Երաժիշտ Արթուր Մեսչյանը

[Chuk]

Արթուր Մեսչյանին նվիրված երկու թեմա արդեն եղել է ակումբում: Երկուսն էլ փակվել են, որովհետև չնայած թեմաները եղել են «Երաժշտություն» բաժնում, բայց դրանցում քննարկումն այլ ընթացք է ստացել, դարձել կրքերի թեժացման առիթ: Այդ թեմաներն են. http://www.akumb.am/showthread.php/240 և http://www.akumb.am/showthread.php/50871

Բայց անկախ որևէ մեկի ցանկացած հարթությունում Մեսչյանի նկատմամբ պատկերացումներից ու վերաբերմունքին, Մեսչյանն առավել քան արժանի է ունենալու թեմա, որտեղ կքննարկվի իր ստեղծագործական գործունեությունը:

Մեսչյանը ճարտարապետ է, երաժիշտ, կոմպոզիտոր, ռոք-երաժիշտ, բանաստեղծ, երգիչ, նկարիչ: Բայց այս թեման նվիրված է նրա միայն երաժշտական գործունեությանը, թեման նվիրված է երաժիշտ արվեստագետին: Ու քննարկելու ու կիսվելու շատ բան կա այս թեմայում:

Մեսչյանի այլ գործունեությանը վերաբերող քննարկումները, կլինի ճարտարապետություն, քաղաքականություն, թե ինչ, այս թեմայում ջնջվելու են:

Բարի քննարկումներ եմ ցանկանում:

[Վահե-91]

Առաջին անգամ էս երգն եմ լսել՝



Սկզբում ասեցի էս ինչ տատուս թվի երգն ա, բայց երկրորդ անգամ լսելուց հետո ավելի խորացա բառերի մեջ ու որքան էլ զարմանալի էր՝ դուրըս եկավ
Հետո սկսեցի ավելի շատ հետաքրքրվել նրանով, քաշեցի բոլոր երգերն ու ընկա «թակարդը»: Հիմա առանց դրանց կյանք չունեմ

[Kuk]

Ես էս համերգն եմ ուզում ամբողջական, կարողա՞ ինչ որ մեկը տեղն իմանա։

[Արէա]

Ես էս համերգն եմ ուզում ամբողջական, կարողա՞ ինչ որ մեկը տեղն իմանա։

Խնդրեմ.

[Վահե-91]

Խնդրեմ.

ստեղ առանձին-առանձին ա, բայց ավելի լավ որակով

[Smokie]

Հույսը


Ուշ է, նա թակում է դուռը փակ,
Նա է` ում սպասում ես շարունակ,
Նա է`ով փրկում է քո հոգին,
Պարանոցից հանում դեղին
Հոգևարքից կապվածպարանը,
Պատսպարում է քեզ վշտից,
Թևազուրկ այդ թռչունից:

Հույսն է ապավենը մենության,
Հույսն է, որ կերտում է ապագան,
Հույսն է, որ վերջին պահին կրկին՝
Կորուստների ճանապարհին,
Փրկության լույսով ժպտում է
Եւ այդ լույսը փրկության
Քո նշխարքն է հաշտության:

Լուռ է, սենյակի դռները փակ,
Ստվերն է քո, ճոճվում պատին սպիտակ,
Հուշն է սղոցում վհատ հոգիդ,
Երբ գիթարի լարերը հին
Գիշերվա մեջ տրոփում են
Եւ հազար-հազար երգեր
Պատերից հնչում են դեռ:

Այս ցնորված մնջախաղի
Անզոր դիմախաղով
Շարժվում են մեր ստվերները
Կյանքի բեմի եզրով,
Հետո մի պահ
Անձայն մեկ-մեկ կորչում,
Թողնում հույսի կապույտ թևերը ձեզ,
Իրենք անհետանում:

Ի՞նչ ես` այս կյանքի բեմում ճոճվող,
Ու՞մ ես իսկապես դու հարկավոր,
Ի՞նչն է, որ քո կյանքն է ավիրում,
Օրացույցին է սպառնում
Գուրգուրած քո երազները
Եւ նկարդ մեծացնում,
Փակում սև շրջանակում:

Ուշ է, նա թակում է դուռը փակ,
Նա է, ում սպասում ես շարունակ,
Նա է, ով փրկում է քո հոգին,
Պարանոցից հանում դեղին
Հոգեւարքից կապված պարանը,
Պատսպարում է քեզ վշտից,

Թեւազուրկ այդ թռչունից:

[Smokie]

Ասում են

Ասում են կարճ է կյանքը՝
Շուտ կմարի սրտի զարկը,
Բայց արևի տակ ծիրանի
Երիտասարդ ու ծերունի
Ահա կանգնած
Շարան-շարան կձանձրանան:

Ասում են քաղցր է կյանքը
Եւ անսահման երկրի բարքը,
Բայց գրկի մեջ բուրաստանի,
Ծաղիկների դեմ գեղանի,
Մարդիկ ահա
Շարան-շարան կձանձրանան:


Ասում են խորն է կյանքը՝
Լույս է համակ երկնի հանքը,
Բայց կանչի դեմ ծիածանի,
Կամ աստղերի խորհրդալի
Մարդիկ ահա
Շարան-շարան կձանձրանան:


Ասում են նոր է կյանքը՝
Միշտ կհնչի սիրո զանգը,
Բայց աներազ, առանց տաղի,
Սեղանի շուրջ հաց ու աղի
Մարդիկ ահա
Շարան-շարան կձանձրանան:

[erexa]

Սայաթ-Նովայի երգերի սիրահար չեմ, բայց էս մեկը սիրում եմ, Արթուր Մեսչյանի կատարմամբ:

[erexa]

Խոսք` Արթուր Մեսչյան, Երաժշտություն` Արթուր Մեսչյան
Երբ օրերն անցած ճանճի պես մեխվում են
Քո օրացույցի դեղին էջերին,
Ամիս առ ամիս անիմաստ թափվում են
Տերևների պես Քո կյանքի ծառից...

Երբ ժամացույցի լարված զսպանակը
Կացինն է ճոճում Քո պարանոցին,
Անցյալը դանդաղ իմաստազրկվում է,
Ներկան էլ թմրած` Քո ոտքի տակին...

Կյանքը անիմաստ իմաստազրկվում է,
Երբ վերածվում է անվերջ պայքարի,
Պայքարն էլ ավաղ իմաստազրկվում է,
Երբ վերածվում է կյանքի իմաստի...

Իմաստը կորցրած դատարկ պատվանդանը
Սպասում է հաջորդ կուռքի քանդակին,
Երբ տապալվում է կանգնած արձանը,
Ժամանակը միշտ վիժում է նորին...

Փողոց ու այգի իմաստազրկվում են
Իմաստազրկված քաղաքի մեջքին,
Տները նույնպես իմաստազրկվում են,
Երբ վերածվում են ապաստարանի...

Խոսքը շատ վաղուց իմաստազրկվել է,
Ծամվել երախում բյուր ժողովների,
Իմաստը նույնիսկ իմաստազրկվել է`
Այն վազքի նման, որ ավարտ չունի...

Ձեռքերը պարապ իմաստազրկվում են,
Ամեն օր դարձավ տխուր կիրակի,
Գլխուղեղիդ մեջ օրեցօր մեխում են
Պատճառները բյուր առանց պատճառի...

Անիմաստության խորտակվող Քո նավը
Նորից փրկության ափին է զարնվում,
Երբ վերարկույով քնած զավակներդ
Մեկ մեկ արթնանում ու Քեզ են նայում...

Նրանց աչքերի առկայծող լույսերը
Ոգուդ սառույցի կեղևն են փշրում,
Անկարողության պոկում կապանքները
Եվ կյանքը նորից իմաստավորում...

[Այբ]

[Այբ]

Իսկ այս երգ մի ուրիշ կարգի եմ սիրում

[erexa]

Խոսք` Արթուր Մեսչյան, Երաժշտություն` Արթուր Մեսչյան

Ո՞ր խոսքերին ապավինեմ,
Ո՞ր հույսերով Ինձ պարուրեմ
Եվ ո՞ր ձայնով լարեմ նորից հոգիս
Եվ ո՞ր կանչին արձագանքեմ,
Ո՞ր փարոսով առաջնորդվեմ,
Ո՞վ կխրի դաշույնը իմ մեջքիս...

Ո՞ր ձայներից կխլանամ,
Ո՞ր ցավերին կդիմանամ,
Ո՞ր խավարում Ես կկորչեմ նորից
Եվ ո՞ր ստին կհավատամ,
Նորից ի՞նչից կզարմանամ
Եվ ի՞նչ հաղորդությամբ կհեռանամ կյանքից...

Աննշմար դողով ծառերը,
Մեր կյանքի փողոցներում,
Թաքցնում են Մեր ձայները
Տերևի երակներում
Եվ դեղին մագաղաթները
Մայթերի վրա թերթվում
Եվ հողին մորմոքն են ժառանգում...

Ո՞ր աչքերի լույսը օրհնեմ,
Ո՞ր սաղմոսին ապավինեմ
Եվ ո՞վ դեռ կխաչի ջութակս պաղ
Եվ ու՞մ ուժգին ոխով ատեմ,
Ու՞մ մոգական սիրով պաշտեմ,
Ո՞ր կորուստներից կխենթանամ...

Ո՞ր քաղաքում անհետանամ,
Ո՞ր տան խցում անէանամ
Եվ ու՞մ դիմակը Ես պոկեմ դեմքից,
Ո՞ր լույսերից կկուրանամ,
Ո՞ր ցավերից Ես կոռնամ,
Ու՞մ փամփուշտից կհեռանամ կյանքից...

Աննշմար դողով ծառերը,
Մեր կյանքի փողոցներում,
Թաքցնում են Մեր ձայները
Տերևի երակներում
Եվ դեղին մագաղաթները
Մայթերի վրա թերթվում
Եվ հողին մորմոքն են ժառանգում...

Ո՞ր աչքերի լույսը օրհնեմ,
Ո՞ր սաղմոսին ապավինեմ
Եվ ո՞վ դեռ կխաչի ջութակս պաղ
Եվ ու՞մ ուժգին ոխով ատեմ,
Ու՞մ մոգական սիրով պաշտեմ,
Ո՞ր կորուստներից կխենթանամ...

Աննշմար դողով ծառերը,
Մեր կյանքի փողոցներում,
Թաքցնում են Մեր ձայները
Տերևի երակներում
Եվ դեղին մագաղաթները
Մայթերի վրա թերթվում
Եվ հողին մորմոքն են ժառանգում...

[erexa]

Քայլեր

Ո՞ւր են տանում քայլերն անխելք,
Եվ չեն ենթարկվում անզոր ուղեղին`
Կամ խորը թաղում ճահճի հատակում,
Կամ վեր բարձրացնում արևի լույսին:

Կամ ստիպում մեկ-մեկ անհույս մեռյալիս
Խելագառ ձայնով երկինքը պատռել,
Կամ խելապատառ արևին ձգտել:
Քայլեր

Գալիս են նրանք պատմության խորքից,
Մերթ տրորելով մեր բախտը դաժան,
Մեր հոգին տխուր, մեր սիրտը վհատ,
Մեր երազն ու մեր հույսը հավաքում:

Տանում են նրանք իրենց ետևից`
Եվ զորավորին, և խեղճ տկարին,
Որ վերջում կյանքի, անդունդը նետեն`
Քայլերը նաև հզոր քանքարին:

Ահագնանալով դղրդում նրանք,
Խլացնում են ձայնը մեր սրտի,
Դոփելով գալիս, դոփելով գնում,
Անցնում են դեպի սահմանն անհայտի:

Ո՞ւր են տանում քայլերն անխելք,
Եվ չեն ենթարկվում անզոր ուղեղին,
Կամ խորը թաղում ճահճի հատակում,
Կամ վեր բարձրացնում արևի լույսին

[erexa]

ԱՇԽԱՐՀԻ ՑԱՎՈՎ

Խոսք` Մուշեղ Իշխան, Երաժշտություն` Արթուր Մեսչյան
Սիրտս կարյունի աշխարհի ցավով,
Որքան տառապանք, Աստված իմ, չորս դիս,
Կյանքի դաշտերից փչող ամեն հով,
Հառաչ ու կսկիծ կզարնե դեմքիս...

Անմեղ զոհերի արյունով եռուն
Հողը ոտքիս տակ կմնա միշտ թաց
Եվ նոր վճիռներ իմ շուրջն ու հեռուն,
Կծնվեն մարդիկ արյունով հարբած...

Սրի ու սովի կդառնան ավար
Լույսի պես պայծառ մանուկներ սիրուն
Եվ ոտքի կոխան հասկեր անհամար`
Աշխատավորի քրտինքով օծուն...

Ես ինչպե՞ս նստեմ խնջույքի սեղան
Եվ ըմպեմ ուրախ վայելքի գինին,
Երբ որ կխլեն մարդիկ անվարան
Որբի բերանից պատառը հացի...

Աստված իմ, որքան անարդար վճիռ,
Ինչպե՞ս կարող եմ քար դնել խղճիս,
Կյանքեր թևաբեկ և թշվառագին
Աշխարհի ցավով հիվանդ է հոգիս...

Աշխարհի ցավով հիվանդ է հոգիս...

[erexa]

Խոսք` Մուշեղ Իշխան, Երաժշտություն` Արթուր Մեսչյան
Երկիր հնամյա, երկիր հայրենի
Ոչ մի աստղ պայծառ և ոչ մի լուսին
Քո հավերժական հմայքը չունեն,
Լեռներից այն կողմ, ամպերից անդին...

Որքան էլ Քեզնից Ես սուրամ հեռու,
Որքան էլ օտար հողերում լինեմ,
Անհունության մեջ, միջոցին թափուր
Ես Քեզ կորոնեմ հայրենի իմ տուն...

Դու առաջին սեր և վերջին կարոտ,
Հուշերի նվագ ուրախ ու ցավոտ,
Շրթերիս վրա կմնաս միշտ Դու,
Հայրական երկիր, իմ կարոտ տխուր...

Երկիր հնամյա, երկիր պապենի,
Քո հոգուց շաղված լեզու մայրենի,
Քո հոգուց բուսած տենչանք ու կարոտ,
Ի՞նչ եմ առանց Քեզ` միայն անտունի...

Ամպամած ձմեռ, թե պայծառ գարուն,
Արցունքի հովիտ կամ դրախտավայր,
Ես Քեզ կտենչամ, Ես Քեզ կկանչեմ,
Ես Քեզնով կապրեմ հայրենի իմ տուն...

Երկիր հնամյա, երկիր պապենի,
Քո հոգուց շաղված լեզու մայրենի,
Քո հոգուց բուսած տենչանք ու կարոտ,
Ի՞նչ եմ առանց Քեզ` միայն անտունի...

Երկիր հնամյա, երկիր պապենի,
Քո հոգուց շաղված լեզու մայրենի,
Քո հոգուց բուսած տենչանք ու կարոտ,
Ի՞նչ եմ առանց Քեզ, միայն անտունի...