Մահ... իսկ հետո՞

[unknown]

Չգիտեմ:Երբ մեռնեմ կգամ պատասխանը ձեզ կասեմ:

[WArmanW]

ՈՉ ՄԻ բան, չկա, սաղ դատարկա:

[Արշակ]

Նախ ոչ մեկ չի խոսում հավատում եք արդյոք դրախտի կամ դժոխքի գոյությանը։ ես չեմ հավատում, որքան էլ որ քրիստոնյա եմ։ Իմ կարծիքով մարդ մահանալուց հետո, նորից ծնվում ա մեկ ուրիշ երկրում, ուրիշ ազգությամբ և սովորություններով։
Իսկ վերամարմնավորման հետ համաձայն չեմ։

Վերամարմնավորումն իմ իմանալով հենց քո վերը նշածն է՝ մարդու հոգին(էությունը) մահից հետո նորից է ծնվում ու շարունակում զարգացումը։

իսկ ինչու չեք կարծում, որ ցանկացած մարմնի Մահը ` նաև տվյալ մարմնի վերջն է, չկա մատերիա` չկա Տվյալ Էությունը, որը գուցե փոխակերպվում է մեկ այլ Էության, բայց ոչ նախորդ Մատերիայի...

Այն, որ ցանկացած մարմնի մահը տվյալ ֆիզիկական մարմնի վերջն է, չեմ կարծում թե որևէ մեկը կառարկի։ Բայց մի՞թե մարդու էությունը հենց լոկ ֆիզիկական աճյունն է։ Կարծում եմ, որ՝ ոչ։ Կարծում եմ, մարդու հոգին, էությունը ամեն պահի փոփոխվում, զարգանում է ու, տվյալ ֆիզիկական մարմինը թողնելով, զարգացման մի ինչ–որ փուլ է անցնում։ Եթե դա նկատի ունեիք ասելով, որ Տվյալ էությունը փոխակերպվում է մեկ այլ էության, ապա համաձայն եմ։

Ի դեպ, հայերեն անձ ու անհատ բառերը, չնայած հաճախ գործածվում են մեկը մյուսի փոխարեն, բայց կարծում եմ իմաստային տարբերություններ ունեն։ Հավանաբար անձը մարդու այն հատկանիշները, շերտն է, որը դրսևորվում է տվյալ կյանքի՝ տվյալ ֆիզիկական մարմնով գոյության ընթացքում։ Իսկ անհատը մարդու ոգին է կամ էությունը որը պահպանվում է, շարունակում է ապրել տարբեր կյանքերի ընթացքում։
Ուշադրություն դարձնենք բառի կազմությանը՝ ան–հատ, այսինքն՝ անհատնում, չընդհատվող։

[Moon]

Վերամարմնավորումն իմ իմանալով հենց քո վերը նշածն է՝ մարդու հոգին(էությունը) մահից հետո նորից է ծնվում ու շարունակում զարգացումը։


Այն, որ ցանկացած մարմնի մահը տվյալ ֆիզիկական մարմնի վերջն է, չեմ կարծում թե որևէ մեկը կառարկի։ Բայց մի՞թե մարդու էությունը հենց լոկ ֆիզիկական աճյունն է։ Կարծում եմ, որ՝ ոչ։ Կարծում եմ, մարդու հոգին, էությունը ամեն պահի փոփոխվում, զարգանում է ու, տվյալ ֆիզիկական մարմինը թողնելով, զարգացման մի ինչ–որ փուլ է անցնում։ Եթե դա նկատի ունեիք ասելով, որ Տվյալ էությունը փոխակերպվում է մեկ այլ էության, ապա համաձայն եմ։

Ի դեպ, հայերեն անձ ու անհատ բառերը, չնայած հաճախ գործածվում են մեկը մյուսի փոխարեն, բայց կարծում եմ իմաստային տարբերություններ ունեն։ Հավանաբար անձը մարդու այն հատկանիշները, շերտն է, որը դրսևորվում է տվյալ կյանքի՝ տվյալ ֆիզիկական մարմնով գոյության ընթացքում։ Իսկ անհատը մարդու ոգին է կամ էությունը որը պահպանվում է, շարունակում է ապրել տարբեր կյանքերի ընթացքում։
Ուշադրություն դարձնենք բառի կազմությանը՝ ան–հատ, այսինքն՝ անհատնում, չընդհատվող։

Իսկ ես վերամարմնավորում ասելով հասկանում եմ, որ ինչ որ օտար մարդ քո մարմնի մեջ ա մտնում։

[Սամվել]

Իսկ ես վերամարմնավորում ասելով հասկանում եմ, որ ինչ որ օտար մարդ քո մարմնի մեջ ա մտնում։

Ժողովուրդ իմ կարծիքով հոգին դա ուղակի էներգիայի տեսակա... Ու մահից հետո կամ վերփոխվում է մի այլ տեսակի... կամ մի այլ մարմնի մեջ իր հանգրվանը գտնում...

Հ.Գ. կներեք Թեման չեմ կարդացել

[Koms]

Կարծում եմ, մարդու հոգին, էությունը ամեն պահի փոփոխվում, զարգանում է ու, տվյալ ֆիզիկական մարմինը թողնելով, զարգացման մի ինչ–որ փուլ է անցնում։ Եթե դա նկատի ունեիք ասելով, որ Տվյալ էությունը փոխակերպվում է մեկ այլ էության, ապա համաձայն եմ։

մտածում եմ, որ հստակ առկա է, գոյություն ունի մի զարմանալի միասնություն` ֆիզիկական մատերիայի եւ էներգետիկ ոգու, եթե մարդը մանուկ տարիքի է, ապա նույննն է նաեւ Ոգին, եւ այդպես շարունակ` պատանեկություն, միջին տարիք, ծերություն, մինչ` Մահ,..

[Արիացի]

«Գիտությունը ոչ մի հիմնավոր փաստարկ չունի վերամարմնավորման գաղափարի դեմ»։ Սա Ալբերտ Էինշտեինի կարծիքն է։ Հետաքրքիր է, իսկ Դուք որևէ լուրջ հիմնավորում ունե՞ք էդքան ինքնավստահ ձևով նման պնդումներ անելու համար, թե՞ ուղղակի տենց եք կարծում ու վերջ։
Ի դեպ, ոնց հասկացա Թումանյանին գնահատում եք։ Հատուկ Ձեզ համար թեմայի վերաբերյալ մի քանի քառյակ էլ ես մեջբերեմ Թումանյանից։

Մեր կյանքը-կարճ մի վերելք,
Անցնել հանգիստ ամեն տանջանք ու վայելք,
Ապրել անբախտ, անցնել անհաղթ - հոգիանալու նորեն
Նյութից զատված, անմահացած - վերադառնալ դեպ իրեն։

Հազար տարով, հազար դարով առաջ թէ ետ, ի՜նչ կա որ.
Ես եղել եմ, կա՜մ, կլինեմ հար ու հավետ, ի՜նչ կա որ,
Հազար էսպէս ձևեր փոխեմ, ձևը խաղ է անցավոր,
Ես միշտ հոգի, տիեզերքի մեծ հոգու հետ, ի՜նչ կա որ։

Ասի. «Հէնց լոկ էս աճյունն է ու անունը, որ ունեմ»…
Երբ ճառագեց անծայրածիր քո ժըպիտը հոգուս դեմ.
- Ի՜նչ է աճյունն էդ անկայուն, ու անունը, որ ունես,
Դու աստվա՜ծ ես, դու անհուն ես, անանուն ես ու անեղծ:

Բերանն արնոտ Մարդակերը էն անբան
Հազար դարում հազիվ դառավ Մարդասպան.
Ձեռներն արնոտ գընում է նա դեռ կամկար,
Ու հեռու է մինչև Մարդը իր ճամփան:

Տիեզերքում աստվածային մի ճամփորդ է իմ հոգին.
Երկրից անցվոր, երկրի փառքին անհաղորդ է իմ հոգին.
Հեռացել է ու վերացել մինչ աստղերը հեռավոր,
Վար մնացած մարդու համար արդեն խորթ է իմ հոգին։
Հ. Թումանյան

Հարգելիս գիտությունը իրոք ոչ մի փաստարկ չունի այդ տեսության դեմ: Բայց դա չի նշանակում ոչ այն ճիշտ է: Օրինակ գիտությունը չի կարող լիովին ու հիմնավորված հերքել ալքիմիան: Բայց ցանկացած խելամիտ մարդու համար էլ ալքիմիան կեղծ բան է, մինչդեռ նրանով զբաղվել է, նույնիսկ մեծն Նյուտոնը: Եվ ընդհանրապես մի փիլիսոփա ասել է, որ մարդու մտքով անցած ցանկացած բան հնարավոր է:
Եվ հետևաբար այստեղ հարցը ընդամենը հավատալու ու չհավատալու մեջ է: Իսկ քանի որ չկան փատեր, որոնք ապացուցում են ձեր ասածները, ապա ես հակված են այն ավելորդություն համարելուն:
Ես մի դասախոս ունեի, որը նույնպես հավատում էր այդ բաներին: Նա ասում էր, որ հնարավոր է, որ ես անցյալում ապրել եմ, բայց ես ոչ մի բան չեն հիշում այդ անցյալ կյանքից: Բայց այս դեպքում ակնհայտ է, որ եթե ես ոչ մի բան չեմ հիշում այդ անցյալ կյանքից, ապա ես ոչ մի ընդհանրություն չունեմ այդ անցյալ կյանքի հետ: Հետևաբար ես այդ անցյալում ապրած մարդու հետ և, ուրեմն, ես նա չեմ, քանի որ ոչ մի ընդհանուր հատկություն մենք չունենք: Դուք կարող եք ասել, որ ընդհանրությունը մեր ընդհանուր հոգին է, որը նրա մարմնից տեղափոխվել է իմ մարմին, բայց դա ոչ մի փաստով և իմ ոչ մի արարքով չի երևում:
Եվ հետո ես ոնց կարող եմ մի կյանքում լինել ասենք տղա, մյուսում աղջիկ: Չէ, որ դրանք լրիվ տարբեր մտածելակերպեր են, տարբեր հոգեբանություններ ունեն: Էլ չեմ խոսում մտավոր ընդունակությունների մասին: Դուք կարող եք ասել, որ դրանք հոգու միջոցով չեն փոխանցվում, բայց այդ դեպքում ինչն է փոխանցվում? Ինչ ֆիզիոլոգիական կամ մտավոր ունակություն է փոխանցում հոգին մի մարմնից մյուսը?
Մի ուրիշ հարց էլ: Ինչպես գիտեք երկրի բնակչությունը անընդհատ աճում է: Օրինակ վերջին հարյուր տարում մի քանի պատիկ ավելացել է երկրագնդի բնակչությունը: Բայց այս դեպքում որտեղից են նոր հոգիներ առաջանում? Միթե կա տենց մի կառույց, որը նոր հոգիներ է մատակարարում? Այս հարցին կա երկու պատասխան ձեր կողմնակիցների կողմից.
1) Հոգի ունեն նաև կենդանիները և նրանց թիվը հաշվի առնելով կարող եք ասել որ ընդհանուր թիվը մնում է նույնը: Այս տարբերակը այնքան անհիմն է, որ իմաստ չունի քննարկել, քանի որ եթե դա տեղի ունի, ապա կենդանիների ու մարդու մեջ ինչ հոգեբանական ընդհանրություն կա? Եթե աղջկա ու տղայի միջև այդքան տարբերություն կա, ապա մարդու ու կենդանու միջև այդ տարբերությունները շատ ավելի են շատանում:
2) Մարդիկ միայն երկրագնդի վրա չեն ապրում, և կան այլ մոլորակներ, որոնցում մարդիկ են ապրում: Այս տարբերակը մի քիչ ավելի խելամիտ է, բայց այս դեպքում էլ թող մի այդպիսի մարդ հայտնվի, որը ապրել է այլ մոլորակում և մեզ պատմի այդ մոլորակի մասին: Այդ մարդը մեծ օգուտ կտա գիտությանը:
Մի խոսքով ձեր տեսությունը հակասում է իմ պատկերացումներին:
Իսկ Թումանյանի քառյակների համար շնորհակալություն:

[Koms]

Ցավոք, մենք ի վիճակի ենք տեսնել-ընկալել միայն մեզ հասանելիք աշխարհը, իսկ չէ որ միանշանակ ակնհայտ է, որ կա նաև զուգահեռ աշխարհ, որը մեզ մեղմ ասած, հասանելի չէ, և իհարկե ծագում են հարցեր, որոնց մենք, հասարակ մահկանացուներս, պատասխան չունենք /օրինակ, ինչու մեկ դեպքում, ասենք, ծնվում է սիրամարգ, իսկ մեկ այլ դեպքում` գետաձի/, ով է այդ ամենը Ծրագրավորողը, և գուցե պետք էլ չի որ իմանանք, եւ լավ է որ չգիտենք, հա?...

[VisTolog]

Ցավոք, մենք ի վիճակի ենք տեսնել-ընկալել միայն մեզ հասանելիք աշխարհը, իսկ չէ որ միանշանակ ակնհայտ է, որ կա նաև զուգահեռ աշխարհ, որը մեզ մեղմ ասած, հասանելի չէ, և իհարկե ծագում են հարցեր, որոնց մենք, հասարակ մահկանացուներս, պատասխան չունենք /օրինակ, ինչու մեկ դեպքում, ասենք, ծնվում է սիրամարգ, իսկ մեկ այլ դեպքում` գետաձի/, ով է այդ ամենը Ծրագրավորողը, և գուցե պետք էլ չի որ իմանանք, եւ լավ է որ չգիտենք, հա?...

Եթե ապրում ենք շատ կարճ ժամանակ, ապա պետք է իմանանք...

[Koms]

համոզված եմ, որ Մարդը ծրագրավորված է հենց չիմանալու վրա,
հենց դա էլ գուցե եւ Կյանքի շարժիչ ուժի մի կոմպոնենտներից է ? չէ որ`
հնարավոր չէ հասկանալ այն, ինչ հնարավոր չէ ընկալել ?

[*e}|{uka*]

համոզված եմ, որ Մարդը ծրագրավորված է հենց չիմանալու վրա,
հենց դա էլ գուցե եւ Կյանքի շարժիչ ուժի մի կոմպոնենտներից է ? չէ որ`
հնարավոր չէ հասկանալ այն, ինչ հնարավոր չէ ընկալել ?

Մենք՝ մարդիկս , լռակյաց հանելուկների դամբարան ենք :Եթե չլիներ այդ բազմածավալ , մարդկային գլխում շիկացած առեղծվածային անորոշ ուղեղային առատությունը , ինչպե՞ս կարող էր յուրաքանչյուր դարաշրջան իր համար հայտնագործել իրեն հարկավորը՝միշտ տարբեր ու անկրկնելի գաղտնիքները:Մենք ՝սովորական մահկանացուներս , գուցե և տեղյակ չենք այդ գաղտնիքների մասին , բայց դա չի նշանակում , որ չկան ոմն մարդ կոչվածներ , որոնք չգիտեն դրա պատասխանը ...
Մի գուցե և հատուկ ծրագրավորված է, որպեսզի մարդիկ չվախենան . չգործեն անուղղելի սխալներ և չխաթարեն կյանքի ընթացքը :
Քրիստոնյա լինելով հանդերձ հավատում եմ վերամարմնավորմանը ինչպես նաև զուգահեռ աշխարհներին ...

[Koms]

Մի գուցե և հատուկ ծրագրավորված է, որպեսզի մարդիկ չվախենան . չգործեն անուղղելի սխալներ և չխաթարեն կյանքի ընթացքը :

իրոք որ , , ինչպես ասվում է. "ամենքին` իրենը" ...

[Ջուզեպե Բալզամո]

… իսկ հետո գալիս են ճիճուներն և ուտում դիակդ…

[Fenix]

Հին եգիպտոսում այսպիսին էր գաղափարը`ապրել մեռնելու համար: Իսկ ներկայիս կյանքում մարդ չի կարողանում հավատալ այն բանին ,որ անմար է և ապրում միշտ:
Լսել եք Աստրալ տերմինը: Դա հենց այն միջավայրն է որտեղ գտնվում են Դրախտն ու դժողքն: Ասում են` երբ մարդ մահանում նա կորցնում է իր մարմից մոտ 40 գրամ քաշ:
Դա հենց մեր հոգին է"Աստրալ մարմին,էֆիրային մարմին" ինչպես կուզեք անվանեք:
Մարդ իր կյանքի ընթացքում նույնպես կարող է լքել իր ֆիզիկական մարմինը: Այս փաստի կապակցությամբ գրվել են բազում գրքեր:
Եվ երբ դու հասկանում ես որ կյանքը չի վերջանում ֆիզիկականով, սկսում ես չվախենալ մահից

[Սելավի]

Հերաքրքիրա դիտեք:
http://www.youtube.com/watch?v=UGpxfoF3SYg&NR=1