Ինքնագիր

[Գալաթեա]

Տես` բաժին "Վիոլետ Գրիգորյան" Թե չէ իմ մոտ դեժավյու ա արդեն սկսվում

Հա, բայց էնտեղ մենք համաձայնության ենք եկել...այսինքն դու ինձ հետ համաձայնել ես

[Վարպետ]

Հա, բայց էնտեղ մենք համաձայնության ենք եկել...այսինքն դու ինձ հետ համաձայնել ես

Հա? Իսկ իմ մոտ տպավորություն էր ստեղծվել, որ ես այնտեղ ստեղծել եմ մի այնպիսի իրավիճակ, որի շրջանակներում ներարկել եմ քո մեջ իմ մտահանգումները, դու դա ընդունել ու ներկայացրել ես որպես քո սեփականը, ինչի արդյունքում ես քո հետ համաձայնել եմ, ու դու շատ գոհ ես մնացել

[Տրիբուն]

Պարզապես Բնագրում կային էրեխեք, որ իսկապես լավն էին, ջան, ու իրանք էդ ընդհանուր աղբի մեջ կորում էին։ Իրենց գրածներից նույն հոտն էր գալիս։ Իսկ իրենց մի բան էր պետք. որ իրենց կարդան, գնահատեն։ Գիտես, մեր օրերում գրականությունը պահանջարկ չունեցող ապրանքա։
Դրա համար էլ՝ ում խելքին ինչ բրթի՝ "տուլիտա անում"

Գալ, ունի, նորմալ ներկայացնել ա պետք; Ո՞նց ստացվեց որ Բնագիր ու Ինքնագիր տպելու համար միջոցներ կան, իսկ նորմալ ամսագիր տպելու համար չկան, որտեղ քո ասած նորմալ երեխեքը կարող են տպվել;

Գրականության նկատմամբ պահանջարկը, նման չէ այլ սպառողական ապրանքների նկատմամբ պահանջարկին; Ինչ ներկայացնես, դրա նակտամամբ էլ պահանջարկ կլինի: Ո՞նց ստացվեց, որ իմ ծնողների ժամանակ Սևակի ու Շիրազի նկատմամբ պահանջարկ կար, իսկ հիմա Վիոլի նկատմամբ է պահանջարկը: Նորմալ բան գրեն ու հրատարակեն, նորմալ բան կկարդանք ու դրա նակատմամբ էլ պահանջարկ կունենանք: Սա են դեմ տալիս, սրան ենք սովորում:

Հիմա, ոնց որ ծրագրավորված ազգին լափի, լակելու, ու քաքի սովարացնելու գործընթաց լինի: Որքան մեր մշակութային արժեքների նկատմամբ պահանջարկը ցածր լինի, այնքան ցածր կլինի նաև համամարդկային այլ արժեքների նկատմամբ պահանջարկը: Այնքան հասարակությունը ավելի իներտ ու կառավարելի կլինի: Չարենց ու Սևակ սիրող ու կարդացող հասարակության հետ ճորտի պես չես կարա վարվես: Շռռռռ, զու-զու սիրող հասարակությունը ինքը կուզենա որ իր հետ ճորտի պես վարվեն:

Ու այ սեեեենց, էս գրականությամբ, էս քարահունջասեր պատմաբաններով, էս քաղաքական գործիչներով, երկիր ենք կառուցում: Վիշապը ճիշտ ա անում, որ քուանշ ա տալիս:

[Գալաթեա]

Հա? Իսկ իմ մոտ տպավորություն էր ստեղծվել, որ ես այնտեղ ստեղծել եմ մի այնպիսի իրավիճակ, որի շրջանակներում ներարկել եմ քո մեջ իմ մտահանգումները, դու դա ընդունել ու ներկայացրել ես որպես քո սեփականը, ինչի արդյունքում ես քո հետ համաձայնել եմ, ու դու շատ գոհ ես մնացել

Միգուցե մեկ անգամ և՞ս կարդաս

Ուրիշի մտահանգումները որպես սեփականը ներկայացնելուց լուսային տարիներով հեռու եմ։ Պետք ա որ հասկացած լինեիր գրեթե երեք տարվա շփումից հետո

[Վարպետ]

Միգուցե մեկ անգամ և՞ս կարդաս

Ուրիշի մտահանգումները որպես սեփականը ներկայացնելուց լուսային տարիներով հեռու եմ։ Պետք ա որ հասկացած լինեիր գրեթե երեք տարվա շփումից հետո

Լիլ, հոգուդ հետ եմ խաղում: Պետք ա հասկացած լինեիր` էսքան տարիների շփումից հետո (c) Ուտե~մ

[Գալաթեա]

Գալ, ունի, նորմալ ներկայացնել ա պետք; Ո՞նց ստացվեց որ Բնագիր ու Ինքնագիր տպելու համար միջոցներ կան, իսկ նորմալ ամսագիր տպելու համար չկան, որտեղ քո ասած նորմալ երեխեքը կարող են տպվել;

Գրականության նկատմամբ պահանջարկը, նման չէ այլ սպառողական ապրանքների նկատմամբ պահանջարկին; Ինչ ներկայացնես, դրա նակտամամբ էլ պահանջարկ կլինի: Ո՞նց ստացվեց, որ իմ ծնողների ժամանակ Սևակի ու Շիրազի նկատմամբ պահանջարկ կար, իսկ հիմա Վիոլի նկատմամբ է պահանջարկը: Նորմալ բան գրեն ու հրատարակեն, նորմալ բան կկարդանք ու դրա նակատմամբ էլ պահանջարկ կունենանք: Սա են դեմ տալիս, սրան ենք սովորում:

Հիմա, ոնց որ ծրագրավորված ազգին լափի, լակելու, ու քաքի սովարացնելու գործընթաց լինի: Որքան մեր մշակութային արժեքների նկատմամբ պահանջարկը ցածր լինի, այնքան ցածր կլինի նաև համամարդկային այլ արժեքների նկատմամբ պահանջարկը: Այնքան հասարակությունը ավելի իներտ ու կառավարելի կլինի: Չարենց ու Սևակ սիրող ու կարդացող հասարակության հետ ճորտի պես չես կարա վարվես: Շռռռռ, զու-զու սիրող հասարակությունը ինքը կուզենա որ իր հետ ճորտի պես վարվեն:

Ու այ սեեեենց, էս գրականությամբ, էս քարահունջասեր պատմաբաններով, էս քաղաքական գործիչներով, երկիր ենք կառուցում: Վիշապը ճիշտ ա անում, որ քուանշ ա տալիս:

Տրիբուն ձյա, պահանջարկի պահով ճիշտ ես։ Ինչ դեմ տաս՝ էն էլ կկարդան։ Բայց էստեղ մի այլ հարց կա։
Չեն կարդում, ջան։ Կարդալը դարձելա ամոթ, լոխության, հարիֆության նշան։

Եթե կարդային՝ քաքը նորմալից կտարբերեին։ Դրա համար եմ ասում, որ չկա պահանջարկ։

Մեր ծնողների ժամանակ կար պահանջարկ, որովհետև կարդալը, կարդացած լինելը պարտադիր պայման էր..մարդիկ գրական գործեր էին քննարկում հանդիպումների ժամանակ։ Իսկ հիմա՞։ Ում սոտովին իշքամ կարա պիսկի։

Համեմատելու չի։

Ավելացվել է 2 րոպե անց

Լիլ, հոգուդ հետ եմ խաղում: Պետք ա հասկացած լինեիր` էսքան տարիների շփումից հետո (c) Ուտե~մ

Սպանելու եմ գիտես՝ ներվերից թույլ մարդ եմ

[StrangeLittleGirl]

Գիտեք, ինձ մոտ այնպիսի տպավորություն է, որ ավելի շատ դրսից լսված կարծիքներն եք յուրացնում, քան ձեր սեփականն ունենում: Կներեք, բայց ինձ համար Վիոլետի գործերը շատ ավելի արժեքավոր են, քան, ասենք, Շիրազինը: Լավ, հասկացանք, ծլիկի թեման ախմախություն է, բայց Վիոլետը լիքը ուրիշ գործեր ունի, որոնք թե՛ իրենց կառուցվածքով, թե՛ բովանդակությամբ գլուխգործոցներ են: Մի հատ Շիրազին նայեք. ինչի՞ մասին էր գրում: «Մայրս, մայրս, հայրենիքս, հայրենիքս»: Դե հերիք էղավ էլի: Ինչքա՞ն կարելի է նույն ծեծված թեմաներով, այն էլ էդքան պրիմիտիվ գրել: Ես չեմ ասում, թե պետք է օրիգինալ երևալու համար ծլիկի մասին գրել: Բայց մի հատ Վիոլետի մյուս գործերը կարդացեք էլի… Բավական լուրջ թեմաներ է բարձրացրել, իսկ դուք դրանք հասկանալու փոխարեն միայն հայհոյանքներ եք շպրտում:

Ինչ վերաբերում է «Ինքնագրին»… Նորից տարածված կարծիքների հետևից եք ընկնում: Դուք երբևէ ծայրից ծայր որևէ համար կարդացե՞լ եք: Ես՝ ոչ: Բայց դրանով հանդերձ ամեն համարում ամենաքիչը երկու-երեք լավ գործ գտնում եմ: Իսկ դուք փորձու՞մ եք գտնել, թե՞ մենակ հայհոյելով եք զբաղվում: Ինչ վերաբերում է զուգարանային բանաստեղծություններին, ի՞նչ վատ է որ. լավ զվարճանում ենք: Ինչո՞վ է Արամայիս Սահակյանից պակաս:

[Տրիբուն]

Տրիբուն ձյա, պահանջարկի պահով ճիշտ ես։ Ինչ դեմ տաս՝ էն էլ կկարդան։ Բայց էստեղ մի այլ հարց կա։
Չեն կարդում, ջան։ Կարդալը դարձելա ամոթ, լոխության, հարիֆության նշան։

Եթե կարդային՝ քաքը նորմալից կտարբերեին։ Դրա համար եմ ասում, որ չկա պահանջարկ։

Մեր ծնողների ժամանակ կար պահանջարկ, որովհետև կարդալը, կարդացած լինելը պարտադիր պայման էր..մարդիկ գրական գործեր էին քննարկում հանդիպումների ժամանակ։ Իսկ հիմա՞։ Ում սոտովին իշքամ կարա պիսկի։

Համեմատելու չի։

Ավելացվել է 2 րոպե անց


Սպանելու եմ գիտես՝ ներվերից թույլ մարդ եմ

Դե ընգեր, որ հասել ենք դրանք, Ինքնագիրը թող մտցնեն դպրոցական ծրագրի մեջ, պռծնենք: Ի՞նչ ենք էլ ձևեր թափում, յանիմ ազգ ենք, մշակույթ ունենք, աստաղադիտարաաաան:

Ամեն դեպքում, ընգեր, նույն դպրոցում, եթե նորմալ ներկայացնեն գիր-գրականությունը, նորմալ բան կարդալու ցանկությունը կվերակենդանանա:

Մի հատ Նոյան Տապան մտի, ու տես թե առաջին հարկում, առաջին շարքում ին գրքեր են վաճառվում: Լիքը նկարներ ու լիքը բեսթսելլեր: Թե ոնց կարա էտքան բեսթ լինի մարդ չի հասկանում: Իսկ նորմալ գրականությանը, մի հատ խուց, եթե կարողանաս գտնես:

Էս երևի այն բացառիկ ոլորտներից է, որտեղ պետական լուրջ միջամտությունը անփոխարինելի է:

Էս եթիմ երկրում, որ հիմա «տանջվում» եմ, գրախանութների ցանց կա Раритет- ա կոչվում: Երևի քաղաքով մեկ, որը Երևանից մի քիչ փոքր ա, մի տաս խանութ կլինի էտ ցանցի: Ամեն անգամ մտնում եմ, քեֆս բերում են: Ամեն մեկը մի քսան հատ Նոյան Տապան ա: Համ կազմակերվածությունը, համ կատալոգները, համ գրքերը, համ ինչ ուզում ես: Ու սրանք հանկարծ մեզանից ավելի գրքասեր դարձա՞ն: Չէէէէ, ուղղակի աչքաթող չեն արել, պետական մակարդակով: Իսկ մերոնցից ի՞նչ ուզես: Տաս տարի նախագահ ունեինք նորմալ չէր կարում խոսար, կարդալը որս ա:

Դրա համար էլ ոչ մեկը չի ուզում կարդա ......... որ նախագահ դառնա:

Ավելացվել է 7 րոպե անց

Գիտեք, ինձ մոտ այնպիսի տպավորություն է, որ ավելի շատ դրսից լսված կարծիքներն եք յուրացնում, քան ձեր սեփականն ունենում: Կներեք, բայց ինձ համար Վիոլետի գործերը շատ ավելի արժեքավոր են, քան, ասենք, Շիրազինը: Լավ, հասկացանք, ծլիկի թեման ախմախություն է, բայց Վիոլետը լիքը ուրիշ գործեր ունի, որոնք թե՛ իրենց կառուցվածքով, թե՛ բովանդակությամբ գլուխգործոցներ են: Մի հատ Շիրազին նայեք. ինչի՞ մասին էր գրում: «Մայրս, մայրս, հայրենիքս, հայրենիքս»: Դե հերիք էղավ էլի: Ինչքա՞ն կարելի է նույն ծեծված թեմաներով, այն էլ էդքան պրիմիտիվ գրել: Ես չեմ ասում, թե պետք է օրիգինալ երևալու համար ծլիկի մասին գրել: Բայց մի հատ Վիոլետի մյուս գործերը կարդացեք էլի… Բավական լուրջ թեմաներ է բարձրացրել, իսկ դուք դրանք հասկանալու փոխարեն միայն հայհոյանքներ եք շպրտում:

Գիտեք ի՞նչ, Շիրազը մնալու է պատմության մեջ, քանի որ գրում էր մոր ու հայրենիքի մասին, որոնք ինքնին մնայուն արժեքներ են: Վիոլը չի մնալու, քանի որ հաճախ գրում է քաքի մասին, որին մնայուն արժեք համարելը չափազանցություն կլիներ:

Ի միջի այլոց, Վիոլին ոչ մեկը չի հայհոյում, մենք ժանր ենք քննարկում: Կարճ ասած քաքել, թե՞ չքաքել, կամ ծլկել թե՞ չծլկել:

Ինչ վերաբերում է «Ինքնագրին»… Նորից տարածված կարծիքների հետևից եք ընկնում: Դուք երբևէ ծայրից ծայր որևէ համար կարդացե՞լ եք: Ես՝ ոչ: Բայց դրանով հանդերձ ամեն համարում ամենաքիչը երկու-երեք լավ գործ գտնում եմ: Իսկ դուք փորձու՞մ եք գտնել, թե՞ մենակ հայհոյելով եք զբաղվում: Ինչ վերաբերում է զուգարանային բանաստեղծություններին, ի՞նչ վատ է որ. լավ զվարճանում ենք: Ինչո՞վ է Արամայիս Սահակյանից պակաս:

Դե նույն զուգարանում էլ, համապատասխան գործողություններն անելուց հետո, լավ որ ման գանք, մի երկու-երեք ամբողջությամբ չմարսված, վիտամիններով հարուստ բանջարեղենի մնացորդ կարող ենք գտնել, բայց դրանիք քաքի բովանդակությունը չի փոխվում, նշանակությունն էլ չի բարձրանում:

[Գալաթեա]

Դե ընգեր, որ հասել ենք դրանք, Ինքնագիրը թող մտցնեն դպրոցական ծրագրի մեջ, պռծնենք: Ի՞նչ ենք էլ ձևեր թափում, յանիմ ազգ ենք, մշակույթ ունենք, աստաղադիտարաաաան:

Դե, գիտես ինչ...մի երկրում, որտեղ ազգային ինքնաճանաչման բարձրակետը Պարիս Հերունու ախինեայանա, Ինքնագիրն էլ կարա դառնա սերնդի դաստիարակման ցուցանիշ։ Հանգիստ։

Իսկ էդ քո ասածն իսկապես ամոթա։ Գրախանութների պահով։ Ես օրինակ հավաստի տեղեկություններ ունեմ, որ մեր մոտ գրքի բիզնեսը մաֆիայա։ Ամենաիսկական։ Ու գրքերը կիլոյով են բերում։ Քյալամի պես, ասենք։

[StrangeLittleGirl]

Գիտեք ի՞նչ, Շիրազը մնալու է պատմության մեջ, քանի որ գրում էր մոր ու հայրենիքի մասին, որոնք ինքնին մնայուն արժեքներ են: Վիոլը չի մնալու, քանի որ հաճախ գրում է քաքի մասին, որին մնայուն արժեք համարելը չափազանցություն կլիներ:

Շիրազին մտցրել են պատմության մեջ: Վիոլետը քաքի մասի՞ն, այն էլ հաճա՞խ… Քանի՞ նման գործ կնշես… Իսկ Վիոլետի՝ պատմության մեջ մնալ-չմնալը մենք չենք որոշում: Ժամանակը ցույց կտա: Կխնդրեի մեկ առ մեկ թվարկես, թե Վիոլետի կոնկրետ որ գործերն ես կարդացել ու ինչու դուրդ չեն եկել Ես գրեթե վստահ եմ, որ նորմալ ծանոթ չես նրա գործերին, որովհետև ես գոնե, չնայած էլի շատ բան չեմ կարդացել, բայց երբևէ «քաքի մասին» գործերի չեմ հանդիպել:

Դե նույն զուգարանում էլ, համապատասխան գործողություններն անելուց հետո, լավ որ ման գանք, մի երկու-երեք ամբողջությամբ չմարսված, վիտամիններով հարուստ բանջարեղենի մնացորդ կարող ենք գտնել, բայց դրանիք քաքի բովանդակությունը չի փոխվում, նշանակությունն էլ չի բարձրանում:

Հետաքրքիր է՝ «Ինքնագիրն» ես քննադատում, բայց ինքդ քո մտքերը նույն ձևով ես արտահայտում: Նորից խնդրանք. թվարկիր, թե «Ինքնագրից» ինչ գործեր ես կարդացել և ինչու դուրդ չեն եկել:

[Տրիբուն]

Շիրազին մտցրել են պատմության մեջ: Վիոլետը քաքի մասի՞ն, այն էլ հաճա՞խ… Քանի՞ նման գործ կնշես… Իսկ Վիոլետի՝ պատմության մեջ մնալ-չմնալը մենք չենք որոշում: Ժամանակը ցույց կտա: Կխնդրեի մեկ առ մեկ թվարկես, թե Վիոլետի կոնկրետ որ գործերն ես կարդացել ու ինչու դուրդ չեն եկել Ես գրեթե վստահ եմ, որ նորմալ ծանոթ չես նրա գործերին, որովհետև ես գոնե, չնայած էլի շատ բան չեմ կարդացել, բայց երբևէ «քաքի մասին» գործերի չեմ հանդիպել:


Հետաքրքիր է՝ «Ինքնագիրն» ես քննադատում, բայց ինքդ քո մտքերը նույն ձևով ես արտահայտում: Նորից խնդրանք. թվարկիր, թե «Ինքնագրից» ինչ գործեր ես կարդացել և ինչու դուրդ չեն եկել:

Կներես, խնդրանքդ չեմ կատարելու, քանի որ քոփի փեյսթի անելու ցանկություն չունեմ: Քանիսը որ կարդացել եմ, մնացածը կարդալու ցանկություն չի առաջացել: Առաջին անգամ կարդացել եմ շատ պատահական, երբ մի հինգ տարի առաջ պիտի գնար Նյու-Յորք, ժամանակակից համաշխրահային գրականության ինչ-որ կոնֆերանսում հայ ժամանակակից գրականությունը ներկայացնելու: Էտ ժամանակ առաջին անգամ կարդացել եմ թսան ջահելների մասին գործը, որը չեմ կարողանում հիմա գտնել: Ամեն դեպքում «քաքի» մասին գրելը հասկացեք փոխաբերական իմաստով, քանի որ մի չափածո գործում իմ քանի տեղ ճլորիկ-պլորիկ ասելը գրեթե նույն բանն է, որ ամեն տեղ քաք ասես:

Ինքս կարող եմ գրել այնպես ինչպես ցանկանում եմ, քանի որ ինձ գրող չեմ համարում, ու չեմ էլ ձգտում արժանանալ այդ բարձր կոչմանը: Ես շարքային երևանցի եմ, ազատ արտահայտում եմ մտքերս, ինչպես կարողանում եմ: Ի միջի այլոց, իմ գրածից մեջբերված մասում, կոնկրետ որ միքտն էր այդպես ինքնագրային արտահայտված:

Ու ձեր քանկագին խաթեր համար, Շիրազի հայրենիքին ու մորը այլընտրանք համարվող պոեզիայից մի քանի մեջբերումներ, Կիլիկյանից

Կամուֆլյաժ

Շուրթերիդ
հասնելու համար
ատամի խոզանակի
մազաշերտում
թաքնվեցի։


Խարակիրի

Սանրիդ ատամներից էի
սանրվելիս
մազերիդ մեջ մնացի։


Մակիյաժ

Դիմափոշուդ տուփը փակելիս
ուշքդ ուր էր
խեղդվեցի։


Անեմիա

Արյունս հերիքեց
միանգամվա
շրթներկվելուդ։


Տատու

Կոնքիդ դաջվածքն եմ
մի գլուխ
ջնջելու
հնար ես փնտրում։


Բիժու

Ականջօղիդ տեղ
սուսուփուս
տարուբերվում եմ։


Քաղաքական ապաստան

Բարկանում ես
թաքնվում եմ
մատիդ ու մատանուդ
արանքում։


Ինտերվենցիա

Հողաթափդ հագնում ես
բնակտարածքս
կրճատվում է։


Ապարտամենտ

Քնած էի ձեռնոցիդ մեջ
հինգ ննջարան կար
դու չկայիր։

Ավելացվել է 3 րոպե անց
Ինքնագրում էլ են մոր մասին գրում, համ էլ

Մարինեի հետ հասնել օպերայի
կանգառ
նստել մարշրուտնի
հասնել տուն
ու մտածել մենակ մի բանի մասին
որ երեխեքս կյանքում ասեն
մամա
ասեմ
ներկա։

[StrangeLittleGirl]

Վիճելու ցանկություն չունեմ, քանի որ, ինչպես տեսնում եմ, լավ ծանոթ չես Վիոլետի գործերին: Ես չեմ սիրում օդի մեջ խոսել: Կոնկրետ օրինակ բեր, ես իմ հակահարվածը կտամ: Ծլիկը էդ օրինակը չէր, որովհետև, անկեղծ ասած, ինձ էլ դուր չի գալիս դրա թեման:

Ի միջի այլոց, իմ գրածից մեջբերվախ մասում, կոնկրետ որ միքտն էր այդպես ինքնագրային արտահայտված:

Ամբողջ մեջբերումը Զզվելի համեմատություն էր՝ օգտագործված «քաք» բառը: Իսկ եթե դու պարզապես համեմատություն ես անում, ինչու՞ չես մտածում, որ էդ հեղինակներն էլ պարզապես քֆուր-քյաֆար չեն օգտագործում, այլ էլի ինչ-որ համեմատություններ են անում… Հենց օրինակ Վիոլետի՝ ոստիկանի մասին պատմվածքը: Զզվելի էր: Մի կերպ մինչև վերջ կարդացի: Չէր կարելի ընթերցողի մոտ էդ աստիճանի զզվելի զգացողություններ առաջացնել: Բայց այդքանից հետո շատ լավ հասկացա, թե ով էր ոստիկանն ու ինչ էր նշանակում մարդկանց վրա խլինք քսել: Ափսո՜ս, որ հենց էդ ոստիկանները երբևէ իրենք իրենց չեն տեսնի էնտեղ:

Իսկ ի՞նչ վատ է որ Կիլիկյանի գործը: Շիրազը ռաբիզ երգիչների բանաստեղծ տարբերակն է: Ընդամենը: Իսկ Կիլիկյանի էս տողերը մանավանդ բավական ուժեղ են.

Անեմիա

Արյունս հերիքեց
միանգամվա
շրթներկվելուդ։

[Տրիբուն]

Էս Անեմիան իրոք ուժեղ գործ էր:

Վիոլին լաաաավ հատուկ իր համար բացված թեմայի տակ քննարկել եք: Կրկնում եմ, Վիոլին չէի քննարկում, ժանր էի քննարկում, ընդամենը: Վիոլին անունն էլ մի քանի անգամ տվեցի միայն այն պատճառով, որ ժանրի ամենահայտնի ներկայացուցիչներից է:

Թեման կարծես Ինքնագրի մասին է, չէ: Համ էլ, StrangeLittleGirl ջան, թեման յոթ ամիս առաջ բացել էիք, քննարկող չկար: Գոնե շնորհակալություն հայտնեիք մի հատ: Փոխարենը հարձակվել եք վրաս:

Էլի եմ ասում, ծանոթացել եմ այնքան որքան որ հարմար եմ գտել ծանոթանալ ու դրանից ավելի ծանոթանալու ցանկություն մոտս չի առաջացել:

[Մարկիզ]

Ժողովուրդ ջան, բառապաշարս ահագին թարմացավ…

Անեմիա

Արյունս հերիքեց
միանգամվա
շրթներկվելուդ։

Սա լավը համարելու համար՝ պետք է լա՜վ քաշած լինել…Բյուր ջան:

Շաքարային դիաբետ

Շաքարս բարձացավ
Երբ դու չքացար:
Ինսուլինս իսպառ հատավ
Երբ դու չաղացար:
Մարկիզ

[StrangeLittleGirl]

Թեման կարծես Ինքնագրի մասին է, չէ: Համ էլ, StrangeLittleGirl ջան, թեման յոթ ամիս առաջ բացել էիք, քննարկող չկար: Գոնե շնորհակալություն հայտնեիք մի հատ: Փոխարենը հարձակվել եք վրաս:

Իսկ ինչի՞ համար շնորհակալություն հայտնեի: Որ ջան եք ասում, ջան լսու՞մ:

Էլի եմ ասում, ծանոթացել եմ այնքան որքան որ հարմար եմ գտել ծանոթանալ ու դրանից ավելի ծանոթանալու ցանկություն մոտս չի առաջացել:

Կրկնում եմ. կոնկրետ ո՞ր գործերն ես կարդացել: