Կորավ-գնաց: Ամեն անգամ սովորությանս համաձայն տուն գալուց էթում եմ չուլանի դեմը կայնում, բայց ինքը չկա: Ափսոս էր: Էնքան լավն էր
էսօր երազումս էի տեսել, մտքումս ահագին ուրախացել էի, էն էլ հետո պարզվեց, որ երազ էր: Վախենամ, մեծ կատուները իրան խեղդած կլնեն: Համենայն դեպս դեպքեր ըլնում էին, որ փողոցային կատուները իրա վրա թարս նայում էին, մի անգամ էլ մեկը ուզում էր հարձակվեր վրան: Թվում ա, ժամանակը կանցնի, կմոռանամ էտ ամեն ինչը, բայց քանի գնում, ավելի եմ տխրում:
էս էլ իրա վերջին նկարներից.
Էջանիշներ