Արէա-ի խոսքերից
Ես ինչ ինձ հիշում եմ, աշխատում եմ իմ վրա բնավորության որոշ գծեր փոխելու համար. պետք ա մարդկանց հետ ավելի շատ շփվել, ավելի ինքնավստահ լինել, չխուսափել տեսողական կոնտակտից, չխուսափել հեռախոսով խոսելուց և այլն։ Ու համոզված էի, որ ես ուղղակի ինտրովերտ եմ, (Բյուրը մի անգամ ասեց Non-practicing extravert), ընդամենը աշխատել ա պետք ինքս ինձ վրա, ու կհաղթահարեմ էս ամեն ինչը, սենց բաներ չի որ հաղթահարել եմ: Բայց գնալով սա ավելի ու ավելի ա խորանում։ Հիմա ինձ համար ահավոր դժվար ա տեսողական կոնտակտ պահել մարդկանց հետ, առաջ էս աստիճանի արտահայտված չէր, առաջ եթե ուղղակի տհաճություն էի զգում մարդկանց հետ շփվելուց հիմա համարյա ֆիզիկական ցավ եմ զգում։
Ես կարդում եմ, որ մարդիկ թեթևություն են զգում պարզելով իրենց աուտիկ լինելը, մի տեսակ ոնց որ հանգստանան, որ էլ ոչինչ անել պետք չի՝ հիմա ես էլ սենց եմ, ի՞նչ անենք։ Հենց սա ա ինձ վախացնում։ Սռաջ գոնե հույս կար էս ամեն ինչը հաղթահարելու, հիմա փաստորեն պարզվում ա, որ սա ոչ թե բնավորության գիծ ու սովորություն, կոմֆորտ զոնայից դուրս չգալու ցանկություն ա, այլ ավելի անհասկանալի ինչ-որ բան։
Հետո որ խորացա, սկսեցի հետեւել տեսողական կոնտակտին, հասկացա, որ էստեղ մշակութային գործոն էլ կա։ Այսինքն, հայերս շատ ավելի քիչ ենք նայում դիմացինի աչքերի մեջ, քան արեւմուտքում ա, երեւի ավելի շատ, քան որոշ ավելի արեւելյան պետություններում։ Նենց որ էս գործոնն էլ պետք ա հաշվի առնել։
Մեջբերել
Էջանիշներ