Լրիվ նորմալ աղջիկ է եղել, քոլեջի ուսանողուհի, ով ժամանակավորապես եկել էր ԱՄՆ՝ լեզու սովորելու: Պարզ է, որ էդպիսի տրավմայից հետո հոգեկան ծանր վիճակներ է ունեցել, բայց ինքը հիմա հոգեպես հավասարակշված ու նորմալ մարդ է: Երբ ձայնը ու խոսքը լսում ես՝ առանց տեսնելու, չես ասի, թե էս վիճակի մեջ ընկած մարդն է խոսում: Ապշեցնող է:Wista-ի խոսքերից
Միգուցե Ջեքլին հոգեկան շեղումներա ունեցել, վթարից կամ առաջ կամ հետո
Մարդ ո՞նց կարա այդքան հանգիստ լինի...
Վերջին խմբագրող՝ ivy: 10.12.2008, 22:54:
Այոոո...
Ցավալի պատմություն է իհարկե, իսկ այդ ամենից հետո այդքան խաղաղ ոչ թե լավատեսությունը, այլ կյանքն՝ իբրև գլխավոր արժեք գնահատելու կարողությունը՝ ապշեցնող։ Բայց ես կուզենայի, որ բացված թեման վերածվեր ռեալ քննարկման։
Ամեն մարդ իր չափով իր ցավի գիտակն է։ Մեկը դուրս է գալիս դրանից միայնակ։ Մյուսը՝ ինչ-որ մեկի օգնությամբ։ Մյուսը՝ եսիմինչով։ Բայց սա չի էականը։ Եթե լավ փնտրենք, ավելի խոցելի դեպքեր էլ կարող ենք գտնել, բայց ես էլի կարծում եմ, որ թե որքանով է մարդու կյանքում կատարված, էս դեպքում չգիտես էլ ինչ անուն տալ, երևույթը ցավալի, տառապալից, անելանելի ու չգիտեմ ինչ, ամեն մարդ միշտ ինքն է իր համար չափը որոշելու։ Աղջկա լավատեսությունը թվում է թե դաս է տալու, ճիշտ դաս, բայց ցավոք սրտի երբ որ Պողոսը կամ Պողոսուհին սա կարդա ու էլի մեզ նման մտածի, որ ինչի հետևից ենք ընկել, տեսե՛ք աշխարհում ինչեր են կատարվում, միևնույն է իր համար, իր կյանքում կատարված որևէ ավելի «պակաս ցավոտ» երևույթ ամենա-ամենացավոտն է թվալու հենց այն պահին, երբ որ ինքը դա զգալու է։ Տարբերությունը թերևս այս դեպքում այն է, որ եթե որոշ վերքեր հերթով սպիանում են այս աղջկա համար դա հավերժ վերք է, որն ինքն իր կամքի ուժով կարողացել է սպիացնել։ Բայց....ես չեմ հավատում...ես չեմ հավատում նրա ասած հինգ րոպեներին։ Ես վստահ եմ միայն, որ անսահման բարի մարդ է էս աղջիկը, որ պարզապես իր մեջ մեծ, շատ մեծ տեղ ունի հոգևորը։ Որ իրեն տրված է Աստվածային տաղանդ ապրելու։ Եվ դժվար է ասել դա է երջանկությունը, թե ոտով-ձեռով կյանքի թելերից կախվելը...
Ի վերջո կարևոր է, թե երբ կապաքինվի մարդու ներսը..հոգին..երբ որ էդ սահմանը հատում է մարդը, եթե կարողանում է, այդ ժամանակ է, որ ինքը պատրաստ է նոր էջ բացել։
Ինձ համար հստակ մի բանաձև էլ կա էս պատմության մեջ. մարդը ուժեղ է իրեն հասցրած ճակատագրական ցավի սպեղանին դառնալու հարցում, որովհետև թույլ է խղճահարվելու համար։ Մարդ, որը ուղղակի չի կարող տանել իրեն խղճալը։ հենց այս ժամանակ նա կարող է լինել բոլորից ուժեղ ու լավատես...իսկ միակ լավը, որ կարող է տեսնել դա իր սեփական բարությունն է և դրա պատասխանը մարդկանց կողմից։
Ասում է, որ ամեն օր իրեն թույլ է տալիս լաց լինել միայն հինգ րոպե:
Հենց միայն այս տողից ամեն ինչ պարզ է…
Ամեն դեպքում, ես էլ եմ կոչ անում բոլորին միշտ լինել լավատես…
Սարսափելի ա , բայց դե ամեն մարդու համար իրա պռոբլեմները ամենավատն ու անելանելին են , ու ինչքաան էլ սենց դեպքերով փորձես քեզ հանգստացնես, ինչքան էլ մտածես աշխարհում լիքը մարդիկ կան որոնց համաեմատ դու կարելիա ասել պռոբլեմ չունես, մեկա դա ժամանակավոր կարողա հանգստացնի մաքսիմումը, մարդ կա նենց դատարակ բանից կարա իրան դժբախտ զգա որ ապշելու բան, իսկ էտ աղջիկը չգիտեմ ահավոր ահավոր ուժեղա, ես իմ տղամարդ հալով իրա ստացած վերքերի կեսն էլ ստացած լինեի կփորձեի ինքնասպանություն գրոծել, այսինքն ամենահեշտ ճանապարհով կգնայի պռոբլեմներից ազատվելու:
երբեք չէի լսել ու չէի տեսել... կսզբում նույնիսկ չէի հավատում, մնիչև որ մյուս նկարներն էլ տեսա... սարսափելի է... նաև նրա հարազատների համար...
աղջկա կամքի ուժն ապշեցնող է ու...ապրեցնող... բայց, ախր... չեմ պատկերացնում, այլևս... ինչի՞ համար կարող է ապրել այս աղջիկը (ինչ էլ սիրունիկն էր)... թեև, խնդիրը արդեն հասարակության մեջ է... մի պահ մտածեցի, փաստորեն եթե ցանկացած մարդ զրկվի դիմագծերից, կլինի էսպիսին, ինքը էլի մեկն է մեզնից, ուղղակի մեզ համար դժվար է ընդունել, որ մենք էլ այսպիսին ենք... եթե ինչ-որ հրաշքով էս գիտակցությունը նստած լիներ մարդկանց մեջ, աղջիկը կկարողանար գրեթե լիարժեք կյանքով ապրել՝ առավել ևս զինված էսպիսի լավատեսությամբ ու կամքով... կամ, եթե էդքան հայտնի պատմություն է, որևէ մեծահարուստ չի՞ փորձել օգնել, ի վերջո "աստղերը" հաճախ իրենց արտաքինը հենց պլաստիկ վիրաբուժությամբ են ստեղծում, հնարավոր չէ՞ այս աղջկան, եթե ոչ իր, բայց գոնե որոշակի դիմագծեր վերականգնել…
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Ջեքլինի վիրահատությունների վրա տասնյակ հազարներ են ծախսվել: Ամբողջ հարցն այն է, որ այստեղ խնդիրը կյանքը փրկելն էր. ցավոք, այս խորության այրվածքների դեպքում ավելին անել հնարավոր չէր:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ