Սովետում չեմ ապրել, սովետի մասին գրքեր չեմ կարդացել, բայց ինչ-որ բան ինձ հուշում ա, որ սովետում մարդիկ եղել են բացառապես հեղինակությամբ առաջնորդվող. ոչ մի դեպքում չկասկածել բարձր ստատուս կամ պաշտոն ունեցողներին, թե չէ կպատժվես։ Մարդը նաև պարտավորված ա զգում հնարավորինս շատ տարածել հեղինակություն ունեցողների մտքերը, որպեսզի անուղղակիորեն «մոտ զգա» էդ հեղինակությանը ու հավանության արժանանա։ Սա ինչ-որ չափով թերարժեքությունը հաղթահարելու անառողջ ձև էլ ա։ Դրա արդյունքում էդ մարդիկ նաև քննադատում (պատժում) են էն մարդկանց, ովքեր չեն ենթարկվում ու չեն առաջնորդվում հեղինակությունների կարծիքներով։ Ինչքան էլ պատժվելը անցել ա, մեկ ա խորանալու, մտածելու վախը մնացել ա նաև իրանից հետո եկող սերունդների մոտ։ Հաշիվ չեն էն դեպքերը, երբ մարդը ավտարիտետից նեղացել ա ու մերժել-անցել մյուս ծայրահեղության՝ էդ ավտարիտետի ամեն քայլը կասկածի տակ ա դնում կամ ավելի վատ առանց խորանալու մերժում ա։
Ասածս ինչ ա՝ նույնը ինֆորմացիայի հանդեպ ա, երբ մարդը հեղինակությամբ (բրենդով) առաջնորդվող ա, ցանկացած ինֆորմացիոն աղբյուր, որը էդ անձի մոտ պաշտամունքային վերաբերմունք ունի, ոչ թե հարստացնում ա մարդու տեսակետները, այլ սպանում ա ինքնարտահայտումը ու անհատականությունը, մարդը դառնում ա գործիք, որ կարում ա անընդհատ վերցնի, բայց ի վիճակի չի նոր բան ստեղծելու (որը իմ շատ սուբյեկտիվ կարծիքով հիմա ամենաշատն ա գնահատվում ու անհրաժեշտ)։
Լավ, բա ի՞նչ տեսք ունի առողջ շփումը ինֆորմացիայի կամ մարդկանց հետ։ Կուռքեր չունենալը (էս ես չեմ ասում, Նիցշեն ա ասել։Ճ), որովհետև իդոլներ ունենալով, մարդը կուրանում ա ինքն իր մտքերի ու զգացածների հանդեպ։ Կարելի ա հարգել, վստահություն ունենալ և միաժամանակ չկուրանալ ու կառավարելի չդառնալ։
Մեջբերել
Էջանիշներ