքը քեզ չի ճանաչում, էականը դա էլ չի, քեզ պետք էլ չի որ ճանաչի կամ հարգի Փաստորեն դուրս ա գալիս , որ դու անփոխադարձ հիանում ես իրանով, հարգում ես որպես մարդ, իսկ այն դեպքում, երբ շատ ես առընչվում մեկի հետ , բայց նա քեզ չի հարգում, դու էլ ասում ես՝ դե որ չես հարգում , ես էլ քեզ չեմ հարգի , դուրս ա գալիս՝ դու ինձ կհարգես, ես էլ քեզ: Ընդհանրապես մարդ իր նկատմամբ հարգանքը պետք ա վաստակի, եթե չեն հարգում խնդիրը քո մեջ է: Իսկ եթե դիմացինդ այնքան ցածր է, որ իրեն չհարգելով չի հարգում ոչ մեկի , ուրեմն դուրս է գալիս , որ դու այդպիսի մադու հարգանքին ես սպասում , իսկ դա խոսում է քո մեջի խնդրի շատ շատ մեծ լինելու մասին : Էս էլ թեման ուրիշ տեսանկյուններից:

[Որմիզդուխտ]

*e}|{uka
Կներես, իհարկե, բայց քո ասած «ընդհանրապես մարդ իր նկատմամբ հարգանքը պետք ա վաստակի» խոսքերն ընդհանրապես ժխտում են անծանոթ մարդկանց նկատմամբ հնարավոր հարգանքը: Ուրեմն, եթե մարդուն չենք ճանաչում կամ նա չի հասցրել մեր կարծիքով «վաստակել» կամ «արժանանալ» ՄԵՐ հարգանքին, ուրեմն կարելի է նրա նկատմամբ ի սկզբանե անհարգալից վերաբերմունք ցուցաբերե՞լ:
Ու դու, երևի, համարում ես, որ եթե մարդկանց չճանաչելով ենք հարգում, ուրեմն՝ միմիայն (հեռվից ) «ուժ» հաղորդողների՞ն: Բայց ասեմ, որ միայն ուժեղների հարգելը շա՜տ հետաքրքիր հոգեբանություն է:

Իսկ ես կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր մարդու ի սկզբանե պետք է մոտենալ հարգանքով:

Անփոխադարձ հարգա՞նք.....

Հնարավոր ա Եթե հեռվից նայում ես մեկին, հիանում ես նրանով, հեռվից քեզ ինքը ուժ ա տալիս, դու էլ էտ ուժը գողանում ես ու ավելացնում քո կյանքի սնուցման աղբյուրին, բա կհարգես, բա ինչ կանես , իսկ ինքը քեզ չի ճանաչում, էականը դա էլ չի, քեզ պետք էլ չի որ ճանաչի կամ հարգի

Գրառմանդ այս հատվածն էլ թեմայից դուրս է, քանի որ հարցը վերաբերում է միայն այն մարդկանց հարգել-չհարգելուն, որոնց հետ որևէ կերպ առնչվում եք:

[*e}|{uka*]

*e}|{uka
Կներես, իհարկե, բայց քո ասած «ընդհանրապես մարդ իր նկատմամբ հարգանքը պետք ա վաստակի» խոսքերն ընդհանրապես ժխտում են անծանոթ մարդկանց նկատմամբ հնարավոր հարգանքը: Ուրեմն, եթե մարդուն չենք ճանաչում կամ նա չի հասցրել մեր կարծիքով «վաստակել» կամ «արժանանալ» ՄԵՐ հարգանքին, ուրեմն կարելի է նրա նկատմամբ ի սկզբանե անհարգալից վերաբերմունք ցուցաբերե՞լ:
Ու դու, երևի, համարում ես, որ եթե մարդկանց չճանաչելով ենք հարգում, ուրեմն՝ միմիայն (հեռվից ) «ուժ» հաղորդողների՞ն: Բայց ասեմ, որ միայն ուժեղների հարգելը շա՜տ հետաքրքիր հոգեբանություն է:

Իսկ ես կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր մարդու ի սկզբանե պետք է մոտենալ հարգանքով:
Գրառմանդ այս հատվածն էլ թեմայից դուրս է, քանի որ հարցը վերաբերում է միայն այն մարդկանց հարգել-չհարգելուն, որոնց հետ որևէ կերպ առնչվում եք:

Երևի մենք հարգանքի տարբեր պատկերացումներ ունենք:
Կարող ես ասել հարգանք ասելով ի՞նչ ես հասկանում:

Կներես, իհարկե, բայց քո ասած «ընդհանրապես մարդ իր նկատմամբ հարգանքը պետք ա վաստակի» խոսքերն ընդհանրապես ժխտում են անծանոթ մարդկանց նկատմամբ հնարավոր հարգանքը:

Կներես անծանոթ մարդուն ինչի՞ պետք է հարգեմ, ուրիշ բան ու գործ չունեմ:
Իսկ անծանոթ մարդկանց ինչ որ բան ցուցաբերելուց առաջ գոնե տենսում ես դիմացինդ ով է, հետո ինչ որ բան ցուցաբերում, հաստատ հարգանք չես զգում առաջին իսկ վայրկյանից , ուղղակի կուլտուրայի հարց է, հարգանքը երևի խառնում ես կուլտուրայի հետ:
Ու ընդհանրապես դու իմ օրինակը սխալ ես ընկալել ու քո ընկալածը շատ խնդալու ա, ես էլ խնդացի:

[Որմիզդուխտ]

Դու խնդա, ես էլ՝ կծիծաղեմ:
Դու ես, երևի, անծանոթ մարդկանց նկատմամբ ի սկզբանե հարգանք ասածն ես շատ նեղ ընկալել: Կամ՝ «կուլտուրա» ասածն է քեզ համար «գնացող-եկող» հասկացություն:

Մարդկանց նկատմամբ հարգալից վերաբերմունքը կարող է կոնկրետանալ կամ լրիվ վերանալ՝ մարդկանց հետ որոշակի շփումից հետո: Իսկ կուլտուրան միայն անծանոթ մարդկանց հետ շփվելիս չի դրսևորվում ու այն չի ցնդում մարդկանց ճանաչելուց հետո /չնայած՝ ցուցադրական կուլտուրան՝ երևի/:

[*e}|{uka*]

Դու խնդա, ես էլ՝ կծիծաղեմ:
Դու ես, երևի, անծանոթ մարդկանց նկատմամբ ի սկզբանե հարգանք ասածն ես շատ նեղ ընկալել: Կամ՝ «կուլտուրա» ասածն է քեզ համար «գնացող-եկող» հասկացություն:

Մարդկանց նկատմամբ հարգալից վերաբերմունքը կարող է կոնկրետանալ կամ լրիվ վերանալ՝ մարդկանց հետ որոշակի շփումից հետո: Իսկ կուլտուրան միայն անծանոթ մարդկանց հետ շփվելիս չի դրսևորվում ու այն չի ցնդում մարդկանց ճանաչելուց հետո /չնայած՝ ցուցադրական կուլտուրան՝ երևի/:

Վայ տնաշեն էսքան սպասեցի սպասեցի էս երկու տողը գրիր
Այ տեսնում ես հարգալից վերաբերմունքը խառնում ես հարգանքի հետ դու ինձ ընդհանրապես չես հասկանում, իսկ թեմա էս բացել հարգանքի մասին, ես քեզ հարց տվեցի կարո՞ղ ես բացատրել ինչ բան է հարգանքը : Մարդկանց հարգում են իրենց արարքների համար, իրենց վերաբերմունքի, հաջողությունների ու ընդհանրապես մարդ լինելու համար, չծավալվեմ, իսկ ինչու ես պետք է հարգեմ մի մարդու , որին երկու մետրի վրա տեսնում եմ հեռվից ու ինձ անծանոթ ա, դու էիր չէ՞ ասում , որ բոլոր անծանոթ մարդկանց պետք է հարգանքով վերաբերվել ու ամեն անգամ ասում ես խոսքը գնում է այն մարդկանց մասին, որոնք քիչ թե շատ իրար հետ առընչվում են, բա էլ ինչի ես իմ գրածի մեջ հերքումներ փնտրում, ինչու՞ պետք է հարգեմ մի մարդու էն էլ անծանոթ, բոլորը իմ համար հավասար են անծանոթ կարգավիճակում, եթե քո ասածով անենք բոլորին հարգեմ՝ անծանոթներին, կարող ա երկու բառ հետը խոսամ նենց ցածր , ստոր մարդ լինի, լոմկվեմ հա՞ , Երբ մարդ հարգում է դիմացինին շրջապատում նա որոշ չափով առանձնանում է իր աչքերում, իսկ քեզ շրջապատող անծանոթներին, որ ի սկզբանե հարգանք ցուցաբերես աչքերդ կցավան Հարցիս պատասխանի, բայց կարող ես և չպատասխանել:


Հ.Գ Հարգալից վերաբերմունքը ու հարգանքը տարբեր բաներ են

[armena]

մի երկու բան էլ ես ասեմ:
Նախ,եթե դու մարդուն չես ճանաչում,դա չի նշանակում,որ չպետք է հարգես: Միշտ պետք է մարդկանց մասին լավը մտածել,այն էլ եթե չես ճանաչում: Համ էլ եթե լավը չես մտածում,կարող է ծանոթանալուց հետո լավ էլ կարծիք ունենաս,բայց կարող է նաեվ հակառակը լինել: Բայց եթե չես ճանաչում,պետք է լավը մտածել,հետո որոշակի ինֆորմացիայից հետո փոխել կամ պահպանել կարծիքը: նայած երբ ինչպես

[*e}|{uka*]

Պարզ է , որ մարդ կենդանի չէ, իր նմանին ` լինի ծանոթ թե անծանոթ, պետք է հարգալից լինի, բայց ոչ հարգի այ երեխեք: Հարգանքը ուրիշ բանա ա էլի, մարդիկ դա վաստակում են իրենց արարքներով, վերաբերմունքով, հաջողություններով, իրենց մարդկային հատկանիշներով, հարգանք բառը իր ուժն ու իմաստը ունի , պետք ա տեղին օգտագործել:

[Ariadna]

Պարզ է , որ մարդ կենդանի չէ, իր նմանին ` լինի ծանոթ թե անծանոթ, պետք է հարգալից լինի, բայց ոչ հարգի այ երեխեք: Հարգանքը ուրիշ բանա ա էլի, մարդիկ դա վաստակում են իրենց արարքներով, վերաբերմունքով, հաջողություններով, իրենց մարդկային հատկանիշներով, հարգանք բառը իր ուժն ու իմաստը ունի , պետք ա տեղին օգտագործել:

Լրիվ համաձայն եմ Յոժիկի հետ, չպետք է շփոթել հարգելը և հարգալից վերաբերմունքը, դրանք լրիվ տարբեր բաներ են։ Օրինակ ես, աշխատանքի բերումով շփվում եմ գիտնականների հետ, երբեմն դրանք նույնիսկ ութսունն անց պապիկներ են։ Բնական է, որ ես նրանց վերաբերվում եմ հարգանքով։ Բայց, ասենք, ծանոթ լինելով նրանց գործունեությանը, տեսնելով, թե ինչերի են դիմում ակադեմիկոս դառնալու համար, ինչպես են խանգարում իրենց ձեռքի տակ աշխատող երիտասարդ գիտնականներին, ոնց են խաբում՝ հին տպված հոդվածի ամիս ամսաթիվը փոխում, որպես նոր ներկայացնում, ու բազմաթիվ էդպիսի բաներ, ես չեմ հարգում էդ մարդկանց։ Բայց, նորից եմ կրկնում, բնականաբար, վերաբերմունքս մնում է շատ հարգալից։

[Jarre]

1. Կարո՞ղ եք հարգել մի մարդու, որը Ձեզ չի հարգում: Խոսքն այն մարդու կամ մարդկանց մասին է, որոնց հետ որևէ կերպ առնչվում եք:

Ես ընդհանրապես դեմ եմ «какой привет такой ответ» սկզունքին։ Եթե որևէ մեկը կարող է իրեն թույլ տալ անտակտ ու անհարգալից վարվել, դա չի նշանակում, որ դու էլ պետք է իր բացասական վարքը ընդօրինակես։ Որպեսզի ասածս ավելի հասկանալի լինի համեմատական անցկացնեմ մեր ակումբի հետ։ Ակումբում կարող են լինել մարդիկ (և կոնկրետ իմ պարագայում եղել են այդպիսի մարդիկ), ովքեր իրենց գրառումներում, անձնական հաղորդագրություններում կամ նամակներում ցույց են տվել հարգանքի բացակայություն իմ նկատմամբ։ Նրանք այդպես են վարվել տարբեր պատճառնեռով։ Մեկը դարձել է ստերեոտիպի զոհ, մյուսը սխալ ինֆորմացիայի, սխալ տպավորության զոհ կամ պարզապես չի կարողանում հաշտվել իմ սկզբունքների կամ համոզմունքների հետ։ Կան մարդիկ էլ, որ փոքր ժամանակվանից չեն տեսել հարգանք ու չեն կարողանում դրսևորել այդ հարգանքը։ Բայց շատ ուրիշ հարցերում այդ մարդիկ շատ լավը կարող են լինել։ Նման դեպքերում ես շարունակում եմ հարգել՝ փորձելով հասկանալ նրանց չհարգելու պատճառները։

Իսկ երբ մարդը բացահայտորեն է դրսևորում նման վերաբերմունք ես աշխատում եմ վատ չտրամադրվել այդ մարդու հետ և աշխատում եմ հեռու մնալ նրանից։

Եվ ես ունեմ մի սկզբունք, որ դիմացինիս սխալ ու վատ արարքը, չպետք է ինձ էլ դարձնի այնպիսին, ինչպիսին ինքն է։

2. Արդյո՞ք «վախը» դիտարկում եք որպես հարգանքի բաղկացուցիչ մաս:

Վախը հարաբերական բան է։ Վախի դրսևորումներից մեկն էլ ակնածանքն է։ Դիմացինի ուժից կամ նրա վնասելու հնարավորությունից առաջացած վախը բացարձակ կապ չունի հարգանքի հետ։ Այդպիսի վախը ծնում է ձևական հարգանք, որի տակ ինչպես արդեն նշվել է գրառումներից մեկում, կարող է թաքնված լինել ոչ միայն բացարձակ անհարգանք, այլ նաև ատելություն։ Իսկ ակնածանքը, այո՛ դիտարկվում է որպես հարգանքի բաղկացուցիչ մաս։

[Սելավի]

Առաջնահերթ պիտի հարգել մարդկանց կողմնորոշումները, պետք չի դատապարտել մարդկանց այն արարքների համար որով նա առաջնորդվում է իր համոզմունքներից ելնելով, եթե անգամ մենք չենք կիսում այդ համոզմունքները:
Հենց հարգանքի մեխը այստեղ է թաքնված, եթե մարդը կարողանա ըմբռնել, որ բացի իր համոզմունքներից շատ տարբեր մարդիկ կարող են ունենալ տարբեր համոզմունքներ, նա այլևս մարդուն չի դատապարտի և համեմատական չի դնի՝ « հարգանքի փոխադարձության մեջ»:
Եթե շատ մանրամասը խորանանք կստացվի, որ հարգանքը մտերիմների նկատմամբ է լինում կամ չի լինում:
Չէս կարող օտարին հարգել կամ չհարգել, օտարի հետ կապվածը ուրիշ զգացողությամբ է բնորոշվում, դրան սխալ է տալ հարգանք բնորոշիչը:
Եթե օտարը նեղացնի կամ վիրավորի մենք հաստատ չենք ասի, «էլ չենք հարգում այդ օտարին», տարբեր մարդիկ տրբեր ձև կարձագանքեն այդ վիրավորանքին ու կհեռանան, կրկին իրար օտար մնալով:
Բայց Աստված չանի մտերիմներից մեկը վիրավորի կամ նեղացնի, պատկերացնում եք չէ՞ ինչ ցավագին կվերլուծենք մեր այդ մտերիմին, ու անգամ հարգանք բառը կդնենք հարցականի տակ:

Հետևապես եթե մտերիմի նկատմամբ է հարգանքը, (որը հետո կարող է վերանալ կամ չվերանալ տարբեր պատճառներով) ուրեմ նախ ամեն մեկս պիտի հետ դառնանք ու գտնենք թե ինչ արժանիքների համար ենք այդ մարդուն մտերիմ համարել, ու չեմ կասկածում որ ամեն մեկս էլ կգտնենք հազար պատճառ այդ մարդուն մտերիմ ածականով կոչելու համար:
Հիմա եթե մեր այդ մտերիմը չհասկանալով կամ մարդկային էմոցիաներին տեղիք տալով վիրավորում է՝ ի՞նչ, այդ հազար պատճառը մի կողմ դնենք, որով նա արժանացելա մեզ մտերիմ կոչվելուն, և վարվենք իր պես՝ այսինքը վիրավորենք և ջնջենք այն բոլոր պատճառները որով նա արժանացել էր մեր կողմից մտերիմի կոչումի՞ն:
Հա ինչա՞ եղել, թող մի անգամ էլ նեղացնի, իսկ մենք երբեք չե՞նք նեղացրել ոչ ոքի, նեղացրել ենք, սակայն մեր դիմացինը այնքան բարձր է կանգնած եղել որ թույլ չի տվել որ մենք հասկանանք ու նկատենք որ նեղացրել ենք իրան:
Ես միանշանակ կողմ եմ Jarre-ի մոտեցմանը, եթե բոլորս այդպես վարվենք, այսինքը շտապենք հասկանանք ոչ թե մի անգամից քննադատենք կամ դատապարտենք, կունենանք հրաշալի հասարակություն:

[Որմիզդուխտ]

Ես միայն նշեցի, որ բացառապես պոտենցիալ օգտակար մարդկանց (ծանոթ կամ անծանոթ) հարգելը շա՜տ հետաքրքիր հոգեբանություն է:

Սարգսյանից հետո Ուլուանան էր, կարծեմ, մեկ անգամ նշեց, որ ամեն մարդ իր ձևով է մեկնաբանում այդ «հարգանք» ասածը: Ես դա չեմ էլ ժխտել երբևէ: Ավելին՝ նաև նպատակ չեմ ունեցել գտնելու «հարգանք»-ի որևէ ունիվերսալ սահմանում: Թեմայում տրված երկու հարցերին պատասխանելով՝ ամեն մեկն ինչ-որ չափով պատասխանում է այն հարցին, թե ինչ է իրենից ներկայացնում հարգքանը կոնկրետ իր պատկերացմամբ: Ինձ շատ հետաքրքրում է յուրաքանչյուրիդ անհատական մոտեցումն այս հարցին, հարգանքի մասին ձեր ունեցած պատկերացումները, այլ ոչ՝ այստեղից կամ այնտեղից մեջբերած հատվածներ կամ բառարանային որևէ սահմանում: Սկզբում թեման հարցման ձևով էի ուզում բացել, հետո որոշեցի առանձին-առանձին ծանոթանալ ֆորումում կարծիք արտահայտող մարդկանց հետ:

Ինչու՞ եմ այս ամենի մասին գրում:

Յոժիկի հետ կապված՝ հարգանք ասելով ի նկատի եմ ունեցել հենց այն, ինչ ի նկատի էր ունեցել հեռվից իրեն «ուժ» հաղորդող անծանոթի նկատմամբ հարգանք տածողը «հարգանք» ասելով: Եթե այդ տողերի հեղինակն ի նկատի ուներ հարգանքը, այլ ոչ՝ «ցուցադրական հարգալից վերաբերմունքը», ուրեմն «պետք չէ շփոթել հարգելը և հարգալից վերաբերմունքը, դրանք լրիվ տարբեր բաներ են» տիպի աննպատակ խոսակցություններն ավելորդ էին, իսկ եթե այդ խոսքերը գրելով՝ մարդն ի նկատի ուներ «ցուցադրական հարգալից վերաբերմունքը», առավել ևս՝ ավելացնելու բան չունեմ:
Նորից եմ ասում՝ ես միայն նշեցի, որ բացառապես պոտենցիալ օգտակար մարդկանց (ծանոթ կամ անծանոթ) հարգելը շա՜տ հետաքրքիր հոգեբանություն է: