Բլթանոց

Ինչ աստիճանի պիտի վիճակը բարդանա, որ մարդն ի սրտե ցանկանա լինել տխմար և ոչինչ չհասկացող... )) Բայց ամեն ինչ անհույս կորած չէ. երբեմն իրականությունն այնպիսին չէ, ինչպիսին թվում է Ցանկություններիդ իրականացման առումով նույնիսկ չարժե անհանգստանալ:

Որմիզդուխտ դու, երևի, չընկալեցիր կամ ձևացար, թե չես ընկալում գրառման իրոնիան:

Իսկ դու իրականության քո ընկալումը բաժանիր երկու մասի, գումարիր փոքր-ինչ ինքնահեգնանք և փորձիր դատել այն մասին, թե արդյո՞ք ես հասկացա, թե՝ ուղղակի փորձում էի ինքս ինձ համար իրականացնել ֆրեյայի իրոնիկ գրառման ինքնահեգնանքից զուրկ ցանկությունները:

Իրականության իմ ընկալումը երկու մասի բաժանելը հեշտ է (բաժանվում է աջ և ձախ ծիծիկների ընկալման), բայց երկրորդ խնդիրը փոքր-ինչ դժվար է՝ իրականում ես այնքան կատարյալ եմ, որ դա նույնիսկ ինձ է վախեցնում)))

Rhayader-ի խոսքերից

Իրականության իմ ընկալումը երկու մասի բաժանելը հեշտ է (բաժանվում է աջ և ձախ ծիծիկների ընկալման), բայց երկրորդ խնդիրը փոքր-ինչ դժվար է՝ իրականում ես այնքան կատարյալ եմ, որ դա նույնիսկ ինձ է վախեցնում)))

Քանի որ շարունակում ենք մի գրառում, որի անունն «Անկապ- օրագիր-...» է «Բլթանոց» կոչվող բլոգում, և մեկ էլ այն պատճառով, որ ես խոսում եմ քեզ հետ, ապա պարզաբանեմ. զարմանալի չէ, որ իրականության ընկալումդ երկու մասի բաժանելն ու դեն նետելու իրոնիկ գրառումը քեզ մոտ իրականում գոյություն ունեցող այլ կիսագնդերի հետ է առնչվում: Ի նկատի ունեի ուղեղիդ աջ և ձախ կիսագնդերը՝ իրարից բաժանել և դեն նետել՝ թողնելով ինքնահեգնանքը: Էհ... ինչևէ...