Պոռնոգրաֆիա

[One_Way_Ticket]

Որովհետև մա՞րդ է
_________________________________

Ու միևնույն է, այլանդակ գրառում է, որտեղ էլ կարդաս

Էդ թեզը իմ տպավորությունն էլ մի տեսակ փչացրեց, բայց եթե դրա վրա չֆիքսվես ու դիտարկես զուտ որպես սեռական խաղալիքի նկարագրություն-գովազդ, հեչ էլ այլանդակ չէ, գրված է հումորով, ու թեթև ու ժպիտով կարդացվում է։

[StrangeLittleGirl]

Որովհետև մա՞րդ է
_________________________________

Ու միևնույն է, այլանդակ գրառում է, որտեղ էլ կարդաս

Հա, ես Կարմիր Ռուբենիկի կոնտենտը երբեք չեմ սիրել, լինի դա ֆեյսբուք, թե ուրիշ կոնտեքստ։ Ու պոպուլյարությունը չեմ հասկանում։ Ավելի ճիշտ, հասկանում եմ մի քիչ, բայց տխուր ա։

[ivy]

Էդ թեզը իմ տպավորությունն էլ մի տեսակ փչացրեց, բայց եթե դրա վրա չֆիքսվես ու դիտարկես զուտ որպես սեռական խաղալիքի նկարագրություն-գովազդ, հեչ էլ այլանդակ չէ, գրված է հումորով, ու թեթև ու ժպիտով կարդացվում է։

Իմ կարծիքով, կնոջն ամեն կողմից նվաստացնող, սեքսիստ գրառում է:
Ակումբում մի քանի տարի առաջ բանավեճ էր առաջացել, թե արդյոք թույլատրելի է, ու հումորն ամեն սահման անցնի: Հիմա էդ խոսակցությունը նորից բացել չեմ ուզում, ու հա, ինչ սահման ուզում է՝ թող անցնի, բայց ինձ համար էդ կարգի «կատակները» մնալու են զզվելի:

[մարդ եղած վախտ]

Ինձ գրելու ձևը դուր եկավ, բովանդակությունը` չէ, որտև դաշտը անհամաչափ ա։ Եթե նույն տիպի գռեհիկությամբ կանանցից էլ գրեին (ու նույն խանդավառությամբ ընդունվեր), ապա երկու կողմին էլ հավեսով կկարդայի առանց մնացորդային դառնահամի։

[boooooooom]

Ինձ գրելու ձևը դուր եկավ, բովանդակությունը` չէ, որտև դաշտը անհամաչափ ա։ Եթե նույն տիպի գռեհիկությամբ կանանցից էլ գրեին (ու նույն խանդավառությամբ ընդունվեր), ապա երկու կողմին էլ հավեսով կկարդայի առանց մնացորդային դառնահամի։

Դե միշտ չի որ սենց ա գրել, ու ոչ միայն ինքը, շատ ստատուսիստներ սկսեցին թեթև քֆուրներ օգտագործել, տեսան վատ վերաբերվող չկա, սովորական ոճ սարքեցին։ Ինձ թվում ա էս ամեն ինչի սկիզբը թվիթերում ա դրվել, հետո տարածվել ա այլ հարթակներ։

[enna]

Դե միշտ չի որ սենց ա գրել, ու ոչ միայն ինքը, շատ ստատուսիստներ սկսեցին թեթև քֆուրներ օգտագործել, տեսան վատ վերաբերվող չկա, սովորական ոճ սարքեցին։ Ինձ թվում ա էս ամեն ինչի սկիզբը թվիթերում ա դրվել, հետո տարածվել ա այլ հարթակներ։

Իմ դիտարկմամբ ավելի նեյտրալ կամ մի քանի տեսանկյուն ցույց տվող պոստերը քիչ արձագանք են ստանում, դրան հակառակ միանշանակ ու խիստ երանգավորում ունեցող գրառումները ավելի համոզիչ են, կարելի ա ասել ագիտատիվ, որովհետև էմոցիոնալ մակարդակում են համոզում, ոչ թե ռացիոնալ, ոգևորիչ են ու հեշտությամբ կլանում են (էներգիա չես ծախսում մարսես գրածը), ընդ որում նույն ոգևորությունը տխուր բաների նկատմամբ էլ ա (օրինակ ոգևորված տխրություն)։ Չգիտեմ ոչ հայալեզու ֆեյսբուքը ինչ տեսք ունի, ամեն դեպքում իմ հանդիպած հայ ֆեյսբուքագիրների մեծ մասի պոստերից սենց տպավորություն ա։ Հաճախ էլ էնքան էմոցիոնալ մասի վրա ա շեշտը դրվում, որ իմաստը լղոզվում ա, կարդալուց հետո էլ ուզում եմ գնամ մտքերս ժավելի մեջ դնեմ ։Ճ

[One_Way_Ticket]

Իմ դիտարկմամբ ավելի նեյտրալ կամ մի քանի տեսանկյուն ցույց տվող պոստերը քիչ արձագանք են ստանում, դրան հակառակ միանշանակ ու խիստ երանգավորում ունեցող գրառումները ավելի համոզիչ են, կարելի ա ասել ագիտատիվ, որովհետև էմոցիոնալ մակարդակում են համոզում, ոչ թե ռացիոնալ, ոգևորիչ են ու հեշտությամբ կլանում են (էներգիա չես ծախսում մարսես գրածը), ընդ որում նույն ոգևորությունը տխուր բաների նկատմամբ էլ ա (օրինակ ոգևորված տխրություն)։ Չգիտեմ ոչ հայալեզու ֆեյսբուքը ինչ տեսք ունի, ամեն դեպքում իմ հանդիպած հայ ֆեյսբուքագիրների մեծ մասի պոստերից սենց տպավորություն ա։ Հաճախ էլ էնքան էմոցիոնալ մասի վրա ա շեշտը դրվում, որ իմաստը լղոզվում ա, կարդալուց հետո էլ ուզում եմ գնամ մտքերս ժավելի մեջ դնեմ ։Ճ

Ոչ հայալեզուն էլ նույնը, ու ոչ միայն ՖԲ-ն։ Պատճառը ոչ միայն էմոցիոնալ մակարդակում համոզելն է, այլ audience capture-ը։ Նույնիսկ եթե մարդը բալանսավորված պոստերից է սկսում, ուշ թե շուտ որոշակի ուղղվածության աուդիտորիա է ձեռք բերում, որը չի ուզում կորցնել և ստիպված է "կերակրել" այդ աուդիտորիային իրենց հավանած "ուտեստներով"։

[enna]

Ոչ հայալեզուն էլ նույնը, ու ոչ միայն ՖԲ-ն։ Պատճառը ոչ միայն էմոցիոնալ մակարդակում համոզելն է, այլ audience capture-ը։ Նույնիսկ եթե մարդը բալանսավորված պոստերից է սկսում, ուշ թե շուտ որոշակի ուղղվածության աուդիտորիա է ձեռք բերում, որը չի ուզում կորցնել և ստիպված է "կերակրել" այդ աուդիտորիային իրենց հավանած "ուտեստներով"։

Կոնկրետ ուղղվածություն կարա ունենա ու միաժամանակ խիստ երանգավորում չունենա, ոչ էլ ծայրահեղ կամ էմոցիոնալ տարրեր պարունակի։ Ինձ ամեն դեպքում թվում ա ՖԲ֊ի առաջարկող ալգորիթմն էլ հավանություն տալիս ա նման պոստերին, օրինակ գուցե գտել են, որ կապ կա ֆբ֊ում ծախսած հետագա ժամանակի ու ավելի կրիտիկական երանգ ունեցող ունեցող պոստեր տեսնելու մեջ։
Յութուբում օրինակ կոնկրետ ուղղվածություն ունեցող ու հայտնի ալիքները չեմ նկատել հստակ ընդգծված էմոցիոնալ ֆոն ունենան, հիմնականում շեշտը բովանդակության իմաստի վրա ա

[StrangeLittleGirl]

Իմ դիտարկմամբ ավելի նեյտրալ կամ մի քանի տեսանկյուն ցույց տվող պոստերը քիչ արձագանք են ստանում, դրան հակառակ միանշանակ ու խիստ երանգավորում ունեցող գրառումները ավելի համոզիչ են, կարելի ա ասել ագիտատիվ, որովհետև էմոցիոնալ մակարդակում են համոզում, ոչ թե ռացիոնալ, ոգևորիչ են ու հեշտությամբ կլանում են (էներգիա չես ծախսում մարսես գրածը), ընդ որում նույն ոգևորությունը տխուր բաների նկատմամբ էլ ա (օրինակ ոգևորված տխրություն)։ Չգիտեմ ոչ հայալեզու ֆեյսբուքը ինչ տեսք ունի, ամեն դեպքում իմ հանդիպած հայ ֆեյսբուքագիրների մեծ մասի պոստերից սենց տպավորություն ա։ Հաճախ էլ էնքան էմոցիոնալ մասի վրա ա շեշտը դրվում, որ իմաստը լղոզվում ա, կարդալուց հետո էլ ուզում եմ գնամ մտքերս ժավելի մեջ դնեմ ։Ճ

Ոչ հայալեզուն շատ լայն հասկացություն ա. արաբալեզու՞, ռուսալեզու՞, անգլալեզու՞, բասկալեզու՞։ Ու պլյուս աշխարհագրությունից կախված կարա նույն լեզվովը շատ տարբեր լինի (էդ թվում՝ հայալեզուն)։ Մասնավորապես, դանիական ֆեյսբուքում ստատուսչին որպես էդպիսին չկա։ Այսինքն, չկան մարդիկ, որոնք հայտնի են հենց մենակ նրանով, որ ստատուսչի են։ Ֆեյսբուքում հիմնականում ակտիվ, երկար-բարակ գրառումներ անում են քաղաքական գործիչներն ու մի երկու հանրային դեմք (ասենք, գրող, նախկին քաղաքական գործիչ կամ տենց մի բան)։ Մյուսների համար ֆեյսբուքը խիստ անձնական տարածք ա, գրառումները՝ հազվադեպ, անձնական, փակ, նեղ ընտանեկան-ընկերական շրջապատների համար նախատեսված։