Երբ մարդկանց չես վստահում...

[Artgeo]

Artgeo, սա ոչ թե խնդիր է, այլ ուղի: Մարդկանց վստահե՞լ: Խենթացար ի՞նչ է:

Ոչ մի բան: Շուտով մի քանի քայլ էլ առաջ կգնաս ու այդտեղ կհասկանաս, որ ճիշտ ես անում, որ չես վստահում:

Ախր տենց դժվար ա

[impression]

Արթ, ճիշտ ուղու վրա ես, ես էլ չեմ վստահում, նայի, շատ հեշտ ա. քանի որ չես վստահում, ապա վստահությունդ էլ ոչ ոք չի չարաշահի, չէ՞: Լի՜քը հարց իրան-իրան լուծվում ա

[Վարպետ]

Արթ, ճիշտ ուղու վրա ես, ես էլ չեմ վստահում...

Փաստորեն էն փողը, որ պարտքով տալիս էիր` ի սկզբանե գիտեիր, որ կարող ա հետ չստանաս? Իմանամ էլի անելիքս

[Cassiopeia]

Ժող, մոտս վերջերս մի մեծ լուրջ խնդիր ա առաջացել։ Մարդկանց չեմ վստահում։ Հներին, որ հազար տարիա գիտեմ ու իմ մասին գիտեն գրեթե ամեն ինչ, սկսել եմ չվստահել ու կասկախծանքով վերաբերվել։ Նոր ծանոթների մասին չեմ էլ խոսում։ Ու սա վերջին մի քանի ամսցա ընթացքում է զարգացել իմ մեջ։ Ի՞նչ անեմ

Արտ, այ Արտ, հուսով եմ աշխատանքդ չի դրա պատճառը... Թե չէ ինքս ինձ չեմ ների ու գործից դուրս կգամ, որ դեմքս չտեսնես ու քեզ ավելի կայուն զգաս:
Հ.Գ. Ախր ես մեղավոր չեմ, որ աշխատանքի բնույթը ստիպում է լինել ոչ այնպիսին, ինչպիսին ինձ ճանաչել ես նախկինում

[Grieg]

ես ել եմ կարծում, որ ցանակլի է վստահել, գոնե մեկ մեկ .. հետո ինչ, որ հնարավոր է խաբվես..խաբվեցիր հո աշխարհը փուլ չեկավ? դրա շնորհիվ մշտական լարվածության մեչ չես ապրի "իսկ եթե նա խաբում է .. իսկ եթե նրա մտքին .." և այլն մտքերով

[ihusik]

Այս բաժնում նմանատիպ մի թեմա էլ կա, գուցե դա էլ արժի նաել. թեման կոչվում է.
«Վստահել նշանակու՞մ է հավատալ...» ու նաև այս մեկը.
«Կասկածներ..»

Իսկ ընդհանրապես համաձայն եմ Ուլուանա-ի հետ

[StrangeLittleGirl]

Ժող, մոտս վերջերս մի մեծ լուրջ խնդիր ա առաջացել։ Մարդկանց չեմ վստահում։ Հներին, որ հազար տարիա գիտեմ ու իմ մասին գիտեն գրեթե ամեն ինչ, սկսել եմ չվստահել ու կասկախծանքով վերաբերվել։ Նոր ծանոթների մասին չեմ էլ խոսում։ Ու սա վերջին մի քանի ամսցա ընթացքում է զարգացել իմ մեջ։

Պարանոյալ համախտանիշ… Հետապնդման զառանցանք Վա՜յ, չէ՛, քննադատությունը պահպանված է: Ուրեմն երևի կպչուն մտքեր են: Սառը դուշ ընդունիր, կանցնի:

[Artgeo]

Արտ, այ Արտ, հուսով եմ աշխատանքդ չի դրա պատճառը... Թե չէ ինքս ինձ չեմ ների ու գործից դուրս կգամ, որ դեմքս չտեսնես ու քեզ ավելի կայուն զգաս:
Հ.Գ. Ախր ես մեղավոր չեմ, որ աշխատանքի բնույթը ստիպում է լինել ոչ այնպիսին, ինչպիսին ինձ ճանաչել ես նախկինում

Վեռ, հեռու խաղա, դու կապ չունես:

Ավելացվել է 4 րոպե անց

Պարանոյալ համախտանիշ… Հետապնդման զառանցանք Վա՜յ, չէ՛, քննադատությունը պահպանված է: Ուրեմն երևի կպչուն մտքեր են: Սառը դուշ ընդունիր, կանցնի:

Հետապնդման զառանցանքը մի երկու տարի առաջ էր Ու անցել ա Համ էլ էն կոկորդիլոսի պատմությունը չդառնա: Էն, որ մեկը անընդհատ ասում ա անկողնիս տակը կոկորդիլոս կա, դեղեր բան են նշնակում, մի քանի օր հետո իմանում են, որ կոկորդիլոսը կերել ա Էս կատակով:

Իսկ ո՞նց հասկանալ, ում կարելի է վստահել, ում չէ Բայց նայի, սենց նենց հանգիստ ա... Դու ես ու վերջ: Էլ ոչ ոք: Հակառակ դեպքում հարցերի տարափ, անհանգստություն, մենակ էլ մնալ չես կարողանում...

[Dayana]

Արթուր չվստահելը ուղղակի պաշտպանական ռեակցիայա, ու էդ լրիվ նորմալա Մի որոշ ժամանակ անց կանցնի ու կգտնես մարդկանց, որոնց կարող ես վստահել

[Artgeo]

Արթուր չվստահելը ուղղակի պաշտպանական ռեակցիայա, ու էդ լրիվ նորմալա Մի որոշ ժամանակ անց կանցնի ու կգտնես մարդկանց, որոնց կարող ես վստահել

Ու ումի՞ց եմ պաշտպանվում Կամ ինչի՞ եմ պաշտպանվում: Ինչո՞ւ առաջ չէի պաշտպանվում:

[impression]

օֆ աման....
մի հատ ինքներդ ձեզ հարցրեք էլի, ու նենց անկեղծ փորձեք պատասխանել, մենակ ՁԵՐ համար. իսկ ԴՈՒՔ վստահում ե՞ք: ու ընդհանրապես՝ վստահել ասելով՝ ի՞նչ եք հասկանում: ասել մեկին, որ մի անգամ հասարակական զուգարանում անծանոթ մարդու քամակ եք տեսել ու պատվիրել, որ նա, ում դրա մասին ասում եք, ոչ մեկի բան չասի, ու մի քանի տարի անց՝ հարցնելով բոլոր ծանոոթներին, համոզվեք, որ իրոք չի ասել, կստացվի, որ ձեր վստահությունը չչարաշահվե՞ց: ի՞նչ ա վստահությունը, երեխեք: վստահել մեկին, բայց ի՞նչ: ես, օրինակ, վստահ կամ գրեթե վստահ եմ, որ իմ ընկերների մեծամասնությունը իմ գաղտնիքները սրբության պես կպահի: բայց, նույն ձևով վստահ եմ, որ եթե կորեմ մի որոշ ժամանակով, էդ նույն ընկերներս բոլոր գաղտնիքներս իրար կպատմեն, որ փորձեն հասկանալ՝ ուր եմ կորել, ում հետ և ինչու: շիլափլավ ա ստացվում: հիմա՝ նրանք իմ վստահությունը չարաշահու՞մ են, թե՞ ոչ: ու արժե՞ արդյոք վստահել: /ոչ երանի կարդացողին ու հասկանալ փորձողին/

[Մարիաննա]

Ախր տենց դժվար

Դժվար չի, այնքան հեշտ է, որ նույնիսկ չես պատկերացնի: Պատկերացնելու համար էլ արդեն ասացի, մնացել է այն մի քանի քայլը առաջ գնաս:

[Ուլուանա]

Ախր տենց դժվար ա

Ճիշտ է, էդպես շատ դժվար է: Ավելի լավ է վստահել, մեկ-մեկ էլ խաբվել, քան ապրել «ապահովության» կեղևով պատված ու մշտապես լարված վիճակում… Միևնույն է, այդ չվստահելը չի կարող հարատև լինել, քանի որ վստահելը բնական մարդկային պահանջ է, որի հիմքի վրա է ձևավորվում ցանկացած մարդկային հարաբերություն… Ճիշտ է, մարդկանց անվերապահորեն վստահելն էլ սխալ է, բայց ու բոլորովին չվստահել ուղղակի հնարավոր չէ, քանի դեռ ապրում ես մարդկանց հետ:

Բոլորի մոտ էլ լինում են անվստահության շրջաններ, հատկապես երբ ինչ-որ մեկը դավաճանած է լինում կամ նման մի բան, բայց մեկի պատճառով մյուս բոլորին չվստահելը ոչ միայն վատ է հենց չվստահողի համար, այլև անարդարացի է մյուսների նկատմամբ, որոնք ոչնչով մեղավոր չեն, որ ինչ-որ մեկը չարաշահել է քո վստահությունը: