Բլթանոց
Ոչմի
18.06.2009, 12:59 (20457 Դիտումներ)
Մի քանի րոպե առաջ աթոռիս մեջ նստած զգացի, որ ճոճվում եմ: Հատակից հաճելի ալիքներ էին հասնում ողնաշարիս: Նման դեպքերում առաջին մի քանի վայրկյանը ապակողմնորոշված ես, իսկ հետո վախ ես ապրում:
Իհարկե, մարդու անհավատությունը իր դերն է խաղում, ասում ես “Հա դե լավ, չի լինի տենց ուժեղ երկրաշարժ, որ շենքը քանդվի” : Բայց մի օր էլ կարող ա լինի, իսկ դու էլի տենց առխային կշարունակես նստել տեղդ ու սպասել մինչև ցնցումներն անցնեն: Եթե այս անգամ էլ ոչինչ չլինի, երբ վախը անցնի, կսկսես հեգնել:
Լավ, բա հետո? Մենակ երկրաշարժը չի, որ կարա կյանքդ անսպասելիորեն ավարտի: Էնքա~ն ուրիշ հնարավորություններ էլ կան:
Բայց մենակ երբ վախ ես զգում, էդ ժամանակ ես հասկանում, որ շատ բան ունես դեռ անելու:
Մտածում ես, որ պետք է շտապ կյանքդ փոխես, հասցնես կիսատ գործերդ եւ հետո այնպես ապրես, որ մյուս անգամ չունենաս կիսատ բաներ, ափսոսելու պատճառներ: Բայց մեկա շարունակում ես նույն ձևով ապրել, կարծես երբեք չես մեռնելու, կարծես ասում ես` հա դե լավ, հլը վաղն էլ կա, վաղը կանեմ:
Պիտակներ:
իրավիճակային
- Կատեգորիաներ
- Առանց կատեգորիայի
Նայել անձնագիրը
Նշել այս բլոգն ընթերցված
