Ինչպես ասում է ընկերներիցս մեկը, չծեծեին մարդ չէի դառնա, բայց դե դա ծայրահեղ միջոց է, երբ արդեն չեն գործում մյուս բոլոր միջոցները, իսկ ես միշտ էլ մտածել եմ ու ցանկացել, որ արդեն իմ երեխաներին դաստիարակելուց երբեք ծեծը չգործածեմ, և կարողանամ ճիշտ հասկանալ և ճիշտ հասկացնել ամեն ինչ.....
Բացի դրանից ծեծը հետագայում հետևաններ կարող է ունենալ ու երբ հանկարծ բժիշկի մոտ ստուգվելուց ի հայտ են գալիս այս կամ այն վնասվածները ու դրանց հետևանքները նոր միայն մտածում են այդ մասին
Դեպք էլ կա, դեպք էլ կա..
Երեխա երեխու рознь..
Կարճ ասած, ես "Է" եմ քվեարկել..
Ես ոչ մի անգամ չեմ ծեծվել, բայց որոշ դեպքերում, երբ մնացած բոլոր միջոցները իրենց սպառել են, երևի..... Քվեարկել եմ Է քանի որ իմ ուզած տարբերակը չկար:
Վերջին խմբագրող՝ Ներսես_AM: 24.04.2007, 20:08:
Երեկ գնացել էի ակնաբուժի մոտ, հերթ էր նդեղ: Մի հատ կին էր, մոտ 40-45 տարեկան, իր հետ իր երկու զավակներն էին, մեկը 4-5 կլիներ, մյուսը 7-8: Նստած էին, պուճուր տղեն անհարմար էր նստած, վեր բարձրացավ ու ոտը պատահաբար խբեց նստարանի ոտիկին ու մի քիչ բարձր ձեն եկավ: Մայրը, որը մեջքով էր նստած տղային, առանց իմանալու, թե ինչն ա պատճառը էդ ձենի, առանց որևէ զգուշացում տալու երեխային, շուռ եկավ ու ձեռքին բռնած տետրակով հո չշրմփացրե՜ց: Ապշած էի մնացել:
Մոտ ժամ ու կես նդեղ էինք ու էդ ընթացքում ես ներկա եղա այդ կնոջ դաժան վերաբերմունքին իր փոքրիկի հանդեպ…
Թեմայից դուրս գրառում:
Նդեղ լիքը մարդ կար, մի հատ էլ պառավ տատիկ, շուտվանից էր նդեղ, բայց հերթն իրեն չէր հասնում, վրեն էլ հալ չկար: Ես մրթմրթալով ընկերուհիներիս ասացի. «գոնե էն տատիկին առաջ թողնեն…» , ընկերուհիս էլ դա բարձրաձայն ասաց, իսկ այդ կինը, այդ բռի կինը, բարձր, շատ զզվելի ձևով ասաց ընկերուհուս. «Հիմա քո ասածը քո դուրն եկա՞վ: Էսքան ժամ ա ստեղ եմ պտի հերթս իրա՞ն տամ»: Չեք պատկերացնի, թե ինչ զզվանք առաջացավ էդ կնոջ հանդեպ: Բա էլ ի՞նչ պտի սովորեն էս երեխեքը նման մորից:
Моя религия очень проста, моя религия - доброта.
(c)<<The Dalai Lama: Kindness, Clarity and Insight>>
http://www.buddhism.am
Ստորագրում եմ: Ուրիշ բան չեմ ավելացնում:Դաստիրակության միայն կի ձև գիտեմ - դա սեփական օրինակն է:
Ծեծը դաստիարակության միջոց չի կարելի համարել, քանի որ ոչինչ չի սովորեցնում: Երեխային ծեծում են միայն այն ծնողները, որոնք կոպիտ ասած ''հավես չունեն'' երեխային բացատրել իրենց արարքի լավ կամ վատ կողմերը, հետևանքները և այլն:
Այսօր անդաստիարակ երեխաների հիմնական մասը ժամանակին ծեծ կերած երեխեքն են: Բացի այդ, ինչ պետք է երեխան սովորի ծնողից, չէ որ ծնողները պետք է օրինակ ծառայեն իրենց երեխաների համար:
"Если ты не можешь делать то, что тебе нравится - пусть тебе нравится то, что ты делаешь"
Եթե երեխային ինչ-որ մի բան չես կարողանում հասկացնել, ապա դրա մեղքը փնտրիր քո մեջ։ Եթե որեւէ մեկին թվում ա, որ ծեծելով էրեխան մի բան ավել կարող ա հասկանա, ապա ինքը ահավոր սխալվում ա։
Ծնողը ծեում ա ոչ թե որ էրեխան հասկանա, այլ որովհետեւ ինքը նեռվայնանում ա, որ էրեխեն իրան չի հասկանում։
Ծեծը դաստիարակության միջոց չէՕրինակ ինձ երբեք չեն ծեծել,այլ ջղայնացել են վրաս ու ասել որ դա այսդպես չէ այսպես է
Մի քանի օր առաջ ծնունդ էի գնացել մի գյուղ ու ենտեղ լիքը փոքր երեխաներ կային 3-4 տարեկան,ու դրանցից մեկը մյուսի երեխային խփումա ու եդ խփողի մայրը գալիսա ու ինքն էլ իրա երեխունա խփում ու գոռում վրեն որ չի կարելի, ու եդ փոքր երեխեն փախչելով մոր ձեռքից ասումա.
-Մեկա լեթված եմ,ինչ ուզում ես արա
Նենց որ ծեծով հարց չես լուծի
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Խոսքով ապտակելը /ծեծելը՞/ շատ ավելի բարդ ու արդյունավետ է…Բայց խոսքի թափն էլ պիտի ճիշտ վերցնել /ամենանուրբ իմաստով/…
Ես էլ մի դեպք հիշեցի…
Դասից տուն էի գնում՝ մտքերի մեջ, մեկ էլ այսպես ասած արթնացա մի չորս տարեկանին մոտ փոքրիկի ձայնից…
Մայրը երեխային տուն էր կանչում՝ հաց ուտելու…ու հո չէր խփում մեջքին…փոքրիկն ընդամենը ուզում էր մի քիչ էլ խաղալ…անտարբեր հարևանությունը կարծես թե վաղուց արդեն սովոր էր այդ երևույթին…ես էլ լսել էի, որ էդ կինը մի քիչ հիստերիկ ա…
Առանց վախենալու մոտեցա/ հնարավոր էր՝ ինձ էլ խփեր
/լուրջ եմ ասում էրեխու լաց սիրտս չի տանում/…
Ինձ ինչ ասես չասեց էդ կինը ու գնաց տուն…
Վերջն էր…ինձ թվաց էրեխուն ինձ թողեց…
Նստեցինք մի հատ նստարանի վրա, պուճուրին գրկել էի, ինքն էլ վախեցած ասում էր/
—Գնամ հացը ուտեմ, մամաս էլի կծեծի…
=>Երբ որ մարդիկ սովորում են ծեծը որպես դաստիարակության միջոց ընդունելուն, իրենց ձեռքով կարող են սեփական երեխաներին կոմպլեքսավորված, ամեն ինչից վախեցող ու դյուրագրգիռ մեծացնել…
էս դեպքում էդ պուճուրիկն իբրև կամակոր երեխա էր…/ ու աղջիկ էր ի դեպ/
Եթե ձեռքերը կարողանային խոսել, անպայման կդատապարտեին իրենց որպես կոպիտ ու անխնա դաստիարակման միջոց օգտագործելու համար…
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 24.04.2007, 21:18:
Տեսնես ո՞նց պիտի կուլ գնար այդ խողճ երեխային մոր տված հացը՝ շաղախված աղի արցունքի հետ...Չեմ հարգում ծեծի միջոցով դաստիարակել փորձող մարդկանց:Alize_etoilik-ի խոսքերից
...ասում էր/
—Գնամ հացը ուտեմ, մամաս էլի կծեծի…
Հիմա գրեմ մի առակ, որը հրաշալիորեն զուգահեռվում է այս թեմային և ցույց է տալիս, որ միայն սիրով, ըմբռնումով և համբերատարությամբ կարելի է հասնել ցանկալի դաստիարակության.
«Ասում են՝ Գրիգոր Նարեկացին 7 տարի հոտաղ է եղել: Ի տարբերություն մյուսների՝ նա անասուններին երբեք չէր ծեծում: Տեսնելով նրա բարությունը՝ տերը՝ բիրտ ու ամբարիշտ մի մարդ, ասաց.
–Էլ ինչ հոտաղ, որ անասուններին չծեծի:
Փորձելով խլել ճիպոտը՝ նա ընկնում է Նարեկացու հետևից: Բայց այդ պահին Նարեկացին ճիպոտը տնկում է հողի մեջ ու փախչում: Հարուստը փորձում է ճիպոտը հանել հողից, բայց ա՜յ քեզ հրաշք, չի կարողանում, որովհետև այն արմատակալում է, դառնում մշտականաչ գիհի, մի ծառ՝ որն անընդհատ կանաչ է, որի փայտը չի փտում և ապրում է 400 տարի»:
Անգամ որպես ծեծի միջոց օգտագործվող դաժան այդ առարկան՝ ճիպոտը, մայր հողի ջերմությանը հանդիպելով արմատակալում ու ծաղկում է...
Փորցել եմ .... չի անցնում .. խորհուրդ չեմ տալիս ..
Ծեծը երբեք չի եղել ու չի կարող լինել դաստիարակման միջոց:
Ինչպես ասվել է այս թեմայում, ծեծված երեխաները մեծանում են ու դառնում դաժան, բռի, կոպիտ անձնավորություններ:
Անձամբ ես շատ անգամ կնախնտրեի ապտակ ուտել քան ծնողներիցս մեկի, հատկապես հայրիկիս կողմից ամոթանքի կամ նախատանքի խոսք լսեի: Ինձ կայնքում չեն ծեծել, ու ես չեմ կարծում, որ իմ դաստիարակությունը դրանից տուժել ա, ավելին՝ շահել ա:
Այն ինչի մեջ չկա առեղծվածություն զուրկ է հմայքից
Շատ սիրուն օրինակ է…Տեսնես ո՞նց պիտի կուլ գնար այդ խողճ երեխային մոր տված հացը՝ շաղախված աղի արցունքի հետ...Չեմ հարգում ծեծի միջոցով դաստիարակել փորձող մարդկանց:
Հիմա գրեմ մի առակ, որը հրաշալիորեն զուգահեռվում է այս թեմային և ցույց է տալիս, որ միայն սիրով, ըմբռնումով և համբերատարությամբ կարելի է հասնել ցանկալի դաստիարակության.
«Ասում են՝ Գրիգոր Նարեկացին 7 տարի հոտաղ է եղել: Ի տարբերություն մյուսների՝ նա անասուններին երբեք չէր ծեծում: Տեսնելով նրա բարությունը՝ տերը՝ բիրտ ու ամբարիշտ մի մարդ, ասաց.
–Էլ ինչ հոտաղ, որ անասուններին չծեծի:
Փորձելով խլել ճիպոտը՝ նա ընկնում է Նարեկացու հետևից: Բայց այդ պահին Նարեկացին ճիպոտը տնկում է հողի մեջ ու փախչում: Հարուստը փորձում է ճիպոտը հանել հողից, բայց ա՜յ քեզ հրաշք, չի կարողանում, որովհետև այն արմատակալում է, դառնում մշտականաչ գիհի, մի ծառ՝ որն անընդհատ կանաչ է, որի փայտը չի փտում և ապրում է 400 տարի»:
Անգամ որպես ծեծի միջոց օգտագործվող դաժան այդ առարկան՝ ճիպոտը, մայր հողի ջերմությանը հանդիպելով արմատակալում ու ծաղկում է...
Re. Ծեծը՝դաստիարակության միջոց
Գիտե՞ք ինչն է ամենաշատը նկարագրում, խոսում մարդու մասին...
նրա վերաբերմունքը մարդկանց, կենդանիների, երևույթների հանդեպ ու ես կարծում եմ, որ
մարդը՝ հենց իր վերաբերմունքն է...
Ապրես Manon ջան, շնորհակալ եմ բերածդ օրինակի համար, շատ ուսանելի էր...
Տեսեք թե ինչպես են վերաբերվում մեծերը նույնիսկ կենդանիներին, իսկ մե՞նք ինչ ենք անում...
Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք...Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...
Re. Ծեծը՝դաստիարակության միջոց
Բոլորը բարի են և լավամարդ, ԱՅՈ երեխան պետք է ծեծվի, ոչ այն աստճանի որ հոգեկանի որա ազդի, այլ ընդամենը տարբերի վատը լավից
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ