Կյանքում պատահում է այնպես, որ ծնողները երբեմն չեն ձգտում արտահայտել իրենց սերը երեխաների հանդեպ կամ նույնիսկ բացահայտ արտահայտում են իրենց արհամարանքը, ատելությունը, դժգոհությունը: Թե՞ ինչ պատճառով է դա տեղի ունենում, գիտեն միայն նրանք: Իսկ երեխան այդ բոլորը հասկանում է, իրեն զգում է ավելորդ, և դա նրան ընկճում, ճնշում, վհատեցնում է: Մինչ երեխան փոքր է, նա չի կարող այդ հարցը նրանց տալ, իսկ երբ մեծանում է, վախենում է պատասխանը լսել և աշխատում է հարցեր չտալ այդ թեմայով: Նա միայն այդ հարցը տալիս ինքն իրեն. ինչու՞, ինչի համար, ինչու՞մ եմ ես մեղավոր, ի՞նչ մեղք եմ ես գործել, որ ծնողներս ինձ վերաբերվում են ինչպես օտարի, ոչ մտերիմի:
Այդ հարցն առաջացնում է վիրավորանք, ցավի զգացում, որը չի անցնում տարիների ընթացքում, նույնիսկ երբ երեխաները մեծանում են և ինքներն են ծնող դառնում:
Ինչու՞մ է այդ արհամարանքի, ատելության պատճառը: Եվ ինչպե՞ս երեխան ազատվի այն մտքից, որ նա չսիրված է կամ հասկանալ և ներել իր ծնողներին:
Մեջբերել
Kita-ի խոսքերից
'
Էջանիշներ