Մարդիկ շատ սխալ արարքներ են անում այն պահին՛ երբ վստահ են իրենց իրավացիությանը. Մի Մարդ՛ ով իր կյանքը նվիրել է Հայրենիքին՛ կարող է բացառություն չլինել. Բոլորս տարբեր ժամանակահատվածներ, տարբեր պատճարներով՛ ներում ենք հայցում մերձավորից եւ օտարից՛ թեկուզ մեր մեջ, մտովի.
Իրավասու չենք այլ Անձի՛ զրկել նման դարձից, կախաղան բարցացողի՛ որպես Հայ ազգի հպատակ եւ ձառա.
Վարդան Մամիկոնյանին ոչ ոք՛ իրավասություններ չունի մեղադրելու, որպես դարի ժամանակակից. Մեր պատմությունը բազում է չպատերազմված էջերով եւ չպատերազմելը որպես տակտիկա՛ մեզ երբեք ոչինչ չի տվել, դրանով ավելի քիչ տարված պատերազմների արժեքը բարձացնելով. Ես վստահ չեմ՛ որ պարսից շահի մտափողությունը սադրանք չէր՛ պատրաստ Հայկական բանակի զգոնությունը թուլացնելու. Նմանատիպ սադրանքներ՛ բազում են մեր պատմության մեջ, զոհ դարձնելով մեր «Պեցեֆիստ» նախնիներին.
Պատկերացնենք՛ Վարդան Մամիկոնյանը իր զորքով չի շարժվել պարսից բանակի հավանական ներխուժումը կանխարգելելու եւ լուր է ստացվում՛ ներխուժման մասին. Հիմնական ուժերից բացի, մինչեւ անրաժեշտ բանակի հավաքագրելը պահանջում է ժամանակ. Պարզ ասվաց, մենք զոհեր կունենայնք ոչ թէ՛ մարտի դաշտում, այլ խաղաղ բնակչության շրջանում, ինչպես շատ անգամներ եւ եթե ամեն իր ժամանակի Առաջնորդ, տաներ նմանատիպ գոնե մեկ Հախթանակ, Հայաստանի ներկայիս սահմանները՛ իրականորեն տարբերվելու էին ժամանակակից Հանրապետության տարացքային ամբողջականությունից.
Չպատերազմելու դեպքում՛ Վարդանն էր լինելու, Վասակի փոխարեն.
Մեջբերել
Էջանիշներ